Tο δίδαγμα για την Ελλάδα
Η απόφαση του Ερντογάν να μετατρέψει την Αγιά Σοφιά σε τζαμί εμπεριέχει έναν τεράστιο συμβολισμό για την πραγματική φύση και τους στόχους των τουρκικών ελίτ, αλλά και της τουρκικής κοινωνίας. Η γείτονα χώρα, υπό την καθοδήγηση του νεοσουλτάνου, πέτυχε να συγκεράσει επιτυχώς τα δύο αντίπαλα εσωτερικά ρεύματα: το κεμαλικό εθνικιστικό των δυτικών περιφερειών με το οθωμανικό ισλαμιστικό των ανατολικών.
Η επιστροφή στο οθωμανικό παρελθόν γίνεται πλέον αποδεκτή, αφού συνοδεύεται από ταχεία επεκτατική πολιτική – τουρκικός στρατός βρίσκεται μονίμως πλέον, εκτός της Κύπρου, σε Συρία, Ιράκ και Λιβύη- με ταυτόχρονη καταστολή του κουρδικού αυτονομισμού.
Η συντριπτική πλειοψηφία των Τούρκων ενστερνίζεται κατά συντριπτική πλειοψηφία το δικαίωμα της κατάκτησης. Αυτό που εν τέλει δικαιολογεί και την μετατροπή του συμβόλου της ανατολικής χριστιανοσύνης σε μουσουλμανικό τέμενος. Ένα απαραίτητο βήμα πριν από το επόμενο, που είναι η κατάκτηση και νέων, πρώην οθωμανικών περιφερειών εντός της ελληνικής και κυπριακής επικράτειας.
Όσα δηλαδή προβλέπονται στα σχέδια «2023», για τα 100 χρόνια της Τουρκικής Δημοκρατίας, και «2071», για τα 1000 χρόνια από την μάχη του Ματζικέρτ. Μην λησμονούμε ότι για να φθάσουμε στην σημερινή κορύφωση, προηγήθηκε η μετατροπή τριών ακόμη ναών αφιερωμένων στην Αγία του Θεού Σοφία σε τζαμιά: Τραπεζούντας, Νικαίας της Βιθυνίας και Αδριανουπόλεως.
Για τον λόγο αυτό, καλό είναι να μένουν στην άκρη οι τετριμμένες θεωρίες για κινήσεις απεγκλωβισμού του Ερντογάν από τη δύσκολη εσωτερική κατάσταση που αντιμετωπίζει. Γιατί αυτό είναι ένα μεγαλειώδες ψέμα, ένα βολικό αφήγημα για όσους δεν επιθυμούν να δουν ψυχρά την πραγματικότητα.
Ο τουρκικός νέο-οθωμανισμός, μέχρι αυτήν την στιγμή, είναι νικητής, και εντός και εκτός της Τουρκίας. Και η κάθε κίνηση όπως αυτή της Αγίας Σοφίας είναι επίσης μια νίκη. Οι μόνες ήττες που έχει καταγράψει είναι ο βομβαρδισμός που δέχθηκε στο Ιντλίμπ από τους Ρώσους, για να του βάλουν χαλινάρι, ο βομβαρδισμός των τουρκικών αντιαεροπορικών στην αεροπορική βάση Αλ Ουατίγια στη Λιβύη από άγνωστης προέλευσης αεροσκάφη, και η αποτροπή της μαζικής εισβολής μεταναστών στον Έβρο.
Για εμάς, όμως, η εξέλιξη με την Αγια Σοφιά μας δίνει ακόμη ένα καλό μάθημα, με την προϋπόθεση να το παραδεχθούμε. Ο Ερντογάν πήρε την απόφασή του γιατί ήταν σίγουρος ότι οι αντιδράσεις από τους κύριους παγκόσμιους παίκτες που μπορούν να τον στριμώξουν, δηλαδή τις ΗΠΑ και τη Ρωσία – η Ευρώπη δεν έχει ούτε την ισχύ ούτε τη διάθεση να το πράξει – δεν θα έκανε τίποτε περισσότερο από απλές παραινέσεις.
Κι εδώ, δυστυχώς, ευθύνη γι’ αυτό, και μάλιστα καθοριστική, έχει ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Η επιλογή του να μετατρέψει το Οικουμενικό Πατριαρχείο σε όργανο προώθησης των αμερικανικών επιδιώξεων εναντίον της Ρωσίας, εμπλεκόμενος στα σύνθετα ουκρανικά εκκλησιαστικά ζητήματα, προσδοκώντας προφανώς την σθεναρή προστασία του αμερικανικού παράγοντα, προξένησε ανυπολόγιστο πλήγμα στην ενότητα του ορθόδοξου κόσμου.
Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες χωρίστηκαν σε τρία στρατόπεδα, οι προσκείμενες στην Κωνσταντινούπολη, αυτές προς την Μόσχα και οι ουδέτερες. Όπως τρεις είναι πλέον και οι Εκκλησίες στην Ουκρανία, το εκκλησιαστικό σχίσμα της οποίας υποτίθεται ότι θα θεράπευε ο πατριαρχικός τόμος.
Το αποτέλεσμα είναι, όμως, ότι οι κάκιστες -εκκλησιαστικές- σχέσεις της Μόσχας με την Κωνσταντινούπολη, ακύρωναν την δικαιολογητική βάση μιας αναμενόμενης σκληρής ρωσικής στάσης για την Αγία Σοφία, που θα έδινε, αναπόφευκτα, και στον Πούτιν αυξημένο κύρος μεταξύ των Ορθοδόξων.
Απέμενε, επομένως, μόνον ο αμερικανικός παράγων για να νουθετήσει τον ανεξέλεγκτο Ερντογάν. Ο τελευταίος, όμως, είχε διαβάσει άριστα τις αμερικανικές διαθέσεις. Ούτε ο Τραμπ, που είναι στενός του -και ίσως ελεγχόμενος- σύμμαχος, ούτε το δημοκρατικό κατεστημένο, που τρέμει μήπως η Άγκυρα ταυτιστεί τελειωτικά με τους μισητούς Ρώσους, δεν θα ρίσκαραν τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις για την Αγιά Σοφιά και τον Πατριάρχη.
Το πλήγμα για τον Οικουμενικό θρόνο είναι συντριπτικό. Η ιστορία θα γράψει ότι επί ποιμαντορίας του κ.κ. Βαρθολομαίου η Αγιά Σοφιά στην Κωνσταντινούπολη έγινε τζαμί.
Το μάθημα, λοιπόν, για το οποίο μιλήσαμε στην αρχή, αφορά και στην πολιτική της Ελλάδας. Όλοι όσοι με μεγάλη ευκολία ζητούν την ταύτιση με έναν σύμμαχο, παραχωρώντας του γη και ύδωρ, που ως προστάτης θα μας εξασφαλίσει απέναντι στον άγριο γείτονα, ας το ξανασκεφθούν με μεγαλύτερη σύνεση.
Να το σκεφθούν επίσης και όσοι ελπίζουν ότι μια συμφωνία, ένα deal, με «ξεπούλημα» της Κύπρου ή του Καστελόριζου, με μοίρασμα στο Αιγαίο, θα φέρει την εποχή της αέναης ειρηνικής συνύπαρξης. Κάθε υποχώρηση θα είναι απλώς μια ήττα πριν από την ακόμη πιο οικτρή επόμενη.
ΥΓ. Είναι πράγματι θλιβερή η διαπίστωση για το πόσο χαμηλό είναι το επίπεδο αντίληψης της διεθνούς και εσωτερικής πραγματικότητας από την εκκλησιαστική ηγεσία.
Λίγες ημέρες πριν ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος διαβεβαίωνε με σιγουριά ότι ο Ερντογάν δεν θα τολμούσε να προχωρήσει στην μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, βασιζόμενος στις γνωστές επιφανειακές αναλύσεις που βρίθουν στις αθηναϊκές ελίτ.
Πού πήγε άραγε η συσσωρευμένη σοφία αιώνων από τις εκκλησιαστικές κεφαλές;
*Πηγή: defence-point.gr
