Έγινε το κακό! Και τι έγινε μετά το κακό; Μήπως ο κακός μας ο καιρός; Μήπως το κακό της κεφαλής μας; Όχι! Αυτά προηγήθηκαν του κακού. Αυτό που έγινε μετά το κακό ήταν να ταυτοποιηθούν οι αιτίες του κακού, να ταξινομηθούν και να είναι έτοιμες για να χρησιμοποιηθούν εναντίον μας την επόμενη φορά.
Το κακό που μας βρήκε επιμερίζεται κι αυτό στα: πριν, κατά τη διάρκεια, και μετά. Το «πριν»μαρτυρά και βοά ότι το κακό ήταν αναπόφευκτο. Ότι είχαμε οργανώσει την έλευσή του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ήδη τρία χρόνια περιφερειάρχης η κυρία Δούρου περί άλλων αποδοτικώς εχάζευε, σκορπώντας χρήματα σε έργα βιτρίνας (για τον τόπο) αλλά και βιτρίνας (για τον εαυτό της). Όμως η κυρία Δούρου, όσον ακόμα ήταν «τρυφερό πόδι» και ενόσω βρισκόταν στην πρώτη αρχή της θητείας της, έλαβε το «βάπτισμα του πυρός» από μια άγρια πλημμύρα. Υποσχέθηκε τότε ότι αυτό στη βάρδια της δεν θα ξαναγίνει ποτέ. Και όλοι ελπίσαμε ότι το πάθημα και το μάθημα θα συμβαδίσουν.
Η αδράνεια της κυρίας Δούρου, πολυπράγμονος κατά τα άλλα, δεν προβλημάτισε την κυβέρνηση η οποία παρέμεινε το ίδιο αδρανής. Μήγαρις την εμπόδιζε το Μνημόνιο να δράσει; Μήγαρις το κακό το ριζικό μας και η μοίρα μας η σκλάβα; Η κυβέρνηση που θα άλλαζε πολλά, μιμήθηκε και σε αυτό το άθλιο δικομματικό παρελθόν και βάδισε στην ίδια πεπατημένη κατά διαόλου.
(Εδώ να ανοίξουμε μια παρένθεση: όσα αυτή η κυβέρνηση διαχειρίζεται χειρότερα από την Πασοκοδεξιά – όπως, λόγου χάριν, την ΕΡΤ – δίνουν στη Δεξιά κάθε δικαιολογία να τα διαχειρισθεί ακόμα χειρότερα όταν επανέλθει στην εξουσία. Κι αυτό είναι ένα από τα χειρότερα άγη που διαπράττει ο ΣΥΡΙΖΑ).
***
Και άνοιξαν οι ουρανοί. Και χάθηκε από προσώπου γης η κυρία Δούρου, ενώ στον όγδοο νεκρό συγκάλεσε σύσκεψη ο πρωθυπουργός. Κι άρχισε το μακάβριο πινγκ-πόνγκ των ευθυνών με το μπαλάκι να καταλήγει στις εξέδρες και κατά θλιβερή κυριολεξία στα μνήματα. Περιορισμένοι
σε μια επικοινωνιακή διαχείριση της τραγωδίας, η μεν περιφερειάρχης μήνυσε τον εαυτό της, ο δε πρωθυπουργός πήγε μια βόλτα στα πλημμυρισμένα απαρόδο. Αυτός, η κυρία Δούρου, οι κ.κ. Τόσκας και Σκουρλέτης κι όλοι μαζί με τις κάμερες. Δίπλα τους και γύρω τους ούτε μια ψυχή ζώσα. Κι αυτό δεν είναι οιωνός για τη μοναξιά των καταραμένων που τους περιμένει, αλλά απτή πραγματικότητα που ήδη συμβαίνει.
Αλλά, αν το «πριν» και το «κατά τη διάρκεια» υπήρξαν αισχρά, αισχρότατο υπήρξε το «μετά». Οι πληγέντες έμειναν επί μακρόν αβοήθητοι. Εκείνος ο αποδιοπομπαίος δασάρχης δεν έλεγε να κάνει την εμφάνισή του προς αρωγή και συμπαράσταση. Καθότι με τον Τσίπρα φευγάτο στην Εσπερία, με τον κ. Σπίρτζη να μην επιστρέφει από την Εσπερία επίσης, την κυρία Δούρου άγαλμα στη βιτρίνα της, και την κυρία δήμαρχο να έχει ξυπνήσει κατόπιν καταστροφής, ο μόνος που απέμενε να βάλει ένα χεράκι για να βοηθήσει την Αθηνά να μην πλημμυρίσει η Αθήνα ήταν ο κύριος δασάρχης!
Δεν θα απαριθμήσω τα δεινά των πληγέντων μετά την καταστροφή, τα γνωρίζετε. Δεν θα αναφερθώ στα θύματα του «μετά» την τραγωδία σε επίπεδο υγείας και βοήθειας, τα μαθαίνετε. Δεν θα μιλήσω για τον τρόπο που η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη στηρίζουν εννόησε και εννοεί το εθνικό πένθος που η ίδια κήρυξε, διότι αυτό το έργο ανέλαβαν πολιτικάντηδες της Αριστεράς που ξεφτιλίζεται σκυλεύοντας κάθε έννοια πένθους και κάθε έννοια ευπρέπειας.
Εκτός όμως από υπεύθυνοι για τη συνέχιση της πολυετούς αχρειότητας του δικομματισμού και εκτός από την ανικανότητα που τη διακρίνει, αυτή η κυβέρνηση ενέχεται και για διακεκριμένη βλακεία. Διότι, όταν πριν κάμποσα
χρόνια έπλητταν πλημμύρες τη Γερμανία, ο τότε καγκελάριος Σρέντερ, ήδη πολιτικώς νεκρός στις δημοσκοπήσεις, φόρεσε γαλότσες και νιτσεράδα, μπούκαρε «διασώστης» στα πλημμυρισμένα και εν τέλει επανεξελέγη καγκελάριος πανηγυρικώς. Η παρέα Τσίπρα – Παπάούτε καν ικανή να μετέλθει ένα τέτοιο επικοινωνιακό τέχνασμα απεδείχθη.
Την Ελλάδα στη Μάντρα, τη Νέα Πέραμο κι αύριο όπου αλλού ήθελε χτυπήσει το κακό, την έπνιξε η λάσπη στη οποία έχει βυθισθεί αυτή η χώρα από δεκαετίες. Στη λάσπη αυτή ήρθε να προστεθεί η γλίτσα της Αριστεράς που Προσκύνησε. Το χαρμάνι είναι θανάσιμο. Κι ακόμα περισσότερο: μιαρό…
ΥΓ.: Ακόμα δεν έχει δημοσιευθεί ένας κατάλογος των θυμάτων. Οι άνθρωποι αυτοί δεν συναποτελούν έναν αριθμό. Είχαν ονόματα, ήταν πρόσωπα, δεν εξαερώθηκαν, αφήνουν πίσω τους αναμνήσεις. Δυστυχώς δεν καταλείπουν για την εξουσία υποχρεώσεις, όπως η σημειολογία του χαμού τους μαρτυρά…
*Πηγή: topontiki.gr
