Ο ίδιος ο Αλέξης Γεωργούλης αποκάλυψε ότι βρισκόταν σε συζητήσεις με τη Ν.Δ. για να μπει στο νεοδημοκρατικό ψηφοδέλτιο, αλλά τελικά κατέληξε στο ευρωψηφολέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Παρόμοια και η περίπτωση του Κώστα Σόμερ, ο οποίος αφού δεν έγινε δεκτός στο ψηφοδέλτιο του Μητσοτάκη, έσπευσε να κοσμήσει το ευρωψηφοδέλτιο του ανεκδιήγητου Βασίλη Λεβέντη.
Τι Γιάννης, τι Γιαννάκης, εδώ που τα λέμε!
Από την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω; Δεν με θέλει η Κική, τότε πάω με την Κοκό.
Κάποτε τέτοιου είδους κωμικές καταστάσεις και καραγκιοζιλίκια προκαλούσαν έντονα ειρωνικά σχόλια.
Σήμερα όλα τούτα θεωρούνται φυσιολογικά πράγματα. Άλλωστε, η κυρίαρχη πολιτική έχει εξελιχθεί σε εμπόριο και μάλιστα λαθρεμπόριο, ενώ τα κόμματα -κι αναφέρομαι στα κόμματα του κατεστημένου τόξου- πιστά στον μονόδρομο, δεν έχουν στην πράξη προγραμματικές και πολιτικές διαφορές.
Γιατί να ξενίσει, λοιπόν, τους πολίτες αν οι περιφερόμενοι πολιτευτές πάνε με τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη Ν.Δ.; Άλλωστε, βλάπτουν και οι δύο εξίσου τη Συρία, όπως λέει ο ποιητής.
Το δράμα είναι ότι ενώ όλα αυτά είναι πολύ γνωστά στον λαό, ο τελευταίος συνεχίζει να εγκλωβίζεται σε μεγάλο βαθμό σε ψεύτικα διλήμματα ή -κάτι που είναι παρόμοιο- απέχει από τις κάλπες.
Κι όμως, υπάρχει για την πατρίδα μας και τη νεολαία άλλη θετική επιλογή.
