Είναι αναντίρρητο ότι η χώρα βρίσκεται σε βαθιά παρακμή. Αιχμάλωτη στα Μνημόνια και την Υποτέλεια, στα ψέματα που λέει διαρκώς η κυβέρνηση για τα πάντα, στη φτώχεια που διευρύνεται, στο χρέος που μεγεθύνεται, ενώ ταυτοχρόνως βρίσκεται όλο και πιο εκτεθειμένη σε εθνικούς κινδύνους.
Θα έλεγε κανείς ότι τίποτα χειρότερο απ’ την παρακμή δεν υπάρχει. Υπάρχει! Είναι ηθεσμοποίηση της παρακμής. Αυτό ακριβώς δηλαδή που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Και η πολιτική και το πολίτευμα λειτουργούν πλέον επί τόσον πολύ καιρό στο πλαίσιο αυτής της παρακμής, ώστε τα αποτελέσματα για όλα τα προβλήματα να είναι κάθε φορά χειρότερα, να δημιουργούν προηγούμενο, να δημιουργούν «νομολογία».
Έτσι η νέα κανονικότητα είναι και γίνεται η θεσμοποίηση της βαρβαρότητας.
Αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες στο Κοινοβούλιο, με την ψήφο Εμπιστοσύνης και τη Συμφωνία των Πρεσπών, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Εις ό,τι αφορά την εσωτερική πολιτική ξεφεύγουμε, εις ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική εκπίπτουμε.
Το αξίωμα ότι «στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα» προϋποθέτει να υπάρχουν δημοκρατίες.
Στο σύστημα όμως που το 70% των Ελλήνων (εις ό,τι αφορά την αντίθεση του λαού στη Συμφωνία των Πρεσπών) έχει το ίδιο βάρος με την αμφιλεγόμενη ψήφο Δανέλλη, μπορούμε να μιλάμε για φαυλοκρατία αλλά όχι για δημοκρατία…
Ραγιάδες κατά συνείδησιν
Καραγκιοζιλίκια κατά συνείδησιν.
Είναι αποκαρδιωτικό, είναι απογοητευτικό, αλλά πρέπει να παραδεχθεί κανείς ότι η μακρά δουλεία των Μνημονίων διαμορφώνει έναν νέο τύπο ραγιά. Πολύ ανώτερον απ’ τους ραγιάδες που έφεραν τα Μνημόνια.
Οι ραγιάδες εκείνου του τύπου κι εκείνης της εποχής θύμιζαν κοτσαμπάσηδες ή γενίτσαρους. Με τον άλφα ή βήτα τρόπο δηλαδή διέθεταν κάποια σοβαροφάνεια κι έπαιζαν τον ρόλο τους με το αντίστοιχο τουπέ.
Σήμερα, ούτε καν η σοβαροφάνεια είναι απαραίτητη. Αρκεί η… συνείδηση! Υπό την προϋπόθεση αυτή η συνείδηση να είναι μερικής απασχόλησης και πρόθυμη για ευέλικτη εργασία.
Καμία δουλειά άλλωστε δεν είναι ντροπή, πόσω μάλλον όταν η ντροπή γίνεται δουλειά…
*Πηγή: topontiki.gr
