Απάντηση του Ν. Ιγγλέση στον Α. Νταβανέλο
Στο άρθρο του «Η ΛΑΕ, η έξοδος από το ευρώ και η Αριστερά» που αναδημοσιεύθηκε στην ΙΣΚΡΑ από την «Εργατική Αριστερά», ο Αντώνης Νταβανέλος παραποιεί όσα είχα γράψει σ’ ένα παλαιότερο άρθρο μου με τίτλο «Παγκοσμιοποίηση VS Λαϊκισμός» που είχε δημοσιευθεί στις 17-6-16 στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ.
Ο Α. Νταβανέλος, σε μια προσπάθεια να ερμηνεύσει, από τη δική του ιδεολογική οπτική, τη σύγκρουση που μαίνεται γύρω από την παγκοσμιοποίηση, γράφει ότι χαρακτηρίζω τον Ντόναλντ (Τραμπ), τον Μπόρις (Τζόνσον), τη Μαρίν (Λεπέν) και τον Μπέπε (Γκρίλο) ως τους «σύγχρονους κόκκινους». Η αλήθεια είναι ότι στην εισαγωγή του προαναφερόμενου άρθρου μου έγραφα:
«Όποιοι διαβάζουν, το τελευταίο διάστημα, το διεθνή Τύπο και ακούν τις δηλώσεις διαφόρων κυβερνητικών αξιωματούχων δεν μπορεί παρά να νομίζουν ότι ζούμε στις πρώτες δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, η Δύση (Ευρώπη και ΗΠΑ) αντιμετωπίζει ένα νέο “κομμουνιστικό” κίνδυνο. Οι νέοι “Μπολσεβίκοι” βρίσκονται ante portas!
»Πρέπει να σώσουμε το υπάρχον σύστημα από τους σύγχρονους “κόκκινους” κραυγάζουν πολιτικοί, δημοσιογράφοι, τραπεζίτες, πανεπιστημιακοί αναλυτές και κάθε “καρυδιάς καρύδι”. Σε ρόλο υποβολέα όλων των τελευταίων, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Το περιούσιο σύστημα που θέλουν να σώσουν, αν και δεν το λένε φανερά, είναι η παγκοσμιοποίηση, το ανώτατο – μέχρι στιγμής – στάδιο της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης».
Από τα ανωτέρω είναι φανερό ότι οι χαρακτηρισμοί “κουμμουνιστικός” κίνδυνος, νέοι “Μπολσεβίκοι” και σύγχρονοι “κόκκινοι”, έχουν μεταφορική έννοια και δεν είναι δικοί μου αλλά των υπερασπιστών της παγκοσμιοποίησης, γι’ αυτό έχουν τοποθετηθεί εντός εισαγωγικών. Ο Α. Νταβανέλος είναι δημοσιογράφος, γι’ αυτό θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικός με τη δεοντολογία του επαγγέλματος. Στη συνέχεια ο ίδιος γράφει ότι φτάνω στον ισχυρισμό να λέω ότι η Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία έχει αναλάβει το ρόλο της άκρας Αριστεράς. Το απόσπασμα του άρθρου μου έχει ως εξής:
«Απ’ όλα τα ανωτέρω είναι φανερό ότι η κύρια αντιπαράθεση, το μέγιστο διακύβευμα είναι αν το σύστημα της παγκοσμιοποίησης θα υποστεί θανατηφόρες ρωγμές ή θα θριαμβεύσει συντρίβοντας όσους το αμφισβητούν.
»Η οξυδερκής πολιτικά Μαρίν Λεπέν έχει καταλάβει ποιά είναι η φύση της σύγκρουσης. Σε συνέντευξή της στη γαλλική εφημερίδα Le Monde (20-1-15), πέντε μέρες πριν από τις εκλογές που, όπως φαινόταν, θα έφερναν στην Ελλάδα μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, είπε: “Υπάρχει ένα ρήγμα στην Ευρώπη που περνάει από το γεγονός ότι πρέπει οι λαοί να ξαναπάρουν το πάνω χέρι από τον ολοκληρωτισμό της ΕΕ και των συνενόχων της, που είναι οι αγορές. Ελπίζω σε μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι παράξενο. Δε σημαίνει ότι έγινα θιασώτης της άκρας Αριστεράς. Δε συμφωνούμε με το πρόγραμμά τους, ειδικά για το Μεταναστευτικό. Στην Ελλάδα και την Ισπανία που δεν υπάρχει το αντίστοιχο του δικού μας Εθνικού Μετώπου η άκρα Αριστερά παίρνει τη θέση μας”.
»Η ειρωνεία είναι ότι, δύο μήνες πριν απ’ αυτήν την συνέντευξη της Μαρίν Λεπέν στη Le Monde, ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας και ηγέτης της ευρωπαϊκής Δεξιάς Νικολά Σαρκοζί είχε δηλώσει: “Η Λεπέν δεν ανήκει στην άκρα Δεξιά αλλά στην άκρα Αριστερά”. Είναι σαφές ότι το σύστημα βλέπει ως εχθρούς όσους το αμφισβητούν και αδιαφορεί αν προέρχονται από τη Δεξιά ή την Αριστερά».
Ο Α. Νταβανέλος αποδίδει ως δική μου την άποψη που εκφράζει ο Ζαρκοζί για τη Λεπέν. Ας κρίνει ο αναγνώστης τη δεοντολογία του κ. Νταβανέλου καθώς και το χαρακτηρισμό ότι αποτελώ μια «ακραία περίπτωση» καθώς και ότι η φιλοξενία (σσ. στις ιστοσελίδες της Αριστεράς) αυτών των παραλογισμών έφερε στην επιφάνεια μια προϋπάρχουσα «ευελιξία» απέναντι στις ιδέες και στους εκπροσώπους του λεγόμενου «εθνικού αντιμνημονιακού χώρου». Μήπως ο κ. Νταβανέλος θα ήθελε τον αποκλεισμό των διαφορετικών απόψεων προκειμένου να μονοπωλούν το χώρο οι δικές του και μόνο θέσεις;
Σ’ ένα σημείο έχει δίκιο ο κ. Νταβανέλος όταν λέει ότι υποστηρίζω ότι ο αγώνας κατά της παγκοσμιοποίησης είναι πρωτίστως εθνικοαπελευθερωτικός. Μπορεί βέβαια ο ίδιος να έχει μια ιδεοληπτική «αλλεργία» σε ό,τι χαρακτηρίζεται εθνικό, αλλά γιατί η θέση αυτή αποτελεί μομφή; Όταν η χώρα βρίσκεται υπό ξένη κατοχή, όταν η Ελλάδα κυβερνάται από τους δανειστές, όταν έχει παραχωρηθεί η εθνική κυριαρχία στο Βερολίνο και τη Φρανκφούρτη, όταν όλες οι κοινωνικές τάξεις (εργάτες, υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, έμποροι, βιοτέχνες, αγρότες κ.ά.) συνθλίβονται και εξαθλιώνονται από τις μνημονιακές «μεταρρυθμίσεις», όταν λαφυραγωγείται η δημόσια και ιδιωτική περιουσία, τότε, ναι, ο αγώνας πρέπει να είναι εθνικοαπελευθερωτικός αν θέλουμε να είναι νικηφόρος.
Patria o muerte (Πατρίδα ή θάνατος), όπως έλεγε ο Ερνέστο “Τσε” Γκεβάρα, εκτός εάν και αυτός ήταν ένας άθλιος εθνικιστής. Αυτά για την αποκατάσταση της αλήθειας.
Νίκος Ιγγλέσης
http://greekattack.wordpress.com
