Την Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2020, διεξάγεται στο Καβούρι το δύο φορές αναβληθέν (σε Καλαμάτα και Ρόδο) 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, ένα Συνέδριο με διαδικασίες fast track, στο οποίο οι σύνεδροι απλώς καλούμαστε να ψηφίσουμε. Και μέχρι εκεί. Καμία διαδικασία συζήτησης και κανένας διάλογος για τα προβλήματα της Εργατικής Τάξης.
Ως παράταξη δηλώνουμε πως αρνούμαστε να συμμετάσχουμε σε ένα τέτοιο Συνέδριο – παρωδία, όπου σύνεδροι θα είναι ο πρωθυπουργός, η Αστυνομία και τα ΜΑΤ, τα οποία μάλιστα ετοιμάζονται να περάσουν «face control» τους εκλεγμένους αντιπροσώπους, για να τους «επιτρέψουν» την είσοδο στο Συνέδριο, τη στιγμή που -όπως καταγγέλλεται- έχει απαγορευθεί η είσοδος στα Μέσα Ενημέρωσης.
Ως παράταξη δηλώνουμε πως αρνούμαστε να συμμετάσχουμε σε τέτοιο Συνέδριο – παρωδία, με νόθους αντιπροσώπους, όπου μοναδικός του στόχος είναι η αναπαραγωγή της νυν πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, για να απολαμβάνει τα προνόμιά της και να διαχειρίζεται τα οικονομικά κονδύλια από το ΕΣΠΑ και τον ΟΑΕΔ.
Μια πλειοψηφία, η οποία έχει μεγάλη ευθύνη, με τη στάση της και την αφωνία της, για όλα τα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα που έχουν περάσει από τις μνημονιακές κυβερνήσεις, αλλά και για την αποσυσπείρωση, για τη μικρή συνδικαλιστική πυκνότητα, για την αποχώρηση – αποχή από τη συλλογική – συνδικαλιστική δράση της μεγάλης πλειονότητας των εργαζομένων. Η ηγεσία αυτή νιώθει καλύτερα όταν συζητάει με το ΣΕΒ, την τρόικα και τους εκπροσώπους του ΔΝΤ και άβολα όταν συζητάει με τους εργαζόμενους, ενώ ο πρόεδρός της δεν τολμά να εμφανιστεί στις συγκεντρώσεις και να πορευτεί με τους εργάτες στις διαδηλώσεις.
Η λύση -κατά τη γνώμη μας- δε βρίσκεται σε αποκλεισμούς, δε βρίσκεται σε Συνέδρια – παρωδία που γίνονται «υπό τη σκέπη» του κράτους και της εργοδοσίας, δε βρίσκεται στην παραγωγή ενός επικοινωνιακού γεγονότος. Βρίσκεται στην ενεργοποίηση όλων εκείνων των δυνάμεων, συνδικαλιστικών ή πολιτικών, οι οποίες εκφράζουν τα εργατικά αιτήματα, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την ανασυγκρότηση του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος.
Την επόμενη μέρα αυτού του «Συνεδρίου», οι ταξικές δυνάμεις δεν θα πρέπει να αναγνωρίσουν την όποια συνδικαλιστική ηγεσία εκλεγεί με αυτόν τον τρόπο και με τέτοιες διαδικασίες και να ληφθούν πρωτοβουλίες από συνδικάτα του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, με στόχο να ανοίξει η συζήτηση για τη δομή του συνδικαλιστικού κινήματος που είναι αναγκαία στις σημερινές συνθήκες, που δεν θα αναπαράγει τον παραγοντισμό και τη γραφειοκρατία, που θα διευρύνει την δημοκρατία και τη συμμετοχή των εργαζομένων και θα αίρει τον διαχωρισμό μεταξύ συνδικάτων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.