Δεν κοιμήθηκαν από την χαρά τους Τσίπρας και Καμμένος την βραδιά των εκλογών της 20 Σεπτεμβρίου του 2015. Λίγες ώρες πριν χοροπηδούσαν αγκαλιασμένοι στην εξέδρα του εκλογικού κέντρου του ΣΥΡΙΖΑ στην Κλαυθμώνος. Οι περισσότεροι νόμισαν ότι η απέραντη αυτή ευτυχία οφειλόταν στην πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ και στην κοινοβουλευτική διάσωση των ΑΝΕΛ. Η αλήθεια ήταν αλλού, ο εκλογικός αιφνιδιασμός έπιασε και μόλις είχαν πληροφορηθεί ότι οι Λαφαζανικοί της Λαϊκής Ενότητας δεν έμπαιναν στην Βουλή για μόλις 0,14%, δηλαδή 7.600 ψήφους. Αυτό το δεδομένο μετέτρεπε τους δύο συνεταίρους σε κυβερνητική δύναμη με 154 βουλευτές. Ενώ αν έμπαινε η ΛΑΕ στην Βουλή τότε οι δύο σημερινοί κυβερνώντες θα άθροιζαν μόλις 145 βουλευτές. Δηλαδή θα έπρεπε να φιλούν κατουρημένες ποδιές, να σπεύδουν γονυπετείς σε Ποτάμια Λίμνες και Λεβέντες.
Αυτό βέβαια θα ήταν το εύκολο διότι Σταύρος και Λεβέντης αποδείχθηκαν πρόθυμα μαξιλάρια, βασιλικότεροι του βασιλέως στην εφαρμογή των μνημονίων. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι με τον αποκλεισμό της ΛΑΕ απαλλάχθηκαν από μια ΄΄επικίνδυνη΄΄ αντιμνημονιακή αντιπολίτευση, με αριστερό πρόσημο. Φαντάσου να είχε κάθε φορά ο Αλέξης το σφυροκόπημα μέσα στην βουλή των πρώην συντρόφων του, Λαφαζάνη και Κωσταντοπούλου, και μόνο με την σκέψη θα τον έπιανε ανατριχίλα, να λοιπόν γιατί το χοροπηδητό. Κι έτσι έμεινε να δίνει μάχες στα μαρμαρένια αλώνια με τον Κούλη την Φώφη τον Σταύρο και τον μοναδικό Λεβέντη της Βουλής κι από αριστερά την εθιμοτυπική αντιπολίτευση του ΚΚΕ.
Ένα χρόνο μετά ο Μαραντζίδης, ο εντεταλμένος του Σκάι, κορυφώνει την επίθεσή του μαζί με άλλους του σιναφιού, ιδιοποιούμενος τον πανεπιστημιακό τίτλο του ΠΑΜΑΚ. Πρόκειται για όλους αυτούς που κατ΄επανάληψη ξεφτίλισαν την έννοια των δημοσκοπήσεων με τις προβλέψεις τους, με κορυφαία περίπτωση εκείνη του δημοψηφίσματος του περσινού Ιουλίου, που έπεσαν έξω όχι μία όχι δύο αλλά είκοσι πέντε ολόκληρες μονάδες. Οι περισσότεροι πλέον τους πήραν χαμπάρι, στόχος τους δεν είναι να καταμετρήσουν αλλά να διαμορφώσουν τις τάσεις. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση να ξαναστήσουν στα πόδια του τον δικομματισμό με τα νέα υλικά που προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πασχίζει λοιπόν ο παραπάνω πανεπιστημιακός, να στηρίξει το για δεύτερη φορά ετοιμόρροπο σκηνικό. Την προηγούμενη φορά τρία εκατομμύρια ψηφοφόροι έκαναν φτερά από τον παλιό δικομματισμό και έστειλαν τον ΓΑΠ στ΄ αζήτητα, τον Σαμαρά στην αφάνεια, τον Μπένι στην εσωκομματική αντιπολίτευση κόντρα στην Φώφη και μια σειρά άλλους στ΄ ανακυκλώσιμα της πολιτικής ζωής του τόπου. Η νέα δικομματική σούπα που φτιάχτηκε μετά την προδοσία Τσίπρα με πολύ αγώνα από τους καναλάρχες της διαπλοκής, γρήγορα άρχισε να χαλάει. Μέσα σ΄ ένα χρόνο ο κυβερνητικός πόλος, με τις δικές τους μετρήσεις, εμφανίζεται να χάνει πάνω από 20%. Η Πούλια και ο Αυγερινός, Σταύρος και Λεβέντης κι αυτοί τρεμοσβήνουν. Τον Μπούλη με τους ΑΝΕΛ του δεν τον σώζει ούτε η Ιερά Σύνοδος. Εσπευσμένα λοιπόν καλούν τον καθηγητή.
Πρώτο μέλημα του Μαραντζίδη να επιβάλλει στην συνείδηση του εκλογικού σώματος τον Κούλη σαν το ακλόνητο φαβορί, παρ όλο που δεν τσιμπάει σχεδόν τίποτα από το χαμένο 20% του Τσίπρα. Και πώς να τσιμπήσει αφού αυτό το χαμένο ποσοστό πάει στην αναμονή και περιμένει να δει φως, το σκοτάδι το χόρτασε επτά χρόνια τώρα. Εδώ λοιπόν αρχίζουν τα δύσκολα για τον καθηγητή. Κρυφές και φανερές μετρήσεις αποκαλύπτουν ότι το κύμα κατά του ευρώ και της γερμανικής Ευρώπης άρχισε να φτάνει και να ξεπερνάει το 50%. Πρόκειται για ένα τεράστιο ποσοστό που πολιτικά είναι ορφανό. Έρχεται λοιπόν ο κύριος αυτός και λέει σ΄ όλους όσους βρίσκονται σ αναμονή αλλά και γενικότερα σ΄ όλους τους ευρωαγανακτησμένους, μη ψάχνετε άδικα μέσα στο σκοτάδι, πολιτική κάλυψη δεν πρόκειται να βρείτε, το φως είναι πολύ μικρό, μόλις 1%, δεν έχει την δύναμη να φωτίσει τον δρόμο της ανατροπής που ονειρεύεστε. Το μόνο που σας μένει είναι να τιμωρήσετε την Σκύλα ψηφίζοντας την Χάρυβδη.
Το σύστημα εξουσίας και οι εντεταλμένοι του, κανάλια και δημοσκόποι, ξέρουν πολύ καλά ποιός είναι ο αντίπαλος. Κόμμα που προέρχεται από τέσσερις Υπουργούς και σαράντα βουλευτές που δεν ακολούθησαν τον Τσίπρα στην περσινή κωλοτούμπα πρέπει να γίνει αόρατο. Όταν μάλιστα αυτό πρεσβεύει επικίνδυνες απόψεις όπως Στάση πληρωμών, Έξοδο από την Ευρωζώνη, Εθνικό νόμισμα, Εθνικοποίηση τραπεζών κι άλλα τέτοια “ανατριχιαστικά”. Αρκεί να θυμηθούμε συγκριτικά το τρεχαλητό που έκαναν οι κάμερες πίσω από τον δημοσιογράφο με το σακίδιο στην πλάτη, τον Σταύρο ντε, όταν έστηνε κόμμα από το πουθενά, αλλά και τις επανωτές συνεντεύξεις του Λεβένταρου όταν αποφάσισαν να τον χώσουν στην Βουλή για να δημιουργήσουν ένα ακόμα πρόθυμο μαξιλάρι.
Τα περσινά χοροπηδητά Τσίπρα και Καμμένου μέσα σ ένα χρόνο μετατράπηκαν σε χορό του Ζαλόγγου. Διακόσιοι είκοσι δύο βουλευτές τους έσωσαν πέρσι κι όλοι μαζί ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο. Μετά χωρίστηκαν σε αντιπάλους για να το παίξουν Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση. Τώρα σωτήρες δεν υπάρχουν ούτε από μέσα ούτε απ έξω. Τέρμα οι αυταπάτες για μια καλύτερη Ευρώπη. Τώρα υπάρχει το Brexit, υπάρχει το Ιταλικό δημοψήφισμα και ο αφανισμός του Ρέντζι, υπάρχει η εξαΰλωση του Ολάντ, υπάρχουν οι Podemos στην Ισπανία που ονειρεύονται τις “δόξες” του Τσίπρα και ο προβλεπόμενος εκλογικός Γολγοθάς της Μέρκελ, ενώ ο Σόιμπλε ξαναγρυλίζει. Κι έτσι άρχισαν τα τσαμπουκαλίκια. Μόλις γύρισε αναβαπτισμένος επαναστατικά από την Αβάνα, πήρε γυροβολιά την Επικράτεια.
Γραφείο πρωθυπουργού στην Θεσσαλονίκη. Βρόντηξε και άστραψε στην Θράκη. “Κρατάτε με να μην τον φάω” από το Ηράκλειο, για τον Σόιμπλε αλά Χατζηχρήστος. Και να τα εγκαίνια στην Καλαμάτα και να τα φιλοδωρήματα στους συνταξιούχους και να οι απειλές για εκλογές. Όχι παίζουμε, “ που θα γίνω εγώ ΓΑΠ στα σαράντα μου, να ψάχνω τα ποσοστά μου εκτός Βουλής…”
Εδώ είναι όμως που χάθηκε η μπάλα. Να βάλει την ουρά στα σκέλια και να πάει ήσυχα ήσυχα και υπάκουα δίπλα στον Σόιμπλε και το ΔΝΤ; σίγουρη καταστροφή, ή να πηδήξει χωρίς αλεξίπτωτο για εκλογές; επίσης σίγουρη καταστροφή. “Είναι σαν να ψηφίζουν οι γαλοπούλες να έρθουν τα Χριστούγεννα” που λέει κι ο Λαπαβίτσας. Εδώ είναι που λένε, έτσι που έστρωσε έτσι θα κοιμηθεί.
Μία είναι η ελπίδα του Τσίπρα, να συνεχίσουν οι σκόρπιες δυνάμεις της Αριστεράς στον μοναχικό της η κάθε μία δρόμο. Είναι σαν να περιμένουν τον μετά θάνατον σοσιαλισμό. Αλλά και τα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας που μέσα από την απογοήτευση τους αποσύρονται όχι μόνο από την καθημερινή δράση αλλά κι από την εκλογική διαδικασία, με τεράστια ποσοστά αποχής. Πάνω στον Σταυρό του μαρτυρίου της μεγάλο τμήμα της κοινωνίας εκστομίζει με την στάση της το δικό της “ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσi”. Δυστυχώς όμως αυτοί οίδασι τι ποιούσι, όλοι τους και οι Διεθνείς τοκογλύφοι και τα ντόπια φερέφωνα κι όλα τα μαύρα κοράκια που μυρίστηκαν αίμα. Εμείς τι κάνουμε; Πάνω στον Σταυρό του μαρτυρίου ο Κύριος είπε προς τους μαθητές του όταν τον λόγχιζαν οι στρατιώτες “αφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”, αλλά Αυτός στο κάτω κάτω ήταν Θεός , ήξερε ότι θ΄ αναστηθεί, εμείς όμως οι θνητοί τi περιμένουμε; δεν έχουμε εναλλακτικές, παρά να ξεσηκωθούμε μετωπικά, ναι για δεύτερη φορά αλλά με εγγύηση την ενότητα όλων των Αριστερών δυνάμεων, για να τους πάρει και να τους σηκώσει.
Υ.Γ Επεξήγηση για τους νεώτερους. Οίδασι : Τρίτο πρόσωπο πληθυντικού, παρακείμενος με σημασία ενεστώτα του ρήματος οίδα = γνωρίζω !
