Κορόμηλο χύνει το δάκρυ η σύντροφος του πρωθυπουργού ντάλα κατακαλόκαιρο, τουτέστιν εκάστην 5η Ιουλίου, με τα χαΐρια και τις πομπές του προκομμένου της. Τι τα θες; Τζαναμπέτικα ζωντόβολα τ’ αρσενικά, αφιλότιμα και μπαμπέσικα. Ακόμα και το πριγκιπόπουλο του παραμυθιού να στεφανωθείς, ακάνθινο στέφανο θα σου φορέσει διάδημα ψηλά στην γκλάβα αμέσως μετά τον μήνα του μελιού· δηλητήριο και όξος σε ποτίζουν τα αξόρκιστα ξόανα του ξαποδώ. Πολλώ δε μάλλον να κακοπέσεις σε βαθρακό του κομματικού σωλήνα που παριστάνει τον γαλαζοαίματο στην ανίδεη πανίδα των καλαμιώνων της ακροποταμιάς, επειδή τον φίλησε κάποτε κατά λάθος όψιμος θιασώτης της δραχμής, του ’δωσε τάχα μου βαρύτιμο δαχτυλίδι, μπέρδεψε τα νομίσματα μες στην αδαημοσύνη του και την είδε ιδανικός και ανάξιος εραστής του ευρώ.
Λαθραία μοίρα μύρανε την άμοιρη Μπέτι. Αξιώθηκε να καμαρώσει το ταίρι της στα ύπατα αξιώματα και, αντί να χασκογελάσει κομμάτι το χειλάκι της, κομματιάστηκαν τα όνειρά της μες σε αφειδώλευτους οδυρμούς, γοερές οιμωγές, λιμνοθάλασσες ολολυγμών και σπαρακτικούς θρήνους. Σαν να μην έφταναν τα αναφιλητά τόσων και τόσων υπουργών και βουλευτών για τα ειδεχθή, αντιλαϊκά μέτρα που προσυπογράφουν διαρκώς αδιάβαστα και αυτολεξεί, ολοφύρονται τώρα συν γυναιξί. Πλησιάζοντας οι εκλογές θα βάλουν και τις γάτες τους να κλαίνε.
Αφεριμ! Στη θέση τους θα μετακόμιζα τα γραφεία από την Κουμουνδούρου στην Κλαυθμώνος. Ούτως ή άλλως οι αίθουσές τους θυμίζουν συνοικιακό σινεμά του ’60 με ειδίκευση στα δακρύβρεχτα ελληνικά μελό. Δεν πιάνουν μπάζα μπροστά τους ο Νίκος Ξανθόπουλος και η Μάρθα Βούρτση. Ας είναι! Οι στενοί συγγενείς ατόμων που βαρύνονται με κολάσιμα κοινωνικά και ηθικά ολισθήματα, δημιουργούν εσωτερικούς αμυντικούς μηχανισμούς προκειμένου να μπορέσουν να αντέξουν την κατακραυγή και να σταθούν βράχοι ακλόνητοι πλάι στα προσφιλή πρόσωπα που καταρρέουν. Απωθούν στα βάθη του υποσυνείδητου το ανοσιούργημα, επιρρίπτοντας την ευθύνη σε τρίτους. Φταίει η κούφια ώρα, η καταραμένη στιγμή, συνήθως κακά συναπαντήματα και εκμαυλιστικές συναναστροφές, ενίοτε σατανικές ερωμένες και άλλοτε φθονερές μάγισσες που δένουν τα ανύποπτα θύματά τους με πολύπλοκες μαγγανείες.
Μάλαμα καρδιά ο καλός τους, ίσως λίγο αφελής και επιπόλαιος, ξεμυαλίστηκε σε περίσταση αδυναμίας, πιάστηκε σαν κορόιδο στην πλεκτάνη, άλλοι του όπλισαν το χέρι, εκείνος είχε τις αγαθότερες προθέσεις, τι μακάβρια παιχνίδια σκαρώνει αλήθεια η ζωή, ατσάλινους ιστούς αράχνης υφαίνει, όπου εγκλωβίζονται οι πιο άτυχοι και απερίσκεπτοι. Ου μπλέξεις. Οσο μεγαλύτερη είναι η ψευδαίσθηση που κατασκευάζουν τόσο ευκολότερα την κατοικούν, τόσο πιο άνετα βολεύονται στις κάμαρες και το σαλόνι της. Τα εγχειρίδια εγκληματολογίας ξεχειλίζουν από χειροπιαστά παραδείγματα παρόμοιων απενοχοποιήσεων.
Αθωώνοντας τον αγαπημένο σου λυτρώνεσαι και ο ίδιος. Περιέχουν αλλιώτικο ηρωισμό τούτες οι εικονικές δίκες. Οπως, ασφαλώς, και το να υπερασπίζεσαι τον άνθρωπό σου όταν το 80% του πληθυσμού τον κατακρίνει και το υπόλοιπο 20% δεν τον φτύνει, διότι απλώς στέρεψε ώς και το σάλιο του εξαιτίας των πράξεων του αμαρτάνοντος. Η κ. Μπαζιάνα τυγχάνει αριστερών καταβολών και επιστήμων. Αναντίρρητα πολιτικό ον. «Ο Τσίπρας πήρε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία» αυταπατάται. Υπαίτιοι για την πολιτική του, σκοτεινοί κύκλοι της αλλοδαπής. «Δεν πρόδωσε και δεν εξαπάτησε». Θα τον χώριζε, αν υπέγραφε μνημόνιο. Ομως τον Ιούλιο του 2015 η ίδια είχε πλαντάξει στο κλάμα. Υπό συγκινησιακή φόρτιση δεν λαμβάνονται κρίσιμες αποφάσεις. Κατόπιν το σκέφτηκε ψύχραιμα. Μη βάλουμε δα φουρνέλο στο σπίτι μας. Θα πλακώσει και μας.
*Πηγή: efsyn.gr
