Καμιά σοβαρή των ζητημάτων προσέγγιση, δεν είναι δυνατόν να συμμερίζεται ούτε το μεγαλόστομο, ούτε βεβαίως και το αισιόδοξο των κυβερνητικών επικοινωνιακών πυροτεχνημάτων, αναφορικά με την εμφανιζόμενη ως διευθέτηση του Σκοπιανού…
Πριν απ όλα γιατί το όλον ζήτημα, αντιμετωπίζεται ως «διαχειριστική εκκρεμότητα», από ένα πολιτικό προσωπικό που έχει παραιτηθεί από το ρόλο του, και όχι ως θεμελιώδες πρόβλημα στρατηγικής σημασίας, μιας χώρας που δείχνει να αντιλαμβάνεται τη θέση της και θεμελιώνει τον εθνικά κυρίαρχο ρόλο της στο εγγύς γεωπολιτικό της περιβάλλον.
Δεύτερον διότι ως «εκκρεμότητα», αποσπάται από την ανάγκη μιας ενιαίας στρατηγικής διαχείρισης, και υποβαθμίζεται σε «απόνερο της ιστορίας» που «πρέπει να μας αδειάσει τη γωνιά». Πρόκειται για ένα καραμπινάτο σύμπτωμα, μιας βαθειά εξαρτημένης εξωτερικής πολιτικής, που δεν έχει αυτοτελές Βαλκανικό στίγμα, που αρνείται να το διαχειριστεί στη βάση μιας εθνοκεντρικής στρατηγικής στόχευσης, και που εν τέλει δεν αποτολμά να δραπετεύσει από το συμπληρωματικό ρόλο που τις αναθέτουν οι ισχυροί σύμμαχοι, στο πλαίσιο της αταλάντευτα υποτελούς της στάσης.
Τρίτον διότι αρνείται πεισματικά να συνυπολογίσει πως η ιδεοληπτική προσέγγιση στη μεθοδολογία της αντιμετώπισης ενός πολυσύνθετου προβλήματος, είναι μια επιζήμια προσέγγιση, που δεν σταθμίζει με υπευθυνότητα το αυτονόητο. Και το αυτονόητο είναι πως σε ένα περιβάλλον κλιμακούμενων και ανατροφοδοτούμενων αλυτρωτικών εθνικισμών, το να παραμερίζεις ή πολύ περισσότερο το να παραιτείσαι από τα αδιαπραγμάτευτα, ΔΕΝ συνιστά αντιεθνικισμό και φυσικά ΔΕΝ παραπέμπει σε τακτική υπεύθυνης διπλωματικής διαχείρισης μιας ιστορικής «εκκρεμότητας» που αξιοποιείται ποικιλότροπα, σε ένα ρευστό και ευρύτατα αναθεωρητικό περιβάλλον.
Στην επιεικέστερη των περιπτώσεων, συνιστά πράξη συνενοχής, στη συντήρηση μιας απασφαλισμένης γεωπολιτικής χειροβομβίδας, ταυτισμένης απόλυτα με την ιστορική «κατάρα των Βαλκανίων». Το γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση, με υπερφίαλη ρητορική και πρακτικές κατάφωρης εθνικής ανευθυνότητας, σύρει τη χώρα στην αυτοπαγίδευση μέσα στις Συμπληγάδες αυτής της «κατάρας», δεν αποτελεί πρακτική επίλυσης ενός χρονίζοντος προβλήματος, αλλά ένα επικίνδυνο παιχνίδι με τον Ασκό του Αιόλου σε ολόκληρη τη Βαλκανική.
Μέσα σε αυτό το ιδιαιτέρως ανησυχητικό περιβάλλον, η χθεσινή σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό, με την παρουσία των Υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας, υπήρξε πέραν του δέοντος αποκαλυπτική, ΚΑΙ για την ταυτότητα των χορογράφων… ΚΑΙ για το πραγματικό γεωστρατηγικό διακύβευμα… αλλά ΚΑΙ για την απόλυτη αποκαθήλωση κάθε έννοιας εθνικής ταυτότητας στην εξωτερική πολιτική της χώρας.
Το πρώτο αποκαλυπτικό στοιχείο, ήταν η απροκάλυπτη ομολογία του κ. Κοτζιά, πως το πλαίσιο της δρομολογούμενης λύσης, χαλκεύεται στα επιτελεία των πραγματικών χορογράφων, δηλαδή των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Γερμανικής ελίτ.
Το δεύτερο αποκαλυπτικό στοιχείο, είναι η υπενθύμιση πως η αιφνίδια «αναθέρμανση» του Σκοπιανού, και η ανησυχητική μετάλλαξή του σε «απόνερο της ιστορίας με το οποίο θα πρέπει να ξεμπερδεύουμε», υπαγορεύτηκε από τον Αμερικανό σύμβουλο Εθνικής ασφάλειας τον κ. ΜακΜάστερ, και «κλείδωσε» ως ύψιστη προτεραιότητα, κατά τη συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Αμερικανό πρόεδρο.
Το τρίτο αποκαλυπτικό στοιχείο, είναι η ομολογία των ίδιων των Γερμανών, πως το «ξεμπέρδεμα με το απόνερο», συνιστά επείγουσα απαίτηση των ΗΠΑ, οι οποίες στη βάση των δικών τους στρατηγικών σχεδιασμών, επιδιώκουν την άμεση ένταξη του κρατιδίου στο ΝΑΤΟ. Η γερμανική εφημερίδα μάλιστα επισημαίνει ότι “πρόκειται για ένα ζήτημα που απασχολεί δεόντως τη διεθνή διπλωματία διότι «η διαμάχη για την ονομασία της ΠΓΔΜ έχει γεωπολιτικές διαστάσεις που υπερβαίνουν κατά πολύ τη συγκεκριμένη περιοχή”.
Το τέταρτο αποκαλυπτικό στοιχείο, σχετίζεται και η ομολογία αυτοπαγίδευσης της χώρας μας, σε ένα πλαίσιο «Ελληνοαλβανικών διαφορών» το οποίο υπαγορεύεται κατ ευθείαν από την Τουρκική εξωτερική πολιτική, με την Ελλάδα να προθυμοποιείται να αναλάβει ρόλο γεωπολιτικής Ιφιγένειας, δια χειλέων μιας κυβέρνησης που επιφυλάσσει για τον εαυτό της αρμοδιότητες «ατζέντη» για λογαριασμό τρίτων.
Κορυφαίο βέβαια πρόβλημα, συνιστά η ομολογία του επικεφαλή της Ελληνικής διπλωματίας, ο οποίος δε διστάζει να αναγνωρίσει πως κομβικό ζήτημα στις δρομολογούμενες αποφάσεις, είναι «Η ανάγκη να συνδράμουμε όλοι μαζί στην μεγαλύτερη ευμάρεια και παραγωγική ανασυγκρότηση πολλών περιοχών των ίδιων των Βαλκανίων!!!»… Πρόκειται για μια σαφή ομολογία, πως πίσω από την υπερφίαλη απεραντολογία για την «επίλυση» του Σκοπιανού, αυτό που υπάρχει είναι η πλήρης καθυπόταξη της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, αλλά και της ίδιας της χώρας ως αναλώσιμο, σε μια συνολική διευθέτηση της Βαλκανικής, ως ένα ριζικά αναπροσανατολισμένο οικονομικό και κυρίως γεωπολιτικό μέγεθος, πλήρως ενσωματωμένο στην Αμερικανική γεωστρατηγική ατζέντα.
Είναι τέλος αποκαλυπτικό το γεγονός πως, για πολλοστή φορά και με τον πλέον επίσημο τρόπο, η Ελληνική εξωτερική πολιτική, υιοθετεί στο σύνολό της τη ρητορική ενός «πακέτου προβλημάτων με την Αλβανία». Πρόκειται για μια συντριπτική ήττα «άνευ αγώνος» για την Εξωτερική πολιτική, που δεν καταδεικνύει απλώς ηττοπάθεια, αλλά επί της ουσίας και στη βάση της, ισοδυναμεί με κορυφαία πράξη μειοδοσίας. Η δήλωση του κ. Κοτζιά υπήρξε σαφής: « Όσον αφορά στην Αλβανία, συζητήσαμε τα θέματα που έχουν ενταχθεί στο πακέτο λύσεων με τη γείτονα αυτή χώρα και νομίζω ότι έχουμε κάνει καλά και θετικά βήματα τις τελευταίες εβδομάδες».
Το τυρί της δήθεν υπερήφανης εξωτερικής πολιτικής μιας χώρας που σκοπεύει να ασκήσει το δικαίωμά της – όψιμα και επιλεκτικά – για την επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο, δεν συνιστά έργο περήφανων πολιτικών ανδρών, αλλά έναν παραπλανητικό μπερντέ που επιχειρεί να κρύψει τη φάκα, πως πρόκειται για πράξη διευθέτησης – με προσυμφωνημένο τρόπο – σειράς εκκρεμοτήτων, προκειμένου να παραδοθεί «καθαρό οικόπεδο» στα ενεργειακά πρότζεκτς των ισχυρών, που εγκαινιάζονται, με θύμα και πάλι την ίδια μας τη χώρα.
Επίλογος…
Όλα τα παραπάνω συνιστούν μια επικίνδυνη εξέλιξη, με την Ελληνική εξωτερική πολιτική να αναγορεύεται σε επικίνδυνη πέμπτη φάλαγγα για το σύνολο των λαών των Βαλκανίων, ΚΑΙ γιατί αναδεικνύεται σε πρόθυμο ατζέντη για την προώθηση επικίνδυνων σχεδίων στο πλαίσιο μιας ευρύτατης σύγκρουσης στρατηγικών που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, αλλά ΚΑΙ γιατί με τη συνολικότερη στάση της νομιμοποιεί ευρύτατες αναθεωρητικές αντιλήψεις που τείνουν να εδραιωθούν στα Βαλκάνια με όχημα τον Αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό, και με συνχορογράφο τον Τουρκικό επιθετικό αναθεωρητισμό, που επιχειρεί το δυναμικό δικό του come back στο γεωπολιτικό γίγνεσθαι της Ευρώπης.
Είναι άλλωστε πολύ νωπή – μόλις προχθεσινή – η δήλωση του Ερντογάν, ο οποίος παραχωρώντας στρατιωτική βοήθεια ύψους 3 δις στην Αλβανία και στο Κόσοβο, έσπευσε να δηλώσει πως: «Η Αλβανία πρέπει πρώτα να ενιαιοποιήσει τα εδάφη της, και μετά να ενταχθεί στην Ε.Ε ως ενιαία οντότητα».
