Έξι άνθρωποι πνίγονται στη Μεσόγειο κάθε μέρα. Να το πούμε άλλη μια φορά γιατί δεν το χωράει εύκολα ο νους. Κάθε μέρα, για το 2018, είχαμε 6 νεκρούς στην προσπάθειά τους να φύγουν από εμπόλεμες ζώνες, από την απειλητική ένδεια και τον άμεσο κίνδυνο της ζωής, για να φτάσουν στην Ευρώπη.
Μια θάλασσα είχαμε, να βαφτίζουμε στην αλμύρα τις αγωνίες μας και μας την έχουν μετατρέψει σε νεκροταφείο. Κανονικά, θα έπρεπε να ντρεπόμαστε να την πλησιάσουμε με τα μαγιό μας, όπως ντρεπόμαστε να μπούμε σε εκκλησία ημίγυμνοι. Μια θάλασσα είχαμε, μια Μεσόγειο που έχει θρέψει τους αρχαιότερους πολιτισμούς, που έχει χαρίσει στην τέχνη τις ομορφότερες εικόνες και έχει φωτίσει τις ζωές μας με τα πιο πορφυρά δειλινά. Τώρα, τι μας έχουν αφήσει εκείνοι, που σφυροκοπούν τις χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής στα δυτικά καμίνια του εκδημοκρατισμού τους;
Μας έχουν αφήσει να μετράμε πτώματα, κάποια να τα βρίσκουμε και άλλα να τα εικάζουμε. Μας έχουν αφήσει με ειδήσεις που συνήθως ξεκινούν κάπως έτσι:
«Άκαρπες οι έρευνες για τον εντοπισμό όσων επέβαιναν στη βάρκα, μεταξύ των αγνοουμένων ήταν και παιδιά»
Το 2018, η θάλασσά μας κατάπιε 2.275 ψυχές. Συνολικά, έφθασαν στην Ευρώπη (δια θαλάσσης σε Ιταλία, Ισπανία, Μάλτα και Ελλάδα) περίπου 116.647 άνθρωποι. Η αναλογία όσων πνίγηκαν στη διαδρομή είναι ένας άνθρωπος για κάθε πενήντα έναν (1/51) που έμπαιναν στις βάρκες των δουλεμπόρων. Μόνο στο Αιγαίο πνίγηκαν επιβεβαιωμένα 187 άνθρωποι, ενώ σε άλλα μονοπάτια – κυρίως στα σύνορά μας με την Τουρκία – χάθηκαν 136.
Σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (η έκθεση εδώ), το πιο επικίνδυνο χερσαίο διασυνοριακό πέρασμα της Ευρώπης είναι μέσω Έβρου. Από τους ανθρώπους που κατάφεραν τελικά να φτάσουν ως την πατρίδα μας, το 37% ήταν παιδιά, το 23% γυναίκες και το 40% άνδρες. Αξίζει να σημειώσουμε, ότι ανάμεσα σ’ αυτά τα παιδιά υπήρξαν πάνω από 1.900 που ταξίδευαν μόνα τους, ασυνόδευτα, απροστάτευτα και εκτεθειμένα στους πιο άγριους κινδύνους. Οι κύριες χώρες προέλευσής τους ήταν η Συρία, το Πακιστάν και το Αφγανιστάν. Στην ίδια έκθεση ο ΟΗΕ αναφέρει ότι στην Ελλάδα, μέχρι το τέλος του 2018, καταγράφηκαν συνολικά 3.700 ασυνόδευτα παιδιά, εκ των οποίων μόνο το ένα τρίτο (1/3) βρίσκεται σήμερα σε κατάλληλες δομές. Σχεδόν 750 απ’ αυτά, είτε είναι άστεγα, είτε έχουν εξαφανιστεί. Παιδιά που μπήκαν στη χώρα μας, κυνηγημένα και κατασπαραγμένα από όσα συνάντησαν στη διαδρομή τους, εξαφανίστηκαν εδώ, στη χώρα μας, στη γειτονιά μας.
Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες εξέφρασε στην ελληνική κυβέρνηση τις ανησυχίες της, αρκετές φορές, κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, αφού αποκαλύφθηκε ότι στους χώρους που έχουν προωθηθεί κάποια απ’ αυτά τα παιδιά, απειλείται η ακεραιότητά τους σε τέτοιο βαθμό που χρειάζονται τη συνοδεία αστυνομικού ακόμα και για να πάνε στην τουαλέτα. Σε έναν από τους «χώρους φιλοξενίας» σε ελληνικό νησί, φαίνεται (σύμφωνα πάντα με τη σχετική έκθεση), ότι το κοντέινερ που στεγάζει μια ομάδα ανήλικων κοριτσιών είναι τόσο μικρό που τα παιδιά, υποχρεώνονται να ξαπλώνουν εκ περιτροπής, καθώς δεν χωράνε όλα μαζί.
Την χρονιά που μας πέρασε η χώρα μας είδε αύξηση των προσφυγικών ροών κατά 45% σε σχέση με το 2017. Κατά τη διάρκεια του έτους, κατάφεραν να φτάσουν ως εδώ 50.500 άνθρωποι, οι 32.500 μέσω θάλασσας και οι 18.000 από ξηράς.
*Πηγή: imerodromos.gr