Η εικόνα εκατοντάδων Εθνοφρουρών ξαπλωμένων στο δάπεδο του Καπιτωλίου της Ουάσιγκτον είναι οπωσδήποτε αμφίσημη. Εκ πρώτης όψεως παραπέμπει στην ιδέα της αυτοάμυνας μιας απειλούμενης Δημοκρατίας. Ωστόσο, προκαλεί και συνειρμούς εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Ο ρόλος των ενστόλων είναι η διεξαγωγή πολέμου – ο οποίος εν προκειμένω δεν μπορεί παρά να νοείται, δεδομένης της εγχώριας προέλευσης του “εχθρού”, ως εμφύλιος.
Η παραπομπή του Ντόναλντ Τραμπ με το ερώτημα της καθαίρεσης από την ομοσπονδιακή Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ συνιστά, όπως επισημαίνουν όλα τα μέσα ενημέρωσης, μια ιστορική πρωτιά, καθώς ο νεογιορκέζος μεγιστάνας είναι ο πρώτος πρόεδρος στην αμερικανική ιστορία που αντιμετωπίζει δις την διαδικασία του impeachment.
Παραμένουν, όμως, εκκρεμή δύο κρίσιμα ερωτήματα. Το πρώτο το διατύπωσε ο γνωστός συντηρητικός αρθρογράφος Πατ Μπιουκάναν (άλλοτε λογογράφος του Ρίτσαρντ Νίξον και διεκδικητής του χρίσματος των Ρεπουμπλικανών): Ποιος ο λόγος να οδηγηθεί στην αγχόνη κάποιος ήδη ετοιμοθάνατος; Με άλλα λόγια, τι καθιστά τόσο επείγουσα τη δρομολόγηση της διαδικασίας καθαίρεσης, όταν ο Τραμπ πρόκειται ούτως ή άλλως να εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο εντός πενθημέρου;
Το δεύτερο ερώτημα αφορά τον “λαό” του Τραμπ: τι θα απογίνουν τα 74 εκατομμύρια των ψηφοφόρων του και τα 88 εκατομμύρια των ακολούθων του απενεργοποιημένου πλέον λογαριασμού του στο Twitter;
Τα ερωτήματα αυτά μετατρέπονται σε πραγματικό αίνιγμα, αν αναλογισθούμε ότι η εκδίκαση της υπόθεσης Τραμπ από την ομοσπονδιακή Γερουσία είναι πρακτικώς αδύνατον να ολοκληρωθεί μέσα στο επόμενο πενθήμερο – συνεπώς ο Τραμπ προορίζεται να… καθαιρεθεί (αν υποθέσουμε ότι συγκεντρώνεται η απαραίτητη πλειοψηφία των δύο τρίτων των γερουσιαστών) αφού θα έχει αποχωρήσει από την εξουσία.
Μάλιστα ο βουλευτής Τζέιμς Κλάιμπερν της Νότιας Καρολίνας πρότεινε να καθυστερήσει κατά εκατό ημέρες η διαβίβαση της υπόθεσης από την Βουλή στη Γερουσία, ώστε να μην περιπλακεί η διαδικασία έγκρισης των νέων κυβερνητικών αξιωματούχων που θα προτείνει ο Τζο Μπάιντεν, ενώ και ο ίδιος ο αυριανός πρόεδρος εμμέσως αναφέρθηκε στο πρόβλημα, τονίζοντας ότι η λογοδοσία του απερχόμενου προέδρου θα πρέπει να μην περισπάσει την Γερουσία από τα επείγοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει το έθνος.
Με άλλα λόγια, η διαδικασία παραπομπής αποτελεί μάλλον ένα “υπερθέαμα” με το οποίο συμβολικά διακηρύσσεται ότι η τετραετία Τραμπ αποτέλεσε μια “σκοτεινή παρένθεση”, η οποία δεν πρόκειται να βρει συνέχεια – καθόσον μάλιστα τυχόν καταδίκη του 45ου προέδρου των ΗΠΑ θα του στερήσει το δικαίωμα του εκλέγεσθαι στο μέλλον.
Πρόκειται δηλαδή, για μια διαδικασία “ανάπλασης” του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος από τους ίδιους τους αντιπάλους του και επαναφοράς του στην προ της έλευσης του Τραμπ “κανονικότητα”, με τη συνεργασία και κομματικών στελεχών που ουδέποτε αποδέχθηκαν ή εκ των υστέρων εγκαταλείπουν τον “εισβολέα”. Οι δηλώσεις του επικεφαλής των Ρεπουμπλικανών στη Γερουσία Μιτς ΜακΚόνελ ότι περιμένει να ακούσει τα νομικά επιχειρήματα σχετικά με την παραπομπή του Τραμπ πριν καθορίσει την ψήφο του είναι χαρακτηριστικές. Όπως και η διαρροή 10 βουλευτών (ανάμεσά τους η κόρη του πρώην αντιπροέδρου Ντικ Τσένι, Λιζ, τρίτη στην ιεραρχία της κοινοβουλευτικής ομάδας), οι οποίοι υπερψήφισαν την παραπομπή.
Οι σχεδιασμοί αυτοί, πάντως, προσκρούουν στο γεγονός ότι 132 Ρεπουμπλικανοί του Κογκρέσου αρνήθηκαν, ακόμη και μετά τα επεισόδια της 6ης Ιανουαρίου, να επικυρώσουν το αποτέλεσμα των εκλογών του Νοεμβρίου, γεγονός δηλωτικό της ισχυρής απήχησης του αφηγήματος Τραμπ στο κομματικό σώμα – ιδίως μάλιστα στα μεσαία στελέχη σε πολιτειακό επίπεδο.
Και ο “λαός” των 74 εκατομμυρίων; Μπορεί να “αναμορφωθεί” μετά την αποκαθήλωση του ηγέτη του και τη στέρηση των βασικών διαύλων επικοινωνίας και οργάνωσής του; Είναι αμφίβολο. Αντιθέτως, είναι πιθανό η εξελισσόμενη προσπάθεια οχύρωσης του παραδοσιακού δικομματισμού να καταλήξει στην ανάδυση μιας τρίτης δύναμης που θα ανατρέπει την πολιτική γεωγραφία δύο αιώνων.
