Συνεχίζεται και μετά την έξοδο από το Μνημόνιο ο περιορισμός στις προσλήψεις συμβασιούχων, οι οποίοι χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση δεν μπορεί βάσει των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει για τη μεταμνημονιακή περίοδο, να οδηγήσει τη μισθολογική δαπάνη (μόνιμων και συμβασιούχων) σε επίπεδα πάνω από συγκεκριμένα όρια τα οποία προβλέπει το μεσοπρόθεσμο. Επίσης, ο αριθμός των κρατικά επιχορηγούμενων συμβασιούχων θα πρέπει να συσχετισθεί με τον αριθμό των συμβάσεων οι οποίες θα μετατραπούν από προσωρινές σε μόνιμες.
Ωστόσο, από το 2019 και μετά δεν προβλέπεται κάποιο ρητά καθορισμένο ανώτατο πλαφόν στο πλήθος των συμβασιούχων, όπως εκείνο που ίσχυε για το 2017 και ισχύει και για το 2018.
Το Μνημόνιο προβλέπει πως ο μέσος μηνιαίος όρος των συμβασιούχων πέρσι, αλλά και φέτος, δεν επιτρέπεται να ξεπεράσει τον μηνιαίο μέσο όρο των συμβασιούχων του 2016. Ο στόχος αυτός επιτεύχθηκε το 2017 και φαίνεται να επιτυγχάνεται και φέτος, με βάση τα έως τώρα στοιχεία της απογραφής των εργαζομένων στο δημόσιο.
Κάποια τέτοια ή ανάλογη ρητά ποσοτικά προσδιορισμένη δέσμευση (πχ να μην ξεπεράσει ο μέσος μηνιαίος όρος των συμβασιούχων το 2019 εκείνο του 2016) δεν αναφέρεται, όμως, στο Μνημόνιο για το 2019, το 2020 κλπ.
Ωστόσο, ισχύουν δύο ρήτρες, τις οποίες προβλέπει το Μνημόνιο για την περίοδο μετά τη λήξη του, δηλαδή από το 2019 και έπειτα.
Συγκεκριμένα:
* Κατά πρώτον, δεν πρέπει το πλήθος των κρατικά μισθοδοτούμενων συμβασιούχων να οδηγήσει σε υπέρβαση των προβλέψεων του νέου Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Πολιτικής για το 2019 -2022.
Αυτό σημαίνει πως η εξέλιξη του κόστους μισθοδοσίας των εν λόγω συμβασιούχων, σε συνδυασμό με την εξέλιξη του κόστους μισθοδοσίας όλων των εργαζομένων στο δημόσιο (μόνιμο προσωπικό, έκτακτο, κλπ.) δεν πρέπει να υπερβαίνει ένα συγκεκριμένο ανώτατο όριο δαπάνης της γενικής κυβέρνησης, το οποίο ισχύει κατ΄έτος την επόμενη 4ετία και ορίζεται ποσοτικά, αλλά και ως ποσοστό του ΑΕΠ στο Μεσοπρόθεσμο.
* Κατά δεύτερον, το ακριβές πλήθος των συμβασιούχων οι οποίοι πληρώνονται μόνο από τον κρατικό προϋπολογισμό θα καθορισθεί σε συσχέτιση με τις μετατροπές συμβάσεων.
Στο σημείο αυτό σημειώνεται ότι το Μνημόνιο δεν θέτει κάποιο ποσοτικό όριο για το πλήθος των εν λόγω προσωρινών συμβασιούχων, αλλά ούτε και για το πλήθος των δυνάμει μονιμοποιήσεων.
Το γεγονός αυτό θεωρητικά αφήνει περιθώριο στην κυβέρνηση για μία πιο ελαστική πολιτική στο πεδίο των προσλήψεων νέων προσωρινών συμβασιούχων, αλλά και της μετατροπής συμβάσεων από ορισμένου χρόνου σε αορίστου.