Έφυγε ο Γλέζος, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν με ενοχλεί, ότι ο Τσίπρας ποστάρει φωτογραφίες του Γλέζου, λες και ήταν στα δύσκολα, στο ίδιο στρατόπεδο. Αν ήθελε να αναφερθεί στον Γλέζο, έπρεπε να είχε το θάρρος να ομολογήσει, ότι ο «τελευταίος» παρτιζάνος, όχι μόνο δεν ήταν με τα μνημόνια, αλλά την τελευταία φορά που συνευρέθηκαν πολιτικά, βρέθηκαν απέναντι και συγκρούστηκαν σκληρά. Έτσι, ίσως, τον δικαιολογούσαμε. Όμως, αυτό που βλέπουμε όσο σκληρή και αν είναι η έκφραση, δεν είναι τίποτε άλλο, από μια βαθιά πολιτική υποκρισία.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο Τσίπρας, παράδωσε την χώρα στους Γερμανούς, το καλοκαίρι του 2015, ο Γλέζος τον αποδοκίμασε, επιδίωξε όπως και στην κατοχή την απελευθέρωση. Έτσι ο Μανόλης κατέβηκε στις εκλογές του 2015 με την Λαϊκή Ενότητα. Οι δύο τους βρέθηκαν απέναντι, σε μια κρίσιμη στιγμή, όπου η χώρα έμπαινε σε νέα κατοχή.
Πιο σκληρά να το πω, ο ένας συνεργάστηκε και υπηρέτησε τους μνημονιακούς “κατακτητές”, ο δεύτερος προσπάθησε να τους πολεμήσει.
Αλλά ας αφήσουμε τον Τσίπρα, κάθε πολιτικός θα κριθεί ιστορικά από τις πράξεις του.
Ένα δεύτερο σημείο που αφορά τα αποχαιρετιστήρια στον Γλέζο, είναι ότι όλοι έγραφαν ότι είχε ραντεβού με τον Μπελογιάνη. Σχεδόν κανείς δεν αναφέρθηκε σε αυτούς που δολοφονήθηκαν μαζί με τον Μπελογιάνη και ιδιαίτερα τον Δημήτρη Μπάτση.
Ο «πασίγνωστος άγνωστος» νομικός και οικονομολόγος της πρόσφατης Ιστορίας μας υπήρξε αστός. Και ένας λόγος που εκτελέστηκε, ήταν για παραδειγματισμό, επειδή πρόδωσε την τάξη του. Γιος ναυάρχου. Η πρώτη του σύζυγος ήταν κόρη υπουργού και η δεύτερη βιομηχάνου. Ασχολήθηκε με τη μαρξιστική θεωρία, εξειδικεύοντας στα καθ’ ημάς την επίλυση της αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας προς όφελος του λαού. Εκτελέστηκε το χάραμα της 30ής Μαρτίου, 1952 σε ηλικία 36 ετών, μαζί με τους Νίκο Καλούμενο, Ηλία Αργυριάδη και Νίκο Μπελογιάννη. Διεύθυνε το πρωτοπόρο περιοδικό Ανταίος (1945-1951), και έγραψε το αξεπέραστο, έως σήμερα, έργο: Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα (Αθήνα, Φθινόπωρο 1947, Εκδόσεις Νέα Βιβλία – Α.Ε.). Εβδομήντα ένα χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση το ως άνω βιβλίο του θεωρείται αξεπέραστο.
Παρόλα αυτά ο Δημήτρης Μπάτσης, παραμένει λησμονημένος (και) από την αριστερά. Ίσως γιατί διαβάζοντας τον Μπάτση, γίνεται αντιληπτή η διαφορά της «σημερινής» ελληνικής Αριστεράς από τη «χθεσινή». Εκείνη η Αριστερά στηριζόταν όχι μόνο σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα, αλλά και σε ένα εμπεριστατωμένο οικονομικό πρόγραμμα. Αν είχε την εξουσία, γνώριζε, με σημαντικές λεπτομέρειες, τι ήθελε να πράξει, πώς θεωρούσε ότι έπρεπε να μετασχηματιστεί η Ελλάδα. Σαφώς, αυτό ήταν αποτέλεσμα ενός μαζικού κινήματος, αλλά και μιας πολιτικής και επιστημονικής σκέψης που ήθελε πραγματικά να αλλάξει τη ζωή των ανθρώπων στην πατρίδα μας.
Σαν σήμερα 1η Απριλίου, ο ναύαρχος πατέρας του, που ανήκε στο Βασιλικό στρατόπεδο, θα πήγαινε στον Βασιλιά Παύλο, να ζητήσει χάρη για τον γιο του. Θα του έλεγε, «ότι εγώ τα έδωσα όλα για σένα και την βασιλική οικογένεια, εγώ σου ζητάω κάτι πιο εύκολο, μια χάρη για τον γιο μου». Σίγουρα ο Παύλος, θα ήταν σε δύσκολη θέση. Κατ΄εντολή των αμερικανών, όμως οι εκτελέσεις συντομεύτηκαν, και ο ναύαρχος δεν έφτασε ποτέ στον Παύλο.
