Αύριο Δευτέρα 29 Ιουλίου θα οδεύσει προς την τελευταία του κατοικία ο ποιητής και μεταφραστής Χριστόφορος Λιοντάκης, που έφυγε από τη ζωή την Παρασκευή, σε ηλικία 74 ετών.
Από τις εξέχουσες φωνές της ποιητικής γενιάς του 1970, με αδιάλειπτη παρουσία στα γράμματα ως το τέλος, πίστευε ότι σκοπός της ποίησης είναι «να κάνει τον αναγνώστη να δει αλλιώς την πραγματικότητα, να βγει απ’ τον ζόφο της συνήθειας, να βγάλει τον πέπλο απ’ τα μάτια, να μην προσπεράσει την ομορφιά που υπάρχει γύρω του. Το βλέμμα του ποιητή αλλάζει και το δικό μας βλέμμα».
Γεννήθηκε το 1945 στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας δικαίου στο Παρίσι. Το 1973 κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Το τέλος του τοπίου».
Άλλα έργα: «Μετάθεση» (1976)· «Υπόγειο γκαράζ» (1978)· «Ο Μινώταυρος μετακομίζει» (1982)· «Ο ροδώνας με τους χωροφύλακες» (1988)· «Με το φως» (1999) [πμ.]. Εξέδωσε επίσης τον τόμο «Νυχτερινό γυμναστήριο» (1993), με χρονογραφήματα, βιβλιοκρισίες, σχόλια και δοκίμιά του. Και το δοκίμιο «Αθηναϊκό μειδίαμα» (2009). Μετέφρασε έργα των Y. Bonnefoy, A. Camus, J. Genet, F. Ponge, A. Rimbaud, Stendhal, P. Valéry. Επιμελήθηκε την «Ανθολογία γαλλικής ποίησης. Από τον Μπωντλαίρ ως τις μέρες μας» (1988), μία ανθολογία του Αλέξ. Παπαδιαμάντη («Το σκοτεινό τρυγόνι. Ο Χριστόφορος Λιοντάκης ανθολογεί Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη», 1995), το βιβλίο του Μ. Δημάκη «Πορεία μέσα στη νύχτα» (1999) και τον τόμο «Ηράκλειο. Μια πόλη στη λογοτεχνία» (2002).
Η συλλογή του «Με το φως», 1999, τιμήθηκε ταυτόχρονα με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και με το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού «Διαβάζω», το 2000. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά και αγγλικά και έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό «Harvard Review», στα τεύχη 50, 1998 και 80, 2000. Η ποιητική του συλλογή «Στο τέρμα της πλάνης» (2010) τιμήθηκε με το Βραβείο ποίησης του περιοδικού «Διαβάζω».
Στις εκδόσεις «Εικόνες που επιμένουν» (2012) και τα «Ποιήματα 1982-2010» (2015), συγκέντρωσε το σύνολο του ποιητικού του έργου, έχοντας συμπληρώσει 40 χρόνια παρουσίας στα γράμματα.
Πίστευε ότι «η ποίηση κατά κύριο λόγο είναι εμπειρίες, μετουσιωμένες εμπειρίες ασφαλώς. Χωρίς εμπειρίες δεν γράφεις ποίηση. Η ποίηση δεν είναι συναισθήματα. Και γι’ αυτό είναι ένας χώρος παρεξηγημένος. Ετσι εξηγείται και ο πληθωρισμός. Η ποίηση δεν είναι το ημερολόγιό μας. Ούτε τα γράμματα που θα στέλναμε στους οικείους μας».
Τις δικές του εμπειρίες των πρώτων χρόνων, τον γεμάτο χρώματα και ήχους αγροτικό κόσμο της Κρήτης αλλά και τα πολλά πένθη στην οικογένεια, τη θλίψη και την «ατιθάσευτη πλήξη» των παιδικών χρόνων αφηγήθηκε στον τόμο «Ο μεγάλος δρόμος» (2017).
Ο Θάνος Μικρούτσικος έχει μελοποιήσει ποιήματά του που έχουν κυκλοφορήσει σε CD με τίτλο «Ποίηση με μουσική: Κωνσταντίνος Καβάφης-Χριστόφορος Λιοντάκης».
Το Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας τον ονόμασε Ιππότη της Τάξεως Γραμμάτων και Τεχνών και ο Δήμος Ηρακλείου του απένειμε το βραβείο Νίκου Καζαντζάκη. Το 2012 τιμήθηκε με το βραβείο Ποίησης του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου του.
Η κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα 29 Ιουλίου, στις 4.30 μ.μ., από το νεκροταφείο Χαλανδρίου.