Πρώτη ημέρα της καταστροφής στην Δυτική Αττική και καθώς, βουτούσα στα ερείπια και τις λάσπες της οδού Καροπούλη, του δρόμου -πρώην ρέμα- στη Μάνδρα, μαζί με τα φερτά υλικά είδα ένα στρώμα και μια φορητή τηλεόραση να «ταξιδεύουν». Πως βρέθηκαν εκεί, αναρωτήθηκα. Από ποιο μοναχικό δωμάτιο δραπέτευσαν και πού να βρίσκεται αυτός που έβλεπε τηλεόραση στη διάρκεια της «θεομηνίας».
Η λέξη έρχεται στο μυαλό μου ανακλαστικά -αν και διαφωνώ με τον όρο θεομηνία. Όταν βρίσκεσαι μέσα στην καταστροφή κατανοείς ότι δεν προκύπτει οργή Θεού. Η μάνητα του Θεού δεν υπάρχει σίγουρα, υπάρχει δεν υπάρχει Θεός. Ανθρωπογενής είναι καταστροφή και όχι από τα ακραία (;) καιρικά φαινόμενα. Εργολάβοι, βουλευτές, Δήμαρχοι, περιφερειάρχες και υπουργοί, οι φυσικοί αυτουργοί της φυσικής καταστροφής και των εγκλημάτων , των θυμάτων…
Οι εικόνες από τις καταστροφές, σε Μάνδρα, Μαγούλα και Νέα Πέραμο, δύσκολα περιγράφονται. Οι περισσότεροι πλημμυροπαθείς, είναι φτωχοί άνθρωποι, που είδαν το βιός τους να καταστρέφεται, να χάνονται οι κόποι και οι θυσίες μιας ολάκερης ζωής. Κοιτούν την καταστροφή στωικά και απαντούν με τη σιωπή τους που κρύβει οργή και αξιοπρέπεια.
Αργά το απόγευμα της ίδια μέρας, στη Μάνδρα -όσοι ήμασταν- σε ένα από τα πολλά αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα, πληροφορηθήκαμε ότι υπάρχει μέσα κάποιος εγκλωβισμένος. Στην πρώτη προσπάθειά μας, μαζί με άλλους 10 μουσκεμένους και λασπωμένους κατοίκους της Μάνδρας, προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε, αλλά η βροχή και ο ορμητικός χείμαρρος μας απέτρεψε και εγκαταλείψαμε. Ενημερώσαμε το τοπικό Αστυνομικό Τμήμα. Έμαθα, αργότερα ότι εκεί είχε εγκλωβιστεί ένας 67χρονος που μόνο την επομένη το πρωί κατόρθωσαν οι πυροσβέστες να τον απεγκλωβίσουν. Νοσηλεύεται στο Θριάσιο Νοσοκομείο.
Στον άλλο τόπο της καταστροφής, στη Νέα Περαμο, παρακολούθησα τον απεγκλωβισμό μιας γυναίκας πολύ μεγάλης ηλικίας (κοντά στο 90), από το ημιυπόγειο διαμέρισμά της. Ενώ προσπαθούσαν οι διασώστες να την μεταφέρουν, από έναν πολύ στενό και λασπωμένο παράδρομο, στο ασθενοφόρο, τη ρώτησα, αν έμενε και κάποιος άλλος μαζί της. Με κοίταξε και μου είπε: «Όχι. Εδώ και 32 χρόνια ζω μόνη». Κάποιοι άνθρωποι έχουν «παντρευτεί» δια βίου τη μοναξιά.
Και την επόμενη ημέρα μέρα πάλι εκεί. Δεύτερη μέρα «περιοδείας» στην Δυτική Αττική. Στην παλιά Εθνική Οδό Αθηνών-Θηβών εκατοντάδες τα αναποδογυρισμένα και κατεστραμμένα αυτοκίνητα. Ένας άνδρας αναγνωρίζει το αυτοκίνητό του μόνο από την πινακίδα! Μια κοπέλα γύριζε αμήχανα τη ρόδα του τουμπαρισμένου αυτοκινήτου της. Με κοίταξε και με ρώτησε με αγωνία «θα φτιαχτει»; ήταν το πρώτο της και έχει ακόμη να πληρώσει 28 δόσεις!!
Στη Μάνδρα, δεκάδες τα κατεστραμμένα αυτοκίνητα, χωμένα στη λάσπη. Ένα βυτιοφόρο είχε καταπλακώσει τρία μικρότερα οχήματα και ένα περίπτερο. Δυο αυτοκίνητα σε όρθια θέση έφταναν στο μπαλκόνι διώροφου κτιρίου. Μια ηλικιωμένη γυναίκα θρηνούσε στα σκαλοπάτια της ημικατεστραμμένης κατοικίας της. «Ήταν η προίκα για την κόρη μου», είπε. Και μία άλλη μονολογούσε, «να με έπαιρνε ένα τηλέφωνο το παιδί, να μάθω ότι είναι καλά. Αλλά τι λέω, το κινητό έπεσε από χέρια μου και το πήρε το ποτάμι…».
Ακόμη και οι τηλεοπτικές εικόνες των τελευταίων ωρών αδικούν την πραγματικότητα. Η κατάσταση στις πληγείσες περιοχές της Δυτικής Αττικής είναι ακόμη χειρότερη, διότι εκεί εκτυλίσσονται ανθρώπινες τραγωδίες.
Μόνο αν κατορθώσεις να σε εμπιστευτούν οι πλημμυροπαθείς, να σου ανοίξουν την καρδιά τους και να σου περιγράψουν τι έχασαν, τότε, ίσως καταλάβεις το μέγεθος της τραγωδίας. Και είναι η ικανότητα του δημοσιογράφου που καταγράφει τη στιγμή να μεταφέρει στο κείμενο τα συναισθήματα, την απόγνωση και την πίκρα και απογοήτευση για όλους (πολιτικούς, Δήμαρχους, Περιφερειάρχες). Η ικανότητα να μεταδόσεις με λέξεις την ψυχική οδύνη εκείνων που έχουν πληγεί και έχουν καταρρεύσει, κυρίως από τις παράπλευρες απώλειες της καταστροφής. Είναι από τις περιπτώσεις, όπου είναι εμφανής η υπεροχή του γραπτού και του προφορικού λόγου, έναντι του τηλεοπτικού. Οι τηλεοπτικές εικόνες είναι εντυπωσιακές, αλλά ενίοτε κρύβουν την ουσία, την πραγματικότητα καθεαυτή.
Μέσα στην καταστροφή θα ήταν παράλειψη αν δεν καταγράφαμε με έμφαση τις ηρωικές προσπάθειες και τον αλτρουισμό των πυροσβεστών, των αστυνομικών, των στρατιωτών και των εθελοντών – διασωστών του Ερυθρού Σταυρού. Απέδειξαν ότι αξίζουν να είμαστε περήφανοι για αυτούς.
