Ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας πέρα από τα οικονομικά – αναπτυξιακά και τα εθνικά και έχει αγνοηθεί από τις μνημονιακές κυβερνήσεις, είναι το δημογραφικό το οποίο είναι και το μεγαλύτερο.
Οι πολιτικοί μας συνηθίζουν να σχεδιάζουν την στρατηγική της χώρας βασιζόμενοι σε πελατειακές σχέσεις διάρκειας δύο ή στην καλύτερη περίπτωση πέντε χρόνων. Χωρίς να φροντίζουν να εξασφαλίσουν την μελλοντική της πορεία και ανάπτυξη.
Το μεγάλο και ζωτικής σημασίας πρόβλημα που είναι του δημογραφικό και το οποίο δίνει τη συνέχεια σε ένα έθνος δεν έχουμε ακούσει ή δει ποτέ κανένα σχόλιο. Αντιθέτως απουσιάζει από κάθε προϋπολογισμό και στα πολιτικά πρόγραμμα υπάρχει ως ευχολόγιο μόνο.
Η Ελλάδα κάθε χρόνο που περνά γίνεται η χώρα των γερόντων. Για πρώτη φορά μετά την απελευθέρωση από τον Οθωμανικό ζυγό του 1821 οι θάνατοι ξεπερνούν τις γεννήσεις. Τα νέα ζευγάρια δεν μπορούν να κάνουν παιδιά γιατί τα οικονομικά τους δεν το επιτρέπουν. Δεν έχουν την δυνατότητα να διασφαλίσουν το μέλλον τους λόγω των οικονομικών περικοπών και της εργασιακής ανασφάλειας.
Τι στιγμή που ο Ο.Η.Ε σε έκθεση του καταγράφει ότι: το 2050 ο πληθυσμός της Ελλάδας θα έχει μειωθεί κατά 800.000 έως 2.500.000 σε σχέση με το σήμερα. Το 2050 θα απειλείται να είναι μια χώρα μεσηλίκων κι γερόντων, καθώς η πλειοψηφία θα είναι πάνω των 65 ετών, δηλαδή ο ένας στους τρείς θα εργάζεται για την κάλυψη τις συντάξεις των ηλικιωμένων (30-33% από το 21% που είναι σήμερα ενώ το 1951 ήταν 7% Οι κάτω των 14 ετών θα είναι μόλις το 12 – 14% από το 15% που ήταν το 2016 και το 1951 28%). Το 2050 θα είμαστε κάτω από εννέα εκατομμύρια και το ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό σύστημα θα καταρρεύσει νομοτελειακά.
Σε συνδυασμό με τις κοινωνικό – οικονομικές επιπτώσεις αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα για μια χώρα. Η παραγωγικότητα της οικονομίας σε σχέση με την ευέλικτη απασχόληση και όχι με σταθερή εργασία η οποία διασφαλίζει τους εργαζόμενους και το μέλλον τους.
Τα τελευταία χρόνια η οικονομική πολιτική αντί να δίνει κίνητρα στα νέα ζευγάρια κόβει κάθε προνόμιο και κάθε επίδομα και το χειρότερο φορολογούν τα παιδιά ως τεκμήριο. Ακόμα πιο τραγικό είναι ότι σε μια χώρα που έχει μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα αναπαραγωγής το κράτος φορολογεί τις πολυμελής οικογένειες περισσότερο από αυτές που δεν έχουν παιδιά. Ας δούμε την διαχρονικότητα των στοιχείων της γονιμότητας : την περίοδο 1960 – 1981 είχαμε 2 – 3 παιδιά ανά οικογένεια, το 1982 – 1988 – 1-5 παιδιά, το 1989 – 1999 1-2 παιδιά και το 2010 – 2017 1-2. Το 2016 ο πληθυσμός μειώθηκε κατά 26.000. Η Eurostat σύμφωνα με τα στοιχεία της εκτιμά ότι ο παιδικός πληθυσμός θα είναι 923,8 χιλιάδες λιγότερος το 2060 και θα φτάσει τις 907,1 το 2080.
Σύμφωνα με όλες τις μελέτες διαπιστώνεται ότι στη χώρα μας δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες για δυο ταχύτητες εργαζομένων, λόγω δημογραφικού και μεταναστευτικού. Κάποιοι όμως μιλούσαν ότι το εργασιακό κενό που θα δημιουργηθεί θα καλυφτεί από τους μετανάστες, κάτι όμως που η οικονομική κρίση ανάγκασε και αυτούς να εγκαταλείψουν μαζικά την χώρα, αναζητώντας άλλες χώρες για μια καλύτερη ζωή. Με στοιχεία του ΕΚΚΕ το 16% των πτυχιούχων μετανάστευσαν και εργάζονται στο εξωτερικό., την ώρα που το ποσοστό του μη ενεργού οικονομικά πληθυσμού έχει φτάσει το 52% με αυξητικές τάσεις.
Ένα λοιπόν ναρκοθετείται το μέλλον της χώρας, κανείς δεν ασχολείται ουσιαστικά με το Δημογραφικό . Σήμερα που απαιτείται μια γενναιόδωρη οικονομική στήριξη των γεννήσεων συζητάμε για το διάστημα. Κάτι που θυμίζει την φράση του Πλάτωνα ότι: κοιτάμε το φεγγάρι και πέσαμε το πηγάδι.
