Εντυπώσεις εξοικειωμένου με την Γαλλία παρατηρητή από συστηματική παρακολούθηση της εξέλιξης των πέντε ως σήμερα «πράξεων» της εξέγερσης «Κίτρινα Γιλέκα», όπως παρουσιάστηκαν σε συνεχή απ’ ευθείας μετάδοση, από τους ρεπόρτερ και ανταποκριτές του γαλλικού ειδησεογραφικού καναλιού L.C.I. ( La Chaine Info) σε δεκάδες, αλληλοδιάδοχα, μεγάλες και μικρές πόλεις της Γαλλίας.
Ο απλός άνθρωπος στην Γαλλία δεν είναι τελικά ένα veau (μοσχάρι), όπως τον είπε ο Ντε Γκωλ -σε ώρα απόγνωσης- και όπως τον έδειχναν τα αποτελέσματα αρκετών ψηφοφοριών -μετά το δημοψήφισμα του 2005 για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μπροστά στο μικρόφωνο του ρεπόρτερ της τηλεόρασης, κοντά στην υπαίθρια φωτιά ,που έχουν ανάψει για να ζεσταθούν, άνδρες και γυναίκες με κίτρινα γιλέκα, στο στρατηγικό σταυροδρόμι της πόλης ή του χωριού, στα λόγια μιας άγαμης μητέρας δυο παιδιών, βοηθού νοσοκόμου, ανακαλύπτεις: Σαφήνεια, γνώση, λογικό ειρμό και κόσμια διατύπωση στην παρουσίαση του ευρύτατου κοινωνικού εφιάλτη που ζουν εκατομμύρια γαλλικές οικογένειες, με εισόδημα που δεν φτάνει ως τα τέλη του μήνα, ψαλλιδίζεται συνεχώς από φόρους και αυξήσεις και τελεί υπό την συνεχή απειλή της απόλυσης.
Και ακούς να διατυπώνονται συγκεκριμένες, νόμιμες και λογικές προτάσεις για την αντιμετώπιση του οικονομικού και κοινωνικού προβλήματος της χώρας για την ικανοποίηση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων στην ζωή και στην αξιοπρέπεια και για την αποκατάσταση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του λαού στην χάραξη των κρατικών επιλογών και της πορείας του έθνους.
Ανθρωποι κάθε ηλικίας, ταξικής προέλευσης και βαθμού εκπαίδευσης, αγρότες, εργάτες, μικροί επιχειρηματίες, υπάλληλοι, φοιτητές, με κοινά χαρακτηριστικά λόγου – την ευθύτητα, την σαφήνεια, την λιτότητα και την ήρεμη αποφασιστικότητα. Στο βάθος της εικόνας που μεταφέρει η κάμερα: Η γαλλική σημαία και μάζες συγκεντρωμένων «κίτρινων γιλέκων» να κραυγάζουν το σύνθημα «Μακρόν Παραιτήσου», η να τραγουδούν την Μασσαλιώτιδα, τον Εθνικό ΄Υμνο της χώρας. Κάποιοι να φορούν τον φρυγικό σκούφο, εθνικό σύμβολο. Και πλήθος συνθήματα σε πλακάτ και στην ράχη των κίτρινων γιλέκων κατά του «προέδρου των πλουσίων».
Αλλαγή εικόνας στο στούντιο και στο πάνελ των σχολιαστών και σύγκριση με τον λόγο της εξουσίας: άκαμπτο, αξιωματικό, «παιδαγωγικό», στην ερμητική γλώσσα της ΕΝΑ και της Εκόλ Πολυτεκνίκ, της στατιστικής, των αριθμών, των ευρω-ενωσιακών ορίων αναπνοής που όρισε το Μάαστριχ για τους κοινωνικά αδύνατους.
Αλλαγή πόλης ή συνοικίας του Παρισιού, απαράλλακτος πίνακας. Εντυπωσιάζει η απουσία ανορθογραφίας, με ακρότητες, βαναυσότητα, φλύαρο ναρκισσισμό. Επίσης –στις πόλεις της επαρχίας κυρίως- ένα διαφαινόμενο κλίμα κρυφής συναδέλφωσης εξεγερμένων πολιτών και οργάνων της τάξεως, το οποίο θα παραδεχτούν και θα εξηγήσουν οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι αστυφυλάκων και ΜΑΤ, στα πλατό της τηλεόρασης .
Είναι οι εικόνες της αρχής, ως λαϊκού κινήματος, μιας εξέγερσης που αρχικά αντιμετωπίστηκε από το σύστημα της δημοσιότητας ως γραφικότητα και έτσι διέσπασε το φράγμα της αποσιώπησης και απομόνωσης, που αντιμετωπίζει κάθε φωνή και χειρονομία εξερχόμενη από τα πλαίσια της «ορθής σκέψης».
Στην εξέλιξη η εικόνα αλλάζει, μετά την αλλαγή στην στάση του συστήματος εξουσίας, αρχικά προς την περιφρόνηση και την αγριάδα, κατόπιν στην μαλαγανιά, και έπειτα στα κάθε είδους «στρατηγήματα» εξαπάτησης, διαβολής, διαίρεσης και τρομοκράτησης του κινητοποιημένου πλήθους.
* * * * * *
Την σταγόνα, που ξεχείλισε ένα ανθρώπινο καζάνι σε κατάσταση μοναχικού και ανήμπορου βρασμού, την πρόσθεσε η αύξηση του φόρου των καυσίμων, στην αμείλικτη διαδικασία εφαρμογής του Μακρονικού προγράμματος «οικονομικής μεταρρύθμισης», δηλαδή αποστράγγισης των ασθενέστερων και μεσαίων τάξεων, για την μείωση του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού στα 3% του ΑΕΠ, κατά τις επιταγές της Συνθήκης του Μάαστριχ –χωρίς να θιγούν τα τερατώδη έσοδα των πολύ πλουσίων και των πολυεθνικών επιχειρήσεων.
Εκλεγμένος, με ταχυδακτυλουργίες, από το 20% του εκλογικού σώματος και υιοθετώντας αυτοκρατορικό λόγο, τρόπους και ύφος, επικεφαλής κυβέρνησης από πρόθυμους τεχνοκράτες, χωρίς πολιτική ή κοινωνική πείρα, ο Μανουέλ Μακρόν όρμησε ακάθεκτος στην κατεδάφιση των προεκλογικών επαγγελιών του και όποιων κοινωνικών κατακτήσεων και δημοσίων υπηρεσιών είχαν αφήσει όρθιες οι προκάτοχοί του, οι οποίες αποτελούσαν το καύχημα της Γαλλίας. Το ίδιο ακάθεκτος συνεχίζει το ξεπούλημα όσων μεγάλων εθνικών επιχειρήσεων δεν έχουν ακόμη αρπαγεί ληστρικά – όπως η Alsthom- από τις ΗΠΑ.
Τα αποτελέσματα για τις υπηρεσίες υγείας, τις συγκοινωνίες την παιδεία την κοινωνική πρόνοια είναι δραματικά, με την πρόσθετη επιβάρυνση της φιλελεύθερης μεταναστευτικής πολιτικής που υπερασπίζεται ο σημερινός πρόεδρος της Γαλλίας, διεκδικητής της ηγεσίας της Ε.Ε. και σημαιοφόρος της παγκοσμιοποίησης, ο οποίος έχει διακηρύξει ότι «Ο εθνικισμός είναι λέπρα» και ότι «Δεν υπάρχει γαλλική κουλτούρα».
.* * * * * Για την κατανόηση της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας στην Γαλλία ιδού μερικά στοιχεία –από πρόσφατο άρθρο στο όργανο των Ντεγκωλλικών «Comité Valmy»:
-.Σχεδόν 6 εκατομμύρια εγγεγραμμένοι στο ταμείο ανεργίας. Άνεργος ένας στους τέσσερεις νέους.
-.Τα 30% των Γάλλων εργάζονται με συμβάσεις ορισμένης διάρκειας.
-.΄Ένα εκατομμύριο εργαζομένων εισπράττουν λιγότερα των 800 ευρώ τον μήνα.
-. Τουλάχιστον 180.000 άστεγοι αυτόν τον χειμώνα.
-. Κατακλύζονται από πλήθη τα «εστιατόρια της καρδιάς» (λαϊκά συσσίτια).
– Μια αυτοκτονία αγρότη κάθε δυο μέρες. Δεκάδες αυτοκτονίες αστυνομικών και χωροφυλάκων κάθε χρόνο.
* * * * * Με την αναγγελία του φόρου στα καύσιμα, κάποιος είχε την ιδέα, φόρεσε το κίτρινο γιλέκο κινδύνου των αυτοκινητιστών και μετέδωσε από το Ιντερνέτ το πολλαπλασιαστικό κάλεσμα σε λαϊκό συναγερμό, πού σύντομα έβγαλε αθροιζόμενες χιλιάδες ανθρώπων με κίτρινα γιλέκα στον δρόμο. Γειτόνων, συμπολιτών, άγνωστων μεταξύ τους, διαφορετικής ή καμιάς κομματικής προέλευσης, πολλών που είχαν ψηφίσει τον «νεαρό τραπεζίτη» Μακρόν, από απέχθεια προς τα δοκιμασμένα, φθαρμένα/ διεφθαρμένα ή συκοφαντημένα αδοκίμαστα κόμματα, περισσότερων που είχαν ψηφίσει λευκό και άλλων που είχαν ψηφίσει Μελανσόν, ή Μαρίν Λε Πεν. Το τελευταίο χτύπημα στο άδειο οικογενειακό πορτοφόλι τούς απέσπασε από την μοναχική παράλυση αδυναμίας , την εξάρτηση από την ψυχοτροπική τηλε-οθόνη του « Μεγάλου Αδελφού» και την αποχαυνωτική καταφυγή στο «Σμάρτφον» και στο «κινητό».
Βγήκαν στον δρόμο και γνωρίστηκαν με τους γείτονες της πολυκατοικίας και της γειτονιάς και τους συμπολίτες στον Δήμο. Ξαναβρήκαν συνομιλητές , αντάλλαξαν εμπειρίες, γνώσεις, ιδέες και δημιούργησαν σχέσεις οικειότητας και φιλίας. Χτίστηκε συντροφικότητα, σμιλεύτηκε και προέκυψε πειθαρχημένη ενότητα θέσεων, προσαρμοζόμενη εξελικτικά απέναντι στην στάση της εξουσίας. Γεννήθηκε έτσι μια αυθόρμητη, τελείως πρωτότυπη και ασύμβατη κοινωνική-πολιτιστική επανάσταση, απεριόριστων ανατρεπτικών δυνατοτήτων, που προκαλεί ρίγη πανικού στο σύστημα εξουσίας, όχι μοναχά της Γαλλίας. Αυτό που ξεκίνησε σαν αντιφορολογική έκρηξη εξελίχθηκε σε κοινωνική εξέγερση –επανάσταση νέας μορφής.
* * * * *
Στο κανάλι της συνεχούς ενημέρωσης, τα Σάββατα εξόρμησης των «κίτρινων γιλέκων», η συνεχής ροή μοιράζεται μεταξύ της μετάδοσης εικόνων από τα μέτωπα γεγονότων στο Παρίσι και στην επαρχία και του σχολιασμού τους από εναλλασσόμενες ομάδες σχολιαστών, από ένα εκπρόσωπο της κυβέρνησης, ένα γνωστό δημοσιογράφο, ένα βουλευτή της αντιπολίτευσης, έναν εκπρόσωπο των αστυνομικών οργάνων και έναν διαφορετικό κάθε φορά πολίτη με κίτρινο γιλέκο –ο οποίος τονίζει πάντοτε πως δεν εκπροσωπεί παρά μόνο τον εαυτό του. Αλλά το κίτρινο κυριαρχεί στα προγράμματα συζητήσεων και ανάλυσης όλη την εβδομάδα.
Οι ομάδες των συζητητών στο τηλεοπτικό στούντιο αντικαθρεφτίζουν τον εθνικό διχασμό σε δύο στρατόπεδα. Τους εκπροσώπους του κλειστού συστήματος εξουσίας, την λεγόμενη «ελίτ»: Υφυπουργό ή βουλευτή/βουλευτίνα, αρθρογράφο εφημερίδας, ή συστημικό παπαγάλο τύπου Δανιήλ Κοέν Μπεντίτ και συνήθως τον παρουσιαστή του προγράμματος. Και από την άλλη, έναν ή δυο βουλευτές της αντιπολίτευσης, κάποιον κοινωνιολόγο αναλυτή, έναν συνδικαλιστή των αστυνομικών σωμάτων και ένα κίτρινο γιλέκο, τον «λαϊκιστή», η εκπρόσωπο των «αξιοθρήνητων» κατά την έκφραση της Χίλαρυ Κλίντον.
Οι εκπρόσωποι της «ελίτ» αγανακτούν για τα απειλή της αναρχίας, την αμφισβήτηση των θεσμών της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας και του σχετικά πρόσφατου αποτελέσματος των προεδρικών εκλογών, υπερασπίζονται το έργο της κυβέρνησης και συμβουλεύουν υπομονή για την καρποφορία του… Μαχητικοί συνήγοροι της εξουσίας ή συγκαταβατικοί παιδαγωγοί του πόπολου. Βουλευτές των δεξιών εθνικιστικών κομμάτων της Μαρίν Λε Πεν και του Ντυπόν-Αινιάν και της ριζοσπαστικής αριστεράς, του Μελανσόν, καλούνται προφανώς με την ελπίδα πως θα συμβάλουν στον χρωματισμό του κινήματος κατά τις κυβερνητικές επιδιώξεις –παγίδα που επιδέξια αποφεύγουν, μαστιγώνοντας παράλληλα και ανεξάρτητα το καθεστώς Μακρόν. Το εκάστοτε κίτρινο γιλέκο –γυναίκα ή άνδρας- όταν του δίνεται ο λόγος απέχει από πολιτική πολεμική, περιορίζεται στην υποστήριξη των κοινωνικών διεκδικήσεων του κινήματος, στην ανατροπή παραπλανητικών εικονικών παραχωρήσεων της εξουσίας, όπως η «αύξηση του κατώτερου μισθού κατά 100 ευρώ.» και συχνά στην επισήμανση της έλλειψης αντιπροσωπευτικότητας του σημερινού πολιτικού συστήματος.
Η εμφάνιση μεγαλοδημοσιογράφων και παρουσιαστών των τηλεοπτικών προγραμμάτων δικαιολογεί την κατάταξή τους από τους πολίτες με κίτρινο γιλέκο στο αντιλαϊκό σύστημα εξουσίας και το αίσθημα αποστροφής, που εκφράστηκε και βίαια εναντίον τους σε κάποια επεισόδια στο Παρίσι. Ο παρατηρητής διαπιστώνει ωστόσο μια διάσταση μεταξύ «επώνυμων δημοσιογράφων», συνηγόρων του συστήματος, και των ρεπόρτερ πεδίου, με την έντιμη περιγραφή «σε ζωντανή μετάδοση» γεγονότων και παρουσίασης θέσεων -στάση που βλέπουμε και στους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους των φρουρών της τάξεως, των οποίων οι αριθμοί για τον όγκο των διαδηλώσεων ήταν σημαντικά υψηλότεροι από τις εκτιμήσεις του υπουργείου.
* * * * *
Στις επόμενες «πράξεις» του δράματος παρατάχτηκαν και τα τεθωρακισμένα της GENTFOR, (της ευρωπαϊκής μισθοφορικής δύναμης καταστολής, που κάποτε ετοιμαζόταν για την Ελλάδα) και οι δυνάμεις της τάξεως διατάχθηκαν να «δράσουν προληπτικά», ενώ τα ΜΜΕ τρομοκρατούσαν με προαναγγελίες αιματοχυσίας στο Παρίσι. Σαν σε αποκορύφωμα συνέβη και η δολοφονική επιδρομή στο Στρασβούργο , από σεσημασμένο και με ογκώδη ποινικό φάκελο τρομοκράτη, του οποίου η σύλληψη/εκτέλεση καθυστέρησε 36 ώρες τουλάχιστον, μολονότι, ο γνωστός ως εν δυνάμει φονιάς, κρυβόταν στο σπίτι του…
Παρά αυτό το πολύμορφο ναρκοπέδιο, ο άυλος, απρόσωπος, συλλογικός εγκέφαλος ενός διάσπαρτου σε ολόκληρη την Γαλλία κινήματος απέδειξε δυνατότητες τακτικής προσαρμογής. Η κίτρινη συρροή στο Παρίσι μειώθηκε, τα γιλέκα απέφυγαν τις προκλήσεις, μπαχαλοποιοί και πλιατσικολόγοι δεν βρήκαν περιθώρια δράσεως. Τα παπαγαλάκια υπηρεσίας στα στούντιο διατυμπάνιζαν «κάμψη του κινήματος των κίτρινων γιλέκων», επικαλούμενα τους αριθμούς του υπουργείου Δημοσίας Τάξης. Αλλά οι ανταποκριτές στις πόλεις της επαρχίας ανέφεραν διόγκωση των κινητοποιήσεων.
Πειραματικές δοκιμές μεθόδων καταστολής όλης της κλίμακας απλά συνέβαλαν σε συνεχή σκλήρυνση των συνθημάτων και των διεκδικήσεων –από την τιμή της βενζίνης στην αλλαγή του Συντάγματος.
* * * * *
Από την παρακολούθηση της εξέλιξης αυτού του σημαντικού κοινωνικού φαινομένου στα μέτωπα της αγωνιστικής παρουσίας του και στα μετόπισθεν των συζητήσεων, αναλύσεων και διαφαινόμενων αντιδράσεων προέκυψαν οι εξής κυρίαρχες εντυπώσεις:
1.- Τα χωρίς προηγούμενο, εντελώς πρωτοφανέρωτα , ρευστά χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος των κίτρινων γιλέκων έχει αποσταθεροποιήσει συθέμελα το πολιτικο-κοινωνικό σύστημα της Γαλλίας ( Βαθύ Κράτος- Πρόεδρο- κυβέρνηση- κοινοβουλευτική βάση, ελεγχόμενα ΜΜΕ), λόγω αδυναμίας «αναγνώρισης», κατάταξης, «ακτινογραφίας», «ψυχανάλυσης» και εξεύρεσης του αντίδοτου για την αντιμετώπισή του. ΄
Αρχισαν με την καταφρόνηση, την διαβολή, με απόπειρες στιγματισμού ως «ακροδεξιάς» και «ακροαριστεράς» και με απειλές, αλλά η δημοτικότητα του κινήματος στις δημοσκοπήσεις δεν έπαυε να ανεβαίνει. Μετά τις σοβαρές ταραχές της 1ης Δεκεμβρίου, όταν οι διαδηλωτές έφθασαν στο προεδρικό μέγαρο, το καθεστώς αυτοταπεινώθηκε με προεδρική και κυβερνητική mea culpa, παραδεχόμενο ότι έσφαλλε να αντιμετωπίσει με περιφρόνηση τον λαό και να μην κατανοήσει τις πιεστικές ανάγκες του. Αλλά τα μέτρα «επανόρθωσης» που εξήγγειλε χαρακτηρίστηκαν «στάχτη στα μάτια» και «στραγάλια», από ηλικιωμένες γυναίκες με κίτρινα γιλέκα στα σταυροδρόμια της λαϊκής κινητοποίησης.
Επί τεσσερισήμισι τώρα εβδομάδες κυβέρνηση, βουλευτές της, ΚονΠεντίδες , τηλεοπτικές περσόνες και λοιποί αβανταδόροι της εξουσίας προκαλούν, εισηγούνται, πιέζουν, εκλιπαρούν τον παρόντα γιλεκοφόρο πολίτη να «οργανωθούν», να «συγκροτηθούν σε επίσημο κίνημα, κόμμα», να εκλέξουν αντιπροσώπους, να προσέλθουν σε «δημοκρατική συζήτηση», να « σεβασθούν τους δημοκρατικούς θεσμούς». Μέχρι τώρα η απάντηση ήταν πως οι αποφάσεις διαμορφώνονται στις τοπικές συνελεύσεις και ζυμώνονται σε εθνική κλίμακα.
Αυτό το «άπιαστο», το ρευστό, το χωρίς σαφείς διαστάσεις, το χωρίς επίσημη εκπροσώπηση, το ακέφαλο, του κινήματος (με την συνακόλουθη αδυναμία της χειραγώγησης, του εκβιασμού, της εξαγοράς) τρελαίνει κυριολεκτικά τους υποβολείς, τους φορείς και τους υπηρέτες της εξουσίας.
2.- Στο γαλλικό σύστημα εξουσίας αυτό που φαίνεται να προκαλεί κρίσεις αμηχανίας και πανικού είναι η έλλειψη πείρας για την διάγνωση, αξιολόγηση και αντιμετώπιση αυτού του λαϊκού κινήματος. Αυτά τα στοιχεία του αυθόρμητου, του παρθένου, του απορριπτικού φθαρμένων, στιγματισμένων και διεφθαρμένων κομμάτων και συνδικάτων, ενός πολιτικά και ηθικά ελεγχόμενου και χρεωκοπημένου συστήματος εξουσίας, με την δύναμη έλξης που εμφανίζουν – ιδίως όταν προτάσσουν την πατριωτική τους ταυτότητα με την εθνική σημαία και τον βηματισμό στον ρυθμό του εθνικού ύμνου- δείχνουν να εγκυμονούν μιαν εκρηκτική δυνατότητα τρομακτικών διαστάσεων –καθιστώντας αβέβαιη έως και επικίνδυνη την κατάχρηση αστυνομικών και την χρήση στρατιωτικών δυνάμεων. Είναι αξιοσημείωτο ότι απόστρατοι στρατηγοί κύρους αρθρογράφησαν υπέρ του κινήματος και ένας τέως στρατηγός Σώματος Στρατού, πρώην επικεφαλής της Λεγεώνας των Ξένων και της Ταξιαρχίας αλεξιπτωτιστών, με βιντεοσκοπημένο μήνυμά του, κάλεσε «τον Λαό τη Γαλλίας» να συμμετάσχει ειρηνικά στις κινητοποιήσεις των κίτρινων γιλέκων, «για την ανάκτηση της Εθνικής Κυριαρχίας». Και η συνδικαλιστική οργάνωση της Αστυνομίας ανακοινώνει τώρα «αργίες Τετάρτης» στα αστυνομικά τμήματα της χώρας, μέχρις ότου εξοφληθούν υπερωρίες ενός εκατομμυρίου και πλέον ωρών…
* * * * * *
Επίσημο κείμενο των στόχων της εξέγερσης δεν υπάρχει, μόνο σχέδια διαφόρων τοπικών λαϊκών συνελεύσεων, με σειρά διεκδικήσεων, των οποίων η επίτευξη θα συνεπήγετο την αλλαγή του πολιτικο-κοινωνικού συστήματος και την αποδέσμευση από την Ε.Ε.
Κορυφαία πάντως διεκδίκηση και σύνθημα υψωμένο παντού στις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις των κίτρινων γιλέκων είναι « R.I.C.» Referendum Initiative Citoyen Δημοψήφισμα με Πρωτοβουλία των Πολιτών, με ποικιλία εξειδικεύσεων για τον απαιτούμενο αριθμό των συμφωνούντων και την κλίμακα των θεμάτων προς κρίση. Σ’ αυτά περιλαμβάνουν την υπογραφή διεθνών συνθηκών και την λήψη κρίσιμων αποφάσεων εξωτερικής πολιτικής.
Άλλες διεκδικήσεις σε δημοσιευμένες προτάσεις:
-Αναθεώρηση του Συντάγματος, θητείας Προέδρου, εκλογικού έτους και ανακλητό της βουλευτικής εντολής.
– Τέλος της ισόβιας προεδρικής αποζημίωσης
-Απαγόρευση της πώλησης αγαθών εθνικής ιδιοκτησίας (φραγμάτων, αεροδρομίων κ.λ.π)
-Προστασία της εθνικής βιομηχανίας. Απαγόρευση της «μετανάστευσής» της , για την προστασία της τεχνογνωσίας μας και των θέσεων εργασίας.
-Επανεθνικοποίηση των εταιρειών ηλεκτρισμού και φυσικού αερίου για την επαναφορά των τιμών σε ανεκτά επίπεδα.
– Αποκατάσταση της φορολογικής δικαιοσύνης, με κατάργηση της εύνοιας στα πολύ μεγάλα εισοδήματα και στις πολυεθνικές και στις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις και προστασία των μικρών και οικογενειακών επιχειρήσεων για την ενίσχυση της απασχόλησης.
-Κανένας μισθός υψηλότερος των 15.000 ευρώ.
-Κανένας άστεγος στην Γαλλία
-Κατώτερος μισθός 1300 ευρώ.
΄Ενας δημοσιευμένος κατάλογος περιλαμβάνει 42 διεκδικήσεις.
Με πάντοτε κορυφαίο το σύνθημα /διεκδίκηση, αυτής της γαλλικής λαϊκής εξέγερσης, την αποκατάσταση της αποφασιστικής συμμετοχής του λαού στην διαμόρφωση των σημαντικών αποφάσεων για την ζωή και το μέλλον του έθνους του.
Έτσι, αυθόρμητα, υποσυνείδητα, χωρίς να το υποπτεύονται, τα «κίτρινα γιλέκα»της Γαλλίας ζητούν την ανάσταση και υιοθέτηση των θεσμών της Αθηναϊκής Αγοράς και της Εκκλησίας του Δήμου.
Αίτημα καθόλου ανέφικτο, άλλωστε, με την σημερινή ηλεκτρονική κοινωνική δικτύωση, υπό την άγρυπνη όμως εγγύηση μιας γνήσιας Δημοκρατίας.
