Πριν από μέρες διαβάζαμε σε πρωινή φιλοκυβερνητική εφημερίδα για τις μαθητικές καταλήψεις που αφορούν μόνο σε 14% των σχολείων πανελλαδικά, ότι ο αριθμός τους ευτυχώς δεν είναι μεγάλος και ελέγχονται από τους δημοκρατικούς μαθητές.
Τις καταλήψεις βέβαια τις έχουμε δει και αντιμετωπίσει κατά καιρούς και μπορούμε να πούμε ότι συχνότατα οφείλονται στην διάθεση για χαλάρωση των μαθητών των μικρότερων λυκειακών τάξεων και στην ανάγκη για ελεύθερο χρόνο και για ιδιωτικό διάβασμα στο σπίτι των μαθητών της Γ’ Λυκείου. Πρέπει φυσικά να εξαιρεθούν οι μεγάλες μαθητικές κινητοποιήσεις για πολιτικούς λόγους, όπως για τον νόμο Διαμαντοπούλου και για την αποτρόπαια δολοφονία του Γρηγορόπουλου.
Θεωρούμε λοιπόν ότι αντιθέτως είναι μεγάλο το ποσοστό των σχολείων και των μαθητών, ακόμη και αν παρασύρθηκαν, για να “χάσουν μάθημα”, γιατί συνδέεται με αυτούς που το υποκινούν και με τους συγκεκριμένους στόχους τους, ανεξάρτητα, αν πρόβαλλαν ένα ευαίσθητο θέμα, για να πείσουν. Τριάντα παιδιά σε σχολείο της Τούμπας, που πρωτοστάτησαν στο μαθητικό συλλαλητήριο για το Μακεδονικό είναι πολλά, είκοσι παιδιά που εμπόδιζαν τους καθηγητές τους να κάνουν μάθημα σε Λύκειο της Καλαμαριάς, γιατί μιλούσαν δήθεν αντιπατριωτικά και το θέμα πήρε διαστάσεις στον Σύλλογο Διδασκόντων είναι μεγάλος αριθμός. Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν και σε άλλα σχολεία και αυτό το θεωρούμε πολύ επίφοβο. Όταν , πριν από χρόνια, πυρήνες μαθητών ίδιου αριθμού πρωτοστατούσαν σε γιορτές προοδευτικού περιεχομένου, σε δημιουργία θεατρικών παραστάσεων και μουσικών εκδηλώσεων, σήμερα αντικαθίστανται από φασιστικούς πυρήνες είναι γεγονός που πρέπει να αντιμετωπισθεί από το Υπουργείο Παιδείας, πιθανότατα από το Υπουργείο Πολιτισμού, από Συλλόγους Γονέων και δεκαπενταμελή, αλλά κυρίως από την εκπαιδευτική κοινότητα, που πρώτη αντιλαμβάνεται τα δυσάρεστα μηνύματα.
Το ζητούμενο όμως είναι τι πρέπει να γίνει.
Στις μικρότερες τάξεις των παιδιών του Γυμνασίου πρέπει να κεντριστεί καταρχήν το συναίσθημά τους με μία αντιφασιστική ταινία και συζήτηση, με μία θεατρική παράσταση (τώρα παίζεται το “Καληνύχτα Μαργαρίτα¨στην Θεσσαλονίκη) με μελοποιημένη ποίηση ή αντιχουντικά τραγούδια, που θα αναλυθούν και με ευαισθησία θα συζητηθούν.
Στα μεγαλύτερα παιδιά οφείλει ο διδάσκων να δείξει την ιστορική αλήθεια, τις αιτίες της δημιουργίας του φασιστικού φαινομένου που και τότε και τώρα είναι το ίδιο, η καπιταλιστική κρίση και η ανάγκη του κεφαλαίου να διατηρήσει, αλλά και να αυξήσει τα κέρδη του, με την συμβολή καταπιεστικών μηχανισμών. Να μιλήσει για αυτούς που επωφελούνται από την επιβολή του Φασισμού, που είναι πια ξεκάθαρο μετά την αλματώδη μεταπολεμική ανάπτυξη της ητττημένης Γερμανίας, να τονίσουν τις ολέθριες συνέπειες.
Πολλοί φιλελεύθεροι συνάδελφοί μας βλέπουν κάποιες παραμέτρους μόνο του φαινομένου, όπως την στάση των φασιστών κατά των μεταναστών ή τις βίαιες ενέργειες και τους θανάτους που θεωρούς αποτρόπαιους και αυτές διδάσκουν στα παιδιά να τις καταδικάζουν. Θεμιτό και απαραίτητο, αλλά όχι δραστικό.
Άλλοι, παρασυρμένοι από την κυρίαρχη προπαγάνδα “τσουβαλιάζουν ” στον αντιφασισμό τους την Ρωσία ή τα καθεστώτα του Τρίτου κόσμου, που δρουν καταπιεστικά, για να δείξουν ότι όλοι ίδιοι είναι. Αλλά έτσι θολώνει το τοπίο, δεν αναλύεται το φαινόμενο και τα παιδιά μένουν μόνο στο ανθρωπιστικό σκέλος του θέματος, που δεν υποτιμάται. Δεν αναγνωρίζουν όμως τις πολιτικές αιτίες, ώστε να πείσουν και άλλους και κάποτε να κινητοποιηθούν, για να χτυπήσουν το κακό στην γενεσιουργό ρίζα του.
Αν δεν καταλάβει ο έφηβος ότι ο Φασισμός στην καπιταλιστική κρίση που ζούμε σήμερα , όπως την περίοδο του Μεσοπολέμου, είναι συμμέτοχος της αστικής τάξης για να επιβληθεί στους λαούς με οικονομική καταπίεση για την αύξηση των κερδών της, δεν μπορεί να καταλάβει, γιατί γεννιέται. Έτσι θα αντιληφθεί και το γιατί το διεθνές κεφάλαιο δεν φείδεται ούτε ανάπτυξη εθνικισμών, ούτε πολέμων, εφόσον οι στρατιωτικές βιομηχανίες και τότε και τώρα είναι οι πιο κερδοφόρες και απαιτούν φυσικά να πουλήσουν τα όπλα τους. Έτσι θα κατανοήσει ο νέος και το μεγάλο μεταναστευτικό ζήτημα που γεννούν οι πόλεμοι και την καταστροφή ή υπερεκμετάλλευση οικονομικών πόρων στις χώρες προέλευσης των προσφύγων και ότι αυτοί που ευθύνονται γι αυτό είναι οι ίδιοι που διώκουν αμείλικτα τα απροστάτευτα θύματα των πολιτικών τους.
Με αυτόν τον τρόπο ή ανάλογους πρέπει να προσπαθήσει το Σχολείο να αντιμετωπίσει το μεγάλο, κατά την γνώμη μας, θέμα του φασιστικού φαινομένου, γιατί η νέα γενιά είναι ευάλωτη και ευεπηρέαστη, αλλά από την άλλη πλευρά “αυτή έχει το όνειρο και έχει επίσης και τη δύναμη, για να το αποκτήσει”.
