Επιστολή στον πρόεδρο της Δημοκρατίας
Αξιότιμε κύριε πρόεδρε της Δημοκρατίας,
σας ευχαριστώ για την πρόσκληση που μου στείλατε για να παραβρεθώ στην εκδήλωση για την 45η επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, στο Προεδρικό Μέγαρο. Είναι μια επέτειος που δικαιολογημένα εορτάζεται για 45 χρόνια.
Εμείς που ζήσαμε το καθεστώς της στρατιωτικής δικτατορίας, μας θυμίζει μέρες βίας, ανομίας, ταπείνωσης, ανελευθερίας.
Μέρες που για μας τους φοιτητές τότε, ήσαν χωρίς προοπτική και όνειρα για το μέλλον μας. Γιατί μόνο σε καθεστώς ελευθερίας και Δημοκρατίας μπορείς να σχεδιάσεις για το μέλλον σου. Οι ακαδημαϊκές ελευθερίες ήσαν ανύπαρκτες, το πανεπιστημιακό άσυλο άγνωστο για τους κρατούντες και το παραβίαζαν όποτε ήθελαν, είτε με τις αστυνομικές δυνάμεις, είτε με τα τανκς. Το δικαίωμα για να σπουδάσουμε καταπατήθηκε κι αυτό με τη βίαιη διακοπή των σπουδών των φοιτητών και τον εγκλεισμό τους στα στρατόπεδα της Χούντας.
Η Δημοκρατία στον ακαδημαϊκό χώρο ανύπαρκτη, αφού οι εκπρόσωποι των φοιτητών διορίζονταν από τα όργανα της Χούντας.
Κάτω λοιπόν απ’ αυτό το καθεστώς, οι φοιτητές αγωνίσθηκαν και έσωσαν την τιμή της Δημοκρατίας και γι’ αυτό, κύριε πρόεδρε της Δημοκρατίας, σας ευχαριστώ γιατί με τιμήσατε με την πρόσκλησή σας, για την παρουσία μου σ’ αυτό τον τίμιο φοιτητικό αντιδικτατορικό αγώνα.
Κύριε πρόεδρε,
είναι γεγονός ότι οι αγώνες των φοιτητών βοήθησαν στην κατάρρευση του στρατιωτικού καθεστώτος. Η εξέγερση στο Πολυτεχνείο απέτρεψε την εγκαθίδρυση μας δήθεν “Δημοκρατίας” με κουμανταδόρο τον στρατό.
Είχαν σαν αποτέλεσμα οι αγώνες αυτοί, ο Ελληνικός Λαός να εκλέγει ελεύθερα σήμερα τις κυβερνήσεις του, να σκέπτεται ελεύθερα και να μη φοβάται για τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις.
Και δικαιολογημένα τιμάται αυτή η επέτειος. Αλίμονο σ’ ένα Λαό που δεν έχει ιστορική μνήμη. Αλίμονο στον Λαό μας, αν δεν θυμάται και αν δεν τιμά τους αγώνες όσων βασανίστηκαν στα κολαστήρια της ΕΣΑ και της Μπουμπουλίνας, που εξορίσθηκαν στα ξερονήσια αφήνοντας παιδιά, γονείς, τα σπίτια τους, που φυλακίστηκαν γιατί τόλμησαν να ζητήσουν Δημοκρατία.
Ολοι αυτοί που έδωσαν το “παρών” σ’ αυτό τον αντιστασιακό αγώνα για ελευθερία και Δημοκρατία έκαναν αγώνα χωρίς ιδιοτέλεια.
Γιατί αγαπούσαν τον τόπο τους.
Γιατί οι αγώνες για την Ελευθερία, τη Δημοκρατία και την Εθνική ανεξαρτησία είναι ανιδιοτελείς.
Κύριε πρόεδρε,
σ’ αυτή την εκδήλωση στο Προεδρικό Μέγαρο δεν θα παραστώ, γιατί δεν μπορώ να συνεορτάζω αυτή την ιστορική μέρα με τους υμνητές της Χούντας, με τους υβριστές των νεκρών του Πολυτεχνείου, μ’ αυτούς που διακηρύσσουν ότι όσοι έκαναν αντίσταση ήσαν «ψυχικά άρρωστοι». Συγκεκριμένα δεν μπορώ να εορτάσω για τη Δημοκρατία, μαζί με τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Μαυρουδή Βορίδη που διακήρυσσε «Μόνο ο Γεώργιος Παπαδόπουλος μπορεί να δώσει λύση». Αυτός που κατέλυσε τις δημοκρατικές ελευθερίες, που αιματοκύλησε την εξέγερση στο Πολυτεχνείο, που απέσυρε τη Μεραρχία της Κύπρου ανοίγοντας τον δρόμο για την Κυπριακή Εθνική συμφορά!
Δεν μπορώ να εορτάσω μαζί με τον υπουργό Επενδύσεων Αδωνη Γεωργιάδη που διακήρυσσε «Δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο». Οταν στα χέρια μου ξεψύχησε ένας φοιτητής στο κτήριο Γκίνη του Πολυτεχνείου.
Δεν μπορώ να εορτάσω αυτή την ιστορική μέρα, που τιμά τους αγωνιστές της Δημοκρατίας, με την υφυπουργό Εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου, που μόλις προχθές έλεγε «έχουμε μια αγιοποίηση του αντιδικτατορικού αγώνα. Εχουμε μια σχέση με μετατροπή, σε βαθιά ψυχική νόσο, η οποία είναι μια μετατροπή σε μια συλλογική ψυχική νόσο». Δηλαδή ψυχασθενείς όσοι αντιστάθηκαν για να αποκατασταθεί η “Δημοκρατία”;
Δηλαδή «ψυχικά ασθενής» η Προεδρία της Δημοκρατίας που τιμά την επέτειο αυτής; Δηλαδή ο Παναγούλης, ο Μουστακλής, ο Μανδηλαράς, ο Ελής, ο Τσαουχάς, οι δεκάδες νεκροί του Πολυτεχνείου, οι εκατοντάδες που βασανίσθηκαν, οι χιλιάδες που εξορίσθηκαν, ήσαν «ψυχικά ασθενείς»;
Ολοι αυτοί που αγωνίσθηκαν, για να απολαμβάνει αυτή η κυρία τα αγαθά της Δημοκρατίας σήμερα, ήσαν «τρελοί».
Κύριε πρόεδρε της Δημοκρατίας,
η Δημοκρατία εορτάζεται απ’ αυτούς που πίστεψαν και πιστεύουν σ’ αυτή.
Οχι από τους υμνητές της δικτατορίας και τους υποκριτές.
Σας ευχαριστώ για την πρόσκλησή σας.
Με εκτίμηση
Βασίλης Πεντάρης
