ΜΙΚΡΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Το διαλογικό δοκίμιό μου υπό τον τίτλο : «Ανοιχτή Συζήτηση- ΙΟΚΑΣΤΗ/ΠΑΤΡΙΔΑ – Το Εμφύλιο και το Μετεμφύλιο άγος» (εκδ. Goutenberg), είναι μια δύσκολη απόπειρα:
Α΄ Ερμηνευτικών «αναγνώσεων»
- Της ε μ φ υ λ ί ο υ έ ρ ι δ ο ς των Ελλήνων, απ΄τη μυθολογική της αφετηρία (που συμβολίζεται με την έξοχη ΙΟΚΑΣΤΗ του Γιάννη Ψυχοπαίδη στο εξώφυλλο του βιβλίου).
- Του α δ ε λ φ ο κ τ ό ν ο υ Ε μ φ υ λ ί ο υ 1946-49, αμέσως μάλιστα μετά το μεγαλείο του έπους του ΄40 και της Εθνικής Αντίστασης.
- Του μ ε τ ε φ υ λ ί ο υ ζ ό φ ο υ , ιδιαιτέρως, απ΄το 1949 ως την πτώση της Χούντας (1974), με όλες τις τοξικές μετεμφυλιακές και μεταχουντικές παρενέργειες στη ζωή του Τόπου μας.
Β΄ Αναζήτησης αντίδοτου θεραπείας απ΄τον «ιό της εμφυλίου έριδος», καθώς:
- Ανιχνεύεται ο δρόμος της π ο λ ι τ ι σ τ ι κ ή ς ί α σ η ς,με αξιακό απόσταγμα απ΄τους αιώνες πολιτισμού της ελληνικής διαχρονίας.
- Κατατίθενται δέκα «κ ο ι ν έ ς ε ν – ν ο ή σ ε ι ς», δίκην πολιτιστικού συντάγματος, ως η αναγκαία ενοποιός συνθήκη της εθνικής μας συλλογικότητας, της Ελλάδας και του Ελληνισμού, σε τούτους τους πολύ ύποπτους καιρούς της μ ε τ α ν ε ω τ ε ρ ι κ ή ς α π ο ι κ ι ο π ο ί η σ ή ς μας. Με αυτονόητα δεδομένο πως στα δύσκολα οι λαοί κρατιούνται απ΄την «ψυχή» τους.
΄Εχοντας συνείδηση της μεγάλης δυσκολίας του θέματος, επισημαίνω στο Προλογικό Σημείωμα, πως το δοκίμιό μου: « Δεν είναι μελέτη, με επιστημονικές ή άλλες απαιτήσεις και ζητούμενα. Αλλά α ν ο ι χ τ ή σ υ ζ ή τ η σ η , αβίαστη και απροκατάληπτη, όσο γίνεται, για ένα β α θ ύ ε θ ν ι κ ό τ ρ α ύ μ α , που πόνεσε πολύ κι εξακολουθεί να νιώθει ακόμη τα υπόλοιπα του πόνου του η «ψυχή» του Τόπου μας».
Ο Επίλογός του είναι, θέλω να πιστεύω, αρκούντως υποψιαστικός του πνεύματος που διαπερνά τις σελίδες του: «Γιατί, κάποτε πρέπει να φτάσουμε στην ε ν ο π ο ι ό υ π έ ρ β α σ η της έρπουσας λογικής των εκατέρωθεν εμφύλιων δικαιώσεων. Κι αυτό, εν ονόματι της «κ ο ι ν ή ς κ ο ί τ η ς», που διατρέχει και ενώνει τις δυο « ό χ θ ε ς» της εθνικής μας συλλογικότητας. ΄Ετσι που να πάψουμε να βλέπουμε με το … δεξί μάτι τους «Ετεοκλήδες» και με το … αριστερό τους «Πολυνείκηδες» της Εμφύλιας τραγωδίας μας. Περνώντας, με ε ν σ υ ν ε ί δ η τ η κ α λ λ ι έ ρ γ ε ι α και σφυρηλάτηση της αντίστοιχης πολιτιστικής φιλοσοφίας, στην ε υ κ τ α ί α τ ρ ο χ ι ά μ ι ά ς Ι Ο Κ Α Σ Τ Η Σ / Π Α Τ Ρ Ι Δ Α Σ , που αγκαλιάζει όμοια δικαιωμένα και όμοια αδικαίωτα, τα «δεξιά» και «αριστερά» παιδιά της «μεγάλης αδελφοκτονίας μας».
Με τις μεγάλες δυσκολίες, που βρίσκονται μπροστά μας, παρά τις καλλιεργούμενες … ψευδαισθήσεις, να καθιστούν την «ε υ κ τ α ί α τ ρ ο χ ι ά της ΙΟΚΑΣΤΗΣ/ΠΑΤΡΙΔΑΣ», στην πιο ποιοτική της εκδοχή , εκπορευόμενης δηλαδή από όλον τον αξιακό μας πλούτο και τις σηματοδοτήσεις του, υ π α ρ ξ ι α κ ή α ν α γ κ α ι ό τ η τ α για το εθνικό μας μέλλον.-
Λαοκράτης Βάσσης