Στις πρώτες εκατό μέρες της διακυβέρνησης από τη Νέα Δημοκρατία, ο πρωθυπουργός επέλεξε μόλις ένα θέμα προκειμένου να διαβουλευτεί με τους πολιτικούς αρχηγούς. Το θέμα αφορά την ψήφο των αποδήμων.
Ας αφήσουμε κατά μέρος τους μικρομματικούς υπολογισμούς σύμφωνα με τους οποίους η Νέα Δημοκρατία θα διευρύνει την εκλογική της βλάση και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα επανέλθει ποτέ στην διακυβέρνηση της χώρας ( βλέπε δηλώσεις Γιάννη Ραγκούση). Το πρώτο θέμα είναι να διευκολυνθούν όσοι είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους και ζουν τώρα πια στο εξωτερικό να ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα. Πάνω σε αυτό δεν μπορεί να υπάρξει δεύτερη κουβέντα γιατί οι περισσότεροι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν τα τελευταία χρόνια λόγω της σφοδρής οικονομικής κρίσης. Με την ευκαιρία καλό είναι βέβαια να λυθεί και το θέμα αυτών που μένουν μόνιμα πχ. στη Ρόδο αλλά ψηφίζουν π.χ στην Ορεστιάδα…
Από εκεί και πέρα αρχίζουν τα προβλήματα. Να συζητάμε για τους ελληνικής καταγωγής τρίτης και τέταρτης γενιάς που πιθανόν δεν έχουν έρθει ποτέ την Ελλάδα και να μην συζητάμε για αυτούς που που γεννήθηκαν εδώ, πήγαν σχολείο εδώ, δουλεύουν και κάνουν οικογένειες που όλη τους η ζωή εξελίσσεται στην χώρα μας, μοιάζει παράλογο. Είναι η ακατανόητη υπερίσχυση του “δικαίου του αίματος” έναντι του “δικαίου του εδάφους”. Η υπερίσχυση αυτού του “δικαίου” είναι που οδηγεί στην στέρηση μιας σειράς δικαιωμάτων σε ανθρώπους που ζουν εδώ χωρίς να έχουν γνωρίσει κάποια άλλη πατρίδα. Οι Έλληνες του εξωτερικού μπορεί -έτσι συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις- να μην έχουν καμιά σχέση πέραν της συναισθηματικής με την χώρα της καταγωγής τους. Μπορεί να αγνοούν τις πολιτικές που ασκούνται σε αυτή, την οικονομική της κατάσταση το εργατικό δίκαιο, τα κοινωνικά δικαιώματα, την καθημερινότητα των πολιτών.
Μια νομοθετική ρύθμιση η οποία θα εξασφαλίζει στους Έλληνες του εξωτερικού το δικαίωμα ψήφου αλλά θα το στερεί σε όσους μένουν εργάζονται και δημιουργούν εδώ, έχει ψήγματα παραλογισμού και μένει εκτεθειμένη σε κατηγορίες για εθνικιστικές ιδεοληψίες και κομματικές ιδιοτέλειες. Το λεγόμενο δίκαιο του αίματος είναι από μόνο του μια ιδεοληψία που στην πράξη έχει ιστορικά ακυρωθεί. Συνιστά στρέβλωση ότι κάποιος μπορεί να επηρεάσει αποφάσεις που οι συνέπειές τους δεν θα τον αφορούν άμεσα δεν θα επηρεάσουν την δική του ζωή αλλά τις ζωές των άλλων. Να ψηφίζει ο Έλληνας στην Αστόρια αλλά να δούμε και τι γίνεται με τον Αλβανικής καταγωγής που ζει είκοσι χρόνια τώρα στο Κουκάκι…
Με βάση τα παραπάνω, η πρόταση του ΚΚΕ φαίνεται να είναι μέχρι τώρα η μόνη ρεαλιστική. Πρόταση που διευκολύνει τους Έλληνες που ζουν, εργάζονται και σπουδάζουν στο εξωτερικό να ψηφίσουν στις εκλογές από τον τόπο της διαμονής τους και παράλληλα δεν αφήνει περιθώρια για αλλοίωση του εκλογικού σώματος με ψηφοφόρους που αγνοούν τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στην Ελλάδα και τις συνέπειες των επιλογών τους δεν υπάρχει περίπτωση να τις υποστούν. Η πρόταση προβλέπει την αυτοπρόσωπη παρουσία σε πρεσβείες και προξενεία για την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος. Την ύπαρξη οικονομικών δεσμών, φορολογικών υποχρεώσεων όπως έχουν όλοι οι υπόλοιποι πολίτες. Τέλος, προβλέπει η απουσία των εκλογέων από την ελληνική επικράτεια να μην ξεπερνά τα τριάντα χρόνια.
Προφανώς η πρόταση αυτή χρειάζεται ρυθμίσεις τέτοιες που να είναι συνταγματικά απρόσβλητη. Ωστόσο κι αυτή δεν λύνει το θέμα της παροχής δικαιώματος ψήφου σε αυτούς που ζουν εδώ και εργάζονται για χρόνια εδώ δημιουργώντας οικογένειες και κοινωνικούς δεσμούς. Μπορεί να ακούγεται κάπως υπερβολικό αλλά ο φιλόσοφος Αλεν Μπαντιού απαντούσε ως εξής σχετικά με την απόδοση ιθαγένειας: “Όσοι είναι εδώ είναι από εδώ”…
