Στον απόηχο της επίσκεψης Μοράλες στην Ελλάδα θα ήθελα να κάνω μια αναφορά στο μεγάλο “πρόβλημα”, των ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων ανά τον κόσμο, που είναι η Βενεζουέλα και η νόμιμα εκλεγμένη, με συντριπτική πλειοψηφία, κυβέρνησή της. Ο πρόεδρος της εκεί Εθνοσυνέλευσης, σφετερίστηκε την εκτελεστική εξουσία με τη στήριξη, κυρίως, των δεξιών κυβερνήσεων των ΗΠΑ και της υπόλοιπης Νότιας Αμερικής.
Πώς αποκτά μια σχετικά άγνωστη πολιτική προσωπικότητα παγκόσμια αναγνώριση μετά την αυτοανακήρυξή του ως Προέδρου της Βενεζουέλας; Θα υπάρξει μια ατελείωτη “προσφορά” γεγονότων και πεπραγμένων για τους ιστορικούς και τους πολιτικούς σχολιαστές που θα τα ερμηνεύσουν βλέποντας ταυτόχρονα το τι συμβαίνει στην παραγωγή πετρελαίου αυτής της χώρας, με ορισμένους να βλέπουν το πραξικόπημα ως βίαιη, αλλά απαραίτητη λύση. Παρ’όλα αυτά, θα αποτύχουν οικτρά να εξηγήσουν τον παροξυσμό με τον οποίο η Λατινική Αμερική είναι πάρα πολύ οικεία στα πραξικοπήματα και τις χούντες, όπως στην Ονδούρα, την Παραγουάη, τη Βραζιλία και τώρα στη Βενεζουέλα! Η 23η Γενάρη του2019, ίσως είναι η απαρχή πολύ χειρότερων καταστάσεων από ότι έχει συμβεί μέχρι τώρα στη Νότια Αμερική. Αυτή είναι η ημέρα που ο Juan Guiado, ο Πρόεδρος της Εθνικής Συνέλευσης, δήλωσε παράνομα ότι είναι ο αρχηγός του κράτους της Βενεζουέλας.
Πιστεύει, αλήθεια, κανείς ότι η κατακερματισμένη αντιπολίτευση της Βενεζουέλας θα μπορούσε απλώς να αναλάβει την εξουσία χωρίς την υποστήριξη του Τραμπ; Βεβαίως, οι υποστηρικτές της αντιπολίτευσης έκαναν μαζικές διαμαρτυρίες, με όσες δυνάμεις διέθεταν. Όπως, όμως και οι εκατοντάδες χιλιάδες λαού υπέρ του προέδρου Nicolas Maduro, την επέτειο της δικτατορίας Jimenez, η οποία κατέρρευσε το 1958. Η χρονική στιγμή μιλάει από μόνη της.
Μόλις τέσσερα λεπτά μετά την ανακοίνωση του Guiado για ανάληψη κυβέρνησης σε μια χώρα με Πρόεδρο εκλεγμένο από το λαό, οι Ηνωμένες Πολιτείες έσπευσαν να τον χαρακτηρίσουν ως “νόμιμο” Πρόεδρο. Τρία λεπτά αργότερα, ήταν η σειρά του Luis Almagro, του Γενικού Γραμματέα του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών. Το σώμα που έχει δημιουργηθεί για να υπερασπιστεί, τελικά, τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή, έδωσε κι αυτό στον Guiado την “ευχή” του. Κάποιοι μπορεί να θυμούνται ότι ο Almagro εκδιώχθηκε από το ευρύ μέτωπο της Ουρουγουανής κεντροαριστεράς λόγω των επανειλημμένων επιθέσεων του στην κυριαρχία της Βενεζουέλας. Ο υπουργός Εξωτερικών του Τραμπ, Μάικ Πομπέο και στη συνέχεια ο Ντόναλντ Τραμπ ενορχήστρωσαν με μαεστρία τις σκοτεινές τους, επιδιώξεις απαιτώντας ο Νικολάς Μαδούρο να εγκαταλείψει τη θέση του στο όνομα της «δημοκρατίας»… Ποιάς δημοκρατίας δε μας είπαν….
Η κόκκινη γραμμή είχε ήδη ξεπεραστεί…
Το κίνημα της σκοτεινής αντίδρασης άρχισε να ξαναπαίρνει σάρκα και οστά στη Λατινική Αμερική. Δεν ήταν έκπληξη το γεγονός ότι οι δεξιές κυβερνήσεις (Βραζιλία, Χιλή, Αργεντινή, Παραγουάη, Ισημερινός και Γουατεμάλα) ευθυγραμμίστηκαν αμέσως. Όσον αφορά την Ε.Ε., ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ντόναλντ Τουσκ, δήλωσε ότι «όλη η Ευρώπη» είναι ενωμένη «για τη στήριξη των δημοκρατικών δυνάμεων». Σα να μην έφτανε αυτό, ο “συμπαθής” Τουσκ τουϊτάρει: “Σε αντίθεση με το Maduro, το κοινοβούλιο αντιλαμβάνεται ότι ο Juan Guaido έχει τη δημοκρατική εντολή των πολιτών της Βενεζουέλας”. Οι Βρυξέλλες ακολουθούν τα βήματα της ομάδας(συνδιάσκεψης) της Lima (Αργεντινή, Βραζιλία, Καναδάς, Χιλή, Κολομβία, Κόστα Ρίκα, Γουατεμάλα, Μεξικό, Παναμάς, Παραγουάη, Περού). Στις 4 Ιανουαρίου, αυτή η ομάδα δήλωσε ομόφωνα, λες και ήταν πολεμικό ανακοινωθέν, ότι δεν θα αναγνωρίσει τη νέα εντολή του Νικολάς Μαδούρο, την οποία θα ελάμβανε στις 10 Γενάρη.
Η ομάδα, στην οποία δεν συμμετέχουν οι ΗΠΑ, αλλά συμμετέχουν μέσω τηλεδιάσκεψης, έδωσε “την πλήρη αναγνώρισή της στην εκλεγμένη Εθνοσυνέλευση στις 6 Δεκεμβρίου 2015”. Αυτή ήταν μια εξαιρετική “σύμπτωση”, καθώς ο Juan Guiado έγινε πρόεδρος της συνέλευσης την προηγούμενη ημέρα, παρά το γεγονός ότι αγνοήθηκε από την La Masa Unidad Democratica (MUD), της οποίας “ένωσης” τα δεξιά κόμματα που την αποτελούν, κατέρρευσαν λόγω εσωτερικών συγκρούσεων σχετικά με τη στρατηγική που θα ακολουθούσαν για την απομάκρυνση του PSUV(Σοσιαλιστικού Κόμματος-Κινήματος της Βενεζουέλας) από την εξουσία στο Καράκας. Αυτό που έχει σημασία είναι το αν ή όχι αυτό το κοινοβούλιο κηρύχθηκε περίπου παράνομο το Μάρτη του 2017, επειδή είχε “υπερβεί”τις δικαστικές και εκλογικές αρμοδιότητές του διεξάγοντας νέες εκλογικές διαδικασίες μετά τη νοθευμένη εκλογή τριών βουλευτών της αντιπολίτευσης. Μετά το αίτημα του “ομίλου” της Lima, ότι ο Maduro πρέπει να “μεταβιβάσει την εκτελεστική εξουσία στην εθνική συνέλευση”, ένας ενθουσιασμένος Juan Guiado ζήτησε από τον στρατό να εγκαταλείψει το Maduro, προσφέροντας μάλιστα αμνηστία σε πιθανούς λιποτάκτες.
Μη χάνοντας ευκαιρία, το Παρίσι ακολούθησε με το “δημοκράτη” Μακρόν να τουϊτάρει στα ισπανικά και τα γαλλικά…! “Μετά την παράνομη εκλογή του Nicolas Maduro τον Μάιο του 2018, η Ευρώπη υποστηρίζει την αποκατάσταση της δημοκρατίας”. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι το Quai d’Orsay(υπουργείο εξωτερικών) δε γνωρίζει γεγονότα από το 2017, συμπεριλαμβανομένης της ωμής και δολοφονικής βίας που ξεκίνησε από το MUD. Αυτό το ατυχές επεισόδιο άνοιξε το δρόμο για να αρχίσει ο διάλογος μεταξύ της κυβέρνησης των Chavistas (Τσαβίστας) και της αντιπολίτευσης. Πραγματοποιήθηκαν περισσότερες από 150 επίσημες και μυστικές συναντήσεις για την εξεύρεση ειρηνικής λύσης στην οικονομική και πολιτική κρίση στη χώρα με την αριστερή νόμιμη κυβέρνηση να αναλαμβάνει, ακόμα και πρωτοβουλίες που δε θα έπρεπε, γιατί με αυτόν τον τρόπο, νομιμοποίησε τον Guiado και τους υποστηρικτές του.
Χάρη στη διαμεσολάβηση του Δομινικανού Προέδρου, Ντάνιλο Μεντίνα, και του πρώην Πρωθυπουργού της Ισπανίας Χοσέ Ροντρίγκεζ Ζαπατέρο, τα δύο εμπλεκόμενα μέρη, ο ψευτοπρόεδρος Guiado και η εκλεγμένη κυβέρνηση ήρθαν κοντά σε μία προσυμφωνία το Δεκέμβρη του 2017, η οποία περιελάμβανε γενικές εκλογές. Όλα ήταν έτοιμα να υπογραφούν έως ότου αποσύρθηκε ο πρώην δεξιός πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης της Βενεζουέλας Julio Borges λόγω της πίεσης του πρώην γραμματέα του State Department των ΗΠΑ Rex Tillerson, ο οποίος είχε ξεκινήσει περιοδεία στη Λατινική Αμερική. Ο Τοντ Ρόμπινσον, πρώην αναπληρωτής του πρεσβευτή των Αμερικανών στο Καράκας, διέταξε τον Henry Ramos Allup, πρόεδρο της ακροδεξιάς της Βενεζουέλας στις γενικές εκλογές της 20ης Μαΐου 2018, να αποσυρθεί για να δυσφημίσει το αποτέλεσμα των εκλογών.
Παρά τις εντολές των Αμερικανών αφεντικών τους, τρία αντιπολιτευόμενα, στη Σοσιαλιστική κυβέρνηση, κόμματα συμμετείχαν στις εκλογές, στις οποίες ψήφισε το 46,07% του πληθυσμού. Αυτή η χαμηλή προσέλευση δεν είναι ασυνήθιστη, αν ληφθεί υπόψη η γενική εξαθλίωση του λαού από τους αποκλεισμούς, η τεχνητή κατάρρευση της οικονομίας και η τρομοκρατία των “δημοκρατικών” χωρών παγκοσμίως και κυρίως των Αμερικανών. Αυτό δηλαδή δε νομιμοποιεί (κατά τον Τραμπ και τους υπηρέτες του παγκοσμίως) την εκλογή Maduro, που έλαβε περισσότερο από το 60% των ψήφων, ή μάλλον, καλύτερα, την έγκριση από το 30,45% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων… Όλοι αυτοί οι “δημοκράτες” θα πρέπει να σκεφτούν δύο φορές! Ο πρόεδρος της Χιλής, Sebastian Pinera, εκλέχτηκε με τη στήριξη του 26,5% του εκλογικού σώματος. Ο Mauricio Macri της Αργεντινής, εξελέγη με ποσοστό 26,8%, ενώ ο “αξιότιμος” πλανητάρχης στο λευκό οίκο, έλαβε μόνο 27,2%….. Όσο για το “δικό” μας “δημοκράτη” Macron, το 18,19% της πρώτης ψηφοφορίας μάλλον ανάξιο λόγου είναι….
Εξαιρώντας κάποιες καλές προθέσεις του ΟΗΕ, η διπλωματία του οργανισμού είναι δέσμια στην παρεμβατική στρατηγική της Ουάσινγκτον. Από το 1999, τον πρώτο, κιόλας, χρόνο του Ούγκο Τσάβες στην εξουσία, οι ΗΠΑ είχαν πολλαπλασιάσει τις εκστρατείες αποσταθεροποίησης της κατάστασης στη Βενεζουέλα, η οποία είναι μια χώρα με απίστευτους φυσικούς πόρους. Ο Νίκολας Μαδούρο, ο εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας, διέταξε τους διπλωμάτες των ΗΠΑ να εγκαταλείψουν τη Βενεζουέλα. Το Στέϊτ Ντιπάρτμεντ της Ουάσινγκτον ανταπάντησε επί ματαίω: “Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αναγνωρίζουν το καθεστώς του Maduro (…) δε θεωρούν ότι ο πρώην (…) πρόεδρος Nicolas Maduro έχει τη νομική εξουσία να τερματίζει διπλωματικές σχέσεις.” Το Στέϊτ Ντιπάρτμεντ οφείλει να συνδιαλέγεται “με την κυβέρνηση του προσωρινού προέδρου Guiado”.
“Δεν προδίδουμε ποτέ τη βούληση του λαού. Είμαστε απόλυτα πιστοί στο σύνταγμα και στον αρχηγό μας Nicolas Maduro! “, διαβεβαίωσε ο αρχιστράτηγος του Μπολιβαριανού στρατού της Βενεζουέλας, ο Jesus Suarez Chourio.
Εκτός από την Κίνα και τη Ρωσία, ο Maduro υποστηρίχτηκε, επίσης, από τη Βολιβία, τη Νικαράγουα, την Κούβα, την Ουρουγουάη και το Μεξικό, οι οποίοι αρνήθηκαν να υπογράψουν την κοινή δήλωση του Ομίλου (συνδιάσκεψης) της Λίμα στο όνομα της μη παρέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις μιας ξένης χώρας. Η Μόσχα δήλωσε: «Η δυαδικότητα της εξουσίας, είναι εκ προθέσεως και καλά προγραμματισμένη (…), είναι μια άμεση πορεία προς το χάος και την καταστροφή του κυρίαρχου κράτους της Βενεζουέλας». Καταδίκασε επίσης “εκείνους που προωθούν την κοινωνία προς την άβυσσο μιας αιματηρής σύγκρουσης”.
Ο γαλλικός πετρελαϊκός γίγαντας TOTAL, που βρίσκεται στο έδαφος της Βενεζουέλας εδώ και μισό αιώνα και δια μέσου του Patrick Pouyanné (Διευθύνων Σύμβουλος της Total) από το Νταβός της Ελβετίας, εκτίμησε ότι τα τρέχοντα γεγονότα είναι “πιθανώς πολύ καλά νέα για τον λαό της Βενεζουέλας”, υπαινισσόμενος όμως πρόβλημα της “ασφάλειας του προσωπικού (της εταιρίας του), δυσκολία στην πρόσβαση στο νερό και τον ηλεκτρισμό (για τα στελέχη του)” ……
Τα συμπεράσματα δικά σας……
