Περνούν οι μέρες θλιβερές
σ’ ένα παλιό ρολόι
και ‘γω τους αναστεναγμούς
τους παίζω κομπολόι.
Β. Τσιτσάνης
Το παλιό σκουριασμένο ρολόι της Αριστεράς, ανίκανο να μετρήσει τον παρόντα ιστορικό χρόνο, αλλά και τον μελλοντικό, καταδικάζει τα μέλη και τους οπαδούς της, σε αναστεναγμούς.
Το δικό της ρολόι, έχει την αυταρέσκεια της Αντίκας, απόλυτα συγχρονισμένο με το ένδοξο παρελθόν.
Το ιστορικό απόθεμα που την συντηρούσε χρόνια τώρα, στις μέρες μας, έχει σχεδόν εξαντληθεί.
Βεβαίως στην Αριστερά δεν συμπεριλαμβάνεται εκείνο το τμήμα της, που υπέκυψε στην γοητεία του ROLEX και το συγχρονισμό του, με τους κτύπους της Νεοφιλελεύθερης Μπουρζουαζίας.
Τα εκλογικά αποτελέσματα, πλήθαιναν τους αναστεναγμούς, μετατρέποντάς τους σε θρήνους, για όλο το φάσμα της Αριστεράς, που προσδιορίζεται ως «Ορθόδοξη», «Επαναστατική», «Ανυπότακτη», «Συνεπής» και άλλα ηχηρά παρόμοια.
«Ασφαλές καταφύγιο» σε περιόδους έντονων «καιρικών φαινομένων» για ένα μέρους αυτού του φάσματος, τα νάματα του παρελθόντος, το πορτρέτο του πρωτοκαπετάνιου Α. Βελουχιώτη που τους κοιτάζει ερωτηματικά, ο «Επαναστατικός Τουρισμός», στους τόπους μαρτυρίου των Αγίων, της δικής τους «Θρησκείας».
Ο Σοσιαλισμός που θα προέλθει ως αποκάλυψη, η δική τους Δευτέρα παρουσία.
Φθίνουσες Θρησκευτικές σέκτες, που ταυτίζουν τις δικές τους χίμαιρες, με τον επιστημονικό σοσιαλισμό.
Οιονεί αναστενάρηδες και ιμιτασιόν Αντίκες.
Παρά τους Μύδρους που εξαπολύουν κατά του καπιταλισμού και τις λιτανείες που πραγματοποιούν, τις οποίες εκλαμβάνουν ως «Ταξική πάλη», το αντικείμενο του πάθους τους, το Προλεταριάτο, βρίσκεται αλλού, «αρεσκόμενο» να κύπτει την κεφαλή, στον Τάκο του χασάπη.
Η «Ανυπότακτη» η «Επαναστατική Αριστερά» εξαντλούμενοι σε Αντικαπιταλιστικά σχέδια επί χάρτου, απογοητευμένη από την «συμπεριφορά» της εργατικής τάξης, αναζητά και ανακαλύπτει, νέα «επαναστατικά» υποκείμενα, που κινούνται στο περιθώριο της κοινωνίας, δίνοντας έμφαση στα «ατομικά δικαιώματα» και σε θολές και αντιμαρξιστικές έννοιες, αυτές του «αυτοπροσδιορισμού».
Βασικές Μαρξιστικές αρχές όπως: Το Είναι καθορίζει την συνείδηση, ότι η φύση υπάρχει ανεξάρτητα από την θέληση του ανθρώπου, χάριν μιας μεταμοντέρνας αντίληψης, εισάγουν τον Νεοχεγκελιανισμό, υποκαθιστώντας την Μαρξιστική σκέψη.
Κατασκευάζουν και προβάλλουν νέους «Ήρωες», μεταλλαγμένους άνδρες και γυναίκες, μαστουρωμένους «ακτιβιστές», στοχοποιώντας τους «Νοικοκυραίους» – λίαν Μαρξιστική κατηγοριοποίηση – συμβάλλοντας καθοριστικά, στον πλήρη κοινωνικό κατακερματισμό.
Η αποθέωση του ατομικού και η απόλυτη, άρνηση, του συλλογικού.
Ταυτίζουν τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό, στον πυρήνα δε της κοσμοαντίληψης τους, εξέχουσα θέση καταλαμβάνει, ο Εθνομηδενισμός.
Η Νεοχεγκελιανή Σχολή της Φρανκφούρτης, συναντάται σε ένα ραντεβού στα τυφλά, με τις Νεοταξικές δεξαμενές σκέψεις, αγωνιζόμενες μαζί και παράλληλα, για την κατάργηση όλων των Ταυτοτήτων, Εθνικών, Ταξικών, Σεξουαλικών κλπ.
Παράγωγα του Ιδεαλισμού και της σήψης του Καπιταλισμού, «σερβίρονται» με ανανεωμένο περιτύλιγμα, ασκώντας ιδιαίτερη «γοητεία» στη Νεολαία.
Πολλά από τα παραπάνω ιδεολογήματα ή σχεδόν όλα, τα πλασάρει και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μάλιστα διατείνεται ότι αυτά αποτελούν το «Αριστερό» προφίλ του.
Μάλλον πρόκειται για «συγκοινωνούντα δοχεία».
Πώς να μην διοχετευτούν προς αυτόν, οι ψήφοι αυτής της «Αριστεράς»;
Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και για τον λεγόμενο χώρο της Αναρχίας.
Και ενώ ο Ιδεαλισμός και η μεταφυσική που τον συνοδεύει, καλά κρατούν, είτε στην Παλαιοημερολογίτικη εκδοχή, είτε στην Μεταμοντέρνα, η ζωή κυλάει χωρίς να κοιτάζει την δική τους μελαγχολία για τα εκλογικά αποτελέσματα, αλλά κυρίως τους αγνοεί.
Σε καμία τέτοιου είδους «Αριστερά» δεν μπορούμε να έχουμε συμμετοχή.
Η Κοινωνία ως δρων οργανισμός, απαιτεί μια ζώσα Αριστερά. Ικανή να διακρίνει την κύρια αντίθεση που την διατρέχει, συσπειρώνοντας σε αυτή, ευρύτερα εργατικά και λαϊκά στρώματα, διατυπώνοντας μια φερέγγυα εναλλακτική πρόταση.
Μακριά από δόγματα Θρησκευτικού χαρακτήρα, επαναστατικούς βερμπαλισμούς, απορρίπτοντας τα «ξόμπλια» του «Δικαιωματισμού» και ενός ψευδεπίγραφου Διεθνισμού, που αποτελεί τον Δούρειο Ίππο της Πασγκοσμιοποίησης.
Μέλημά μας, η ανάδειξη της Εργατικής Τάξης και των εργαζομένων σε ηγεμονεύουσα Εθνική Τάξη, η σύζευξη του αγώνα για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, η υπεράσπιση του έθνους-κράτους και η ισότιμη συνεργασία, μεταξύ κυρίαρχων εθνών και Λαών.
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που θα οδηγήσει την χώρα μας, αλλά και την Ευρώπη, σε ένα Σοσιαλιστικό μέλλον.
Το χαμηλό βαρομετρικό που επικρατεί μετά τις εκλογές, επιβάλλει την αναγκαιότητα συσπείρωσης και συγκρότησης ενός μετώπου όλων εκείνων των δυνάμεων, Αριστερών, Δημοκρατικών, πατριωτικών, που κινούνται σ’ αυτήν την κατεύθυνση.
Η καπιταλιστική κρίση δεν έχει παρέλθει.
Η «κανονικότητα» που προέκυψε από τις εκλογές, δεν μπορεί να «τιθασεύσει» την άναρχη φύση του καπιταλισμού.
Την άμπωτη διαδέχεται η πλημμυρίδα.
Η «κιβωτός κάλπη» που περικλείει την «κανονικότητα», μπορεί να συντριβεί από την ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων.
