Χωρίς κοινωνικό κεκτημένο και στη δεύτερη ταχύτητα αποφάσισε η Σύνοδος της Ρώμης!
1.ΕΕ: Βαθειά κρίση και χωρίς όραμα
Όπως αναλύσαμε με την από 23-3-2017 ανακοίνωσή μας για τη συμπλήρωση των 60 χρόνων από τη Συνθήκη της Ρώμης, η σημερινή κατάσταση της ΕΕ κάθε άλλο παρά πραγματώνει τους πόθους και τις επιθυμίες των λαών της. Μετά από δύο μέρες παρουσιάστηκε το προφανώς ρηχό, ασύνδετο και αναντίστοιχο προς τις πολιτικές-πνευματικές παραδόσεις της Ευρώπης κείμενο των 27 ηγετών που μόνο μελαγχολία μπορεί να σκορπίσει σε όλους τους γνήσιους και αγνούς ευρωπαϊστές.
Κανένα νέο όραμα, καμιά έμπνευση, καμιά αυτοκριτική για την κατάσταση της ΕΕ και τη συμμετοχή κυρίως των ισχυρών χωρών σε εκστρατείες διάλυσης κρατών, αναρρίπισης φυλετικών και θρησκευτικών πολέμων, αποικιοκρατικών επεμβάσεων… Καμιά νύξη για την αποσυγκρότηση πανάρχαιων φυλετικών και εθνικών οντοτήτων στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή… Καμιά αναφορά για τον ρόλο των ευρωπαϊκών πολυεθνικών στην κλιματική απερήμωση και στη διόγκωση (μαζί με τις άλλες αιτίες) του μεταναστευτικού και προσφυγικού ρεύματος. Και ασφαλώς κανένα σχόλιο για την ανορθολογική και καταπλεονεκτική λειτουργία της ΟΝΕ που -λόγω διαφοράς δυναμικότητας των οικονομικών και συνθηκών χρηματοδότησής τους- μεταφέρει τον πλούτο των λαών του Νότου στον Βορρά και μεγεθύνει τις αποκλίσεις. Έτσι ο «οικονομικός Νότος» μπαίνει σε «χρηματοδοτικά προγράμματα» (Μνημόνια) που αποσυγκροτούν τον παραγωγικό ιστό και τις κοινωνίες.
2.Το Μνημόνιο πάνω από το Δίκαιο της ΕΕ!
Στο πλαίσιο αυτών των αδικαίωτων πανηγυρισμών διαψεύστηκαν και οι ελπίδες όσων πίστευαν ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες θα αναγνώριζαν την ανάγκη της επαναφοράς του όλου συστήματος των συλλογικών συμβάσεων εργασίας στη χώρα μας ως τμήμα του ευρωπαϊκού κοινωνικού κεκτημένου.
Πλην των αόριστων αναφορών για κοινωνική Ευρώπη, τίποτε άλλο δεν περιλαμβάνει η ρηχή και άνευ ιστορικής σημασίας αυτή διακήρυξη. Όλοι άλλωστε γνωρίζουν ότι με τη Συμφωνία της 12ης Ιουλίου 2015 και με το τρίτο Μνημόνιο (ν. 4336/2015) οι «εταίροι» είχαν βάλει την Ελλάδα στην απομόνωση και την είχαν αποβάλλει από την ευρωπαϊκή «κανονικότητα».
Το κυριότερο όμως όλων είναι ότι στο κείμενο της νέας Διακήρυξης της Ρώμης οι ηγέτες των 27 κρατών-μελών και οι επικεφαλής των θεσμικών οργάνων της ΕΕ προανήγγειλαν και «θεσμοποίησαν» την Ευρώπη των διαφορετικών ταχυτήτων. Η φράση είναι εύγλωττη για όσους μπορούν να ερμηνεύουν τις αμφισημίες και τους ευφημισμούς των ευρωπαϊκών κειμένων: «Θα προχωρούμε ενωμένοι, με διαφορετικούς ρυθμούς και ένταση όπου χρειάζεται, αλλά πάντα προς την ίδια κατεύθυνση…».
Έτσι, πλην του δρόμου της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (της οποίας η ΕΕ υπόσχεται να εντείνει τις ταχύτητες και τις απορρυθμίσεις), οι ηγέτες των μικρών και αδύναμων χωρών συνυπέγραψαν μαζί με τους ισχυρούς τη διακήρυξη της διαρκούς απόκλισης.
3.Στη δεύτερη ταχύτητα η Ελλάδα με υπογραφή της!
Η ΕΕ τελειώνει τις ονειρώξεις των άκριτων ευρωπαϊστών, αφού πλέον προαναγγέλλει ότι το θεσμικό εποικοδόμημα θα στοιχηθεί στα αδήριτα αποτελέσματα και τις δυναμικές του νεοφιλελεύθερου ανταγωνισμού που στην πράξη οδήγησε σε Ευρώπη διαφορετικών ταχυτήτων.
Έτσι η χώρα μας, χωρίς το κοινωνικό κεκτημένο και σε διαρκή πορεία απόκλισης που θα επιταχύνεται λόγω της αποσυγκρότησης της οικονομίας και της κοινωνίας από τα Μνημόνια, θα υπάρχει μόνο για να διασφαλίζει τις υποχρεώσεις προς τους δανειστές και θα ολισθαίνει χωρίς προοπτική όσο αποδέχεται τα μνημονιακά προγράμματα που (σημειωτέον) δεν περιλαμβάνουν μόνο τα βραχυπρόθεσμα δημοσιονομικά μέτρα αλλά εισάγουν μόνιμους απορρυθμιστικούς μηχανισμούς που διαμορφώνουν ένα αποτυχημένο κράτος, μια συμπληρωματική προς τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης οικονομία και κοινωνία. Η πορεία αυτή πρέπει να ανακοπεί. Η ώρα των μεγάλων αποφάσεων για τον ελληνικό λαό πλησιάζει.