Παρακολουθήσαμε χθες την εκδήλωση “Ε, όχι και το νερό” στον Δήμο Θεσσαλονίκης με κάποιες προσδοκίες, γιατί οι διοργανωτές φέρονταν ως συνέχεια του κινήματος “Σώστε το νερό” που είχε πολύ μεγάλη επιτυχία, πριν δύο χρόνια, προ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Αποδείχθηκε ήδη από τις εισηγήσεις κυρίας, διαμερισματικού συμβούλου της παράταξης του κυρίου Μπουτάρη, μίας δικηγόρου του σωματείου της ΕΥΑΘ και του κυρίου Ψαρούδα, (νομίζουμε ότι είναι ακόμη συνεργάτης του κυρίου Δημάρχου) ότι πρόκειται για φιάσκο και στην ουσία έγινε για να αποφορτίσει το κλίμα και να αδρανοποιήσει το κίνημα και μακάρι να κάνουμε λάθος. Ενώ ο κύριος Αρχοντοπουλος, πρόεδρος του Σωματείου εργαζομένων της ΕΥΑΘ, προσπάθησε στην εισήγησή του να αναλύσει τις ευθύνες της κυβέρνησης και τι πρόκειται να επιβάλει η τρόικα και η γαλλική εταιρεία Σουέζ, όταν θα αναλάβει την εταιρεία, οι εισηγητές πρότειναν … δράσεις πολιτών που θα αυτοοργανωθούν, ενημέρωση των πολιτών σε κοπές βασιλόπιτας, σε ποδηλατοδρομίες, σε αποκριάτικες εκδηλώσεις μέχρι τον Μάϊο, την επέτειο της ψηφοφορίας του “Σώστε το νερό” και ό,τι η φαντασία του καθενός δημιουργήσει και ό,τι αποφασίσει από μόνος του.
Η άποψή μας που ευθαρσώς την είπαμε είναι ότι “το θέμα της πώλησης του νερού στον ιδιωτικό τομέα είναι θέμα πολιτικό, εφόσον η κυβέρνηση λόγω των μνημονίων πουλά δημόσιες επιχειρήσεις και τις εντάσσει στον ΤΑΙΠΕΔ. Δεν βοηθά καθόλου η νομική διαδικασία, γιατί ό, τι επιβλήθηκε με τα μνημόνια δεν καταρρίπτεται από την ελληνική δικαιοσύνη (τρανό παράδειγμα η περικοπή συντάξεων που θεωρήθηκαν αντισυνταγματικές από το Συμβούλιο Επικρατείας , αλλά εξακολουθούν να μειώνονται), αλλά ούτε οι κινητοποιήσεις τύπου ποδηλατοδρομία δεν βοηθούν, χωρίς να αποκλείονται. Εκείνο που είναι απαραίτητο είναι ένα μεγάλο πολιτικό κίνημα κατά των ιδιωτικοποιήσεων και της ιδιωτικοποιήσεως του νερού, ενημέρωση των συνδικαλιστικών σωματείων που πρέπει να συνταχθούν, ενημέρωση των πολιτών με ευθύνη του Δήμου, αν έχει την ίδια θέση. Αλλά δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των δημοτικών συμβούλων ήταν υπέρ της πώλησης του λιμανιού, άρα φοβόμαστε ότι η ίδια θα είναι και η θέση του για την πώληση του δημόσιου αγαθού του νερού. Τέλος υπάρχουν και οι συνελεύσεις πολιτών, που θα μπορούσαν να συμβάλουν. Αλλά η άποψή μου είναι ότι δεν βοηθιούνται στην δράση τους, εφόσον η ίδια η εισηγήτρια, διαμερισματική σύμβουλος της παράταξης Μπουτάρη, είχε αντιρρήσεις στην παραχώρηση αίθουσας του Ε’ Διαμερίσματος σε Επιτροπή Πολιτών που δραστηριοποιούνται για τους πλειστηριασμούς και για άλλα δημόσια αγαθά, όπως νερό και ενέργεια. Επομένως, αν το κίνημα δεν έχει πολιτικά χαρακτηριστικά ανατροπής αυτής της κατάστασης, τότε μιλάμε για εκτόνωσή της. Και βέβαια η συγκρότηση της Επιτροπής πρέπει να αποκλείει άτομα που εμπλέκονται ιδεολογικά με όσους θέλουν να ξεπουλήσουν αυτό το δημόσιο αγαθό “.
Η απάντηση σ’ αυτήν την τοποθέτηση ήταν ότι “η συμπαθής κυρία περιμένει να πέσει ο καπιταλισμός” και άλλες ηπιότερες όπως “όλοι μαζί θα δράσουμε και θα χρησιμοποιήσουμε κάθε τρόπο με …αυτοοργάνωση”.
Φυσικά και άλλες τοποθετήσεις ήταν σε θετική κατεύθυνση και έδειχναν προβληματισμό και αγωνία, αλλά η όλη διοργάνωση μας απέδειξε ότι έγινε για να αποφορτίσει το κλίμα, ότι είχε σχέση κυρίως με την δημοτική παράταξη Μπουτάρη και με κόσμο των παρυφών του ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως έχουν ευθύνη οι αριστερές καταρχήν οργανώσεις ΚΚΕ, ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι άλλες μικρότερες, τα συνδικαλιστικά σωματεία και οι Επιτροπές κατοίκων να δημιουργήσουν άμεσα ένα κίνημα που θα απαντήσει και στην νέα άθλια ιδιωτικοποίηση, που αφορά στο νερό, δημόσιο αγαθό, που ανήκει σε όλους.
Επιτρέψτε μου να επισημάνω ορισμένα θέματα σχετικά με όσα θίγονται στην κριτική που αναρτήθηκε παραπάνω, σχετικά με τη συνάντηση της Δευτέρας 5 Φεβρουαρίου στη Θεσσαλονίκη, για την οργάνωση καμπάνιας με τίτλο «Ε, όχι και το νερό! – 100 δράσεις για το νερό»:
Κατ’ αρχή, δεν νομίζω ότι οι διοργανωτές της συνάντησης («SOSτε Το Νερό», «Σωματείο Εργαζομένων της ΕΥΑΘ», «Καλλιστώ» και «Water Warriors») έδωσαν την εντύπωση πως θεωρούν εαυτούς «κληρονόμους» του κινήματος “Σώστε το νερό”. Στο ανοιχτό κάλεσμα που απευθύναμε διευκρινίσαμε ότι αφετηρία της πρωτοβουλίας μας ήταν η «εμπειρία από την πετυχημένη συνεργασία μεταξύ μας, με την τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά και με πολλές άλλες συλλογικότητες, φορείς και μεμονωμένους πολίτες στη συνδιοργάνωση του δημοψηφίσματος», το Μάιο του 2014, όπου 200.000 πολίτες της Θεσσαλονίκης εκδήλωσαν την κατηγορηματική αντίθεσή τους στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Ναι, είχαμε συμμετοχή στο κίνημα αυτό, δεν διεκδικούμε καμιά αποκλειστικότητα, όμως!
Προσπερνώ την αυθαίρετη απόφανση της ανάρτησης πως η συζήτηση ήταν «φιάσκο», που «έγινε για να αποφορτίσει το κλίμα και να αδρανοποιήσει το κίνημα» (!). Εξάλλου, συνοδεύεται από τη διατύπωση «μακάρι να κάνουμε λάθος». Μου έκανε εντύπωση, όμως, η απαξιωτική αναφορά της ανάρτησης σε «εισηγητές [που] πρότειναν … δράσεις πολιτών που θα αυτοοργανωθούν, ενημέρωση των πολιτών σε κοπές βασιλόπιτας, σε ποδηλατοδρομίες, σε αποκριάτικες εκδηλώσεις μέχρι τον Μάϊο, την επέτειο της ψηφοφορίας του “Σώστε το νερό” και ό,τι η φαντασία του καθενός δημιουργήσει και ό,τι αποφασίσει από μόνος του». Η αλήθεια είναι ότι, οι εισηγητές και οι περισσότεροι εκ των ομιλητών εξέφρασαν την επιθυμία της από κοινού υποστήριξης πολύμορφων πρωτοβουλιών, από κοινωνικές, πολιτιστικές ή πολιτικές συλλογικότητες, με τον μοναδικό όρο ότι θα εκδηλώνουν, παράλληλα, την εναντίωσή τους στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Τι ακριβώς ενοχλεί σε αυτό τη συντάκτρια της ανάρτησης; Η ενδεχόμενη αυτοοργάνωση των πολιτών; Η ενθάρρυνση της επιστράτευσης της φαντασίας κοινών ανθρώπων; Το ότι καλούνται να αποφασίσουν μόνοι τους και «από τα κάτω» το είδος των δράσεων που επιθυμούν να διοργανώσουν; Είχα την εντύπωση ότι η ριζοσπαστική αριστερά αυτό, κυρίως, επιδιώκει: Τη χειραφέτηση των πολιτών, την ελεύθερη και ακηδεμόνευτη ανάπτυξη πρωτοβουλιών και κινημάτων βάσης που αμφισβητούν το αξίωμα «Δεν υπάρχουν εναλλακτικές (ΤΙΝΑ)» και που ανατρέπουν όσα θεωρούνται δεδομένα και «κανονικά» από τις κυρίαρχες απόψεις!
Εντύπωση μου προκαλεί ακόμα η θέση πως αυτό που χρειαζόμαστε είναι «ένα μεγάλο πολιτικό κίνημα κατά των ιδιωτικοποιήσεων και της ιδιωτικοποιήσεως του νερού», το οποίο θα συγκροτηθεί μετά από «ενημέρωση των συνδικαλιστικών σωματείων» και «ενημέρωση των πολιτών με ευθύνη του Δήμου»! Από πού κι ως πού είναι ευκολότερο να εμπιστευτούν οι πολίτες τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και τους δημοτικούς άρχοντες για τη συγκρότηση του «μεγάλου πολιτικού κινήματος κατά των ιδιωτικοποιήσεων»; Γιατί είναι δυσκολότερο να ενημερωθούν και να ενεργοποιηθούν μέσω συλλογικοτήτων, τυπικών και άτυπων ομάδων, συλλόγων, δομών, επιτροπών και πρωτοβουλιών, στις οποίες ήδη συμμετέχουν και, πιθανόν, μπορούν να ελέγξουν πιο άμεσα και πιο εύκολα; Ελπίζω ότι κάτι δεν διατυπώνεται σωστά ή μου διαφεύγει στο σημείο αυτό, αφού η ίδια η συντάκτρια της ανάρτησης, αμέσως παρακάτω, επισημαίνει το παράδοξο στοιχείο της τοποθέτησης αυτής, εκφράζοντας τον φόβο πως «η συντριπτική πλειοψηφία των δημοτικών συμβούλων θα είναι υπέρ της πώλησης του νερού», οπότε, προφανώς, δεν μπορούμε να περιμένουμε και πολλά από μέρους τους, αν δεν ασκηθούν συγκεκριμένες και ισχυρές πιέσεις!
Η συντάκτρια αποφαίνεται πως «αν το κίνημα δεν έχει πολιτικά χαρακτηριστικά ανατροπής αυτής της κατάστασης, τότε μιλάμε για εκτόνωσή της. Και βέβαια η συγκρότηση της Επιτροπής πρέπει να αποκλείει άτομα που εμπλέκονται ιδεολογικά με όσους θέλουν να ξεπουλήσουν αυτό το δημόσιο αγαθό». Φοβάμαι ότι στην παράγραφο αυτή εμφιλοχωρεί η άποψη ότι χρειαζόμαστε ένα κίνημα ελεγχόμενο πολιτικά, συγκροτημένο και καθοδηγούμενο με τρόπο που θα αποκλείει εκείνους που είναι έτοιμοι «να ξεπουλήσουν αυτό το δημόσιο αγαθό». Και ποιοι μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη γι’ αυτό; Μα … φυσικά «οι αριστερές καταρχήν οργανώσεις ΚΚΕ, ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ» και, στη συνέχεια «και οι άλλες μικρότερες [αριστερές οργανώσεις], τα συνδικαλιστικά σωματεία και οι Επιτροπές κατοίκων», εξασφαλίζοντας, προφανώς, την … ιδεολογική καθαρότητα του κινήματος. Δεν θέλω να γίνω κακός, αλλά δεν μπορώ παρά να δηλώσω ότι δεν μου αρέσει καθόλου η ιεράρχηση που γίνεται: Στον δικό μου αξιακό και πολιτικό κώδικα, η ιεράρχηση θα ήταν μάλλον αντίστροφη, ξεκινώντας από τη βάση, από τις επιτροπές κατοίκων, τις ανοιχτές συνελεύσεις κ.λπ.!
Ελπίζω ότι λάθος κατανόησα τα παραπάνω σημεία και ότι αδικώ τη συντάκτρια του δημοσιεύματος. Ελπίζω ότι σύντομα θα βρεθούμε συναγωνιστικά δίπλα σε πρωτοβουλίες, κινήσεις και δράσεις που θα αντιστέκονται στις προσπάθειες ιδιωτικοποίησης κοινών αγαθών ή, τουλάχιστον, του νερού («Ε, όχι και το νερό!»). Ελπίζω να γίνει κοινώς αποδεκτό ότι η αντίσταση αυτή, για να είναι αποτελεσματική, πρέπει να σχεδιαστεί με ανοιχτό και δημοκρατικό τρόπο, να ενώσει όλους όσους επιδιώκουν να αποτρέψουν την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, αναγνωρίζοντας, παράλληλα, ότι υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις γύρω από το τι σημαίνει δημόσια διαχείριση κοινών αγαθών, όπως το νερό. Ελπίζω ακόμα ότι θα βρεθούμε συναγωνιστικά δίπλα στην απόκρουση κάθε απόπειρας χειραγώγησης και κηδεμόνευσης, που θα απειλήσει τον ανεξάρτητο και κινηματικό χαρακτήρα μιας προσπάθειας που, αναγκαστικά, θα έχει μακροχρόνια διάρκεια. Η επόμενη ανοιχτή συνάντηση για την καμπάνια «Ε, όχι και το νερό!», οργανωτικού χαρακτήρα, θα γίνει τη Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου 2018, ώρα 7.00 μ.μ., στην Αίθουσα του Νερού, στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης.
Τέλος, ας μου επιτραπεί να επισημάνω και κάτι «επί του προσωπικού», αφού μου έγινε η … τιμή να αναφερθεί μόνο το δικό μου επίθετο στην ανάρτηση: Δεν έχω καμία σχέση και δεν είμαι «συνεργάτης με τον κύριο Δήμαρχο», εδώ και πολλά χρόνια (από το 2004, όταν εργαζόμουν στον Αρκτούρο). Μετά από αυτή την αναφορά, μου επιτρέπεται, νομίζω, και μια παρατήρηση επί της δεοντολογίας σε πολιτικές τοποθετήσεις: Καλό είναι να αποφεύγεται η χρήση ανεπιβεβαίωτων «πληροφοριών», εφόσον δημιουργούνται εντυπώσεις που δύσκολα ανατρέπονται, ακόμα και εάν διαψευστούν από τον άμεσα ενδιαφερόμενο, εκ των υστέρων. Όπως, κακώς έγινε στην ανάρτηση αυτή, εδώ…