Ο μεγάλος και διεθνώς αναγνωρισμένος μουσικοσυνθέτης Ζουλφί Λιβανελί από το 1997 μας προσφέρει και τα ποιοτικά του μυθιστορήματα, διαπνεόμενα από συναίσθημα και ανθρωπισμό. Έτσι εκτός την “Ευτυχία” , το “Σπίτι στον Βόσπορο” την “Σερενάτα” κ.α., το 2017 οι εκδόσεις Πατάκη εξέδωσαν την “Ανησυχία”.
Το βιβλίο αυτό έχει επίκεντρό του τον κατατρεγμένο λαό των Εζιντί (εμείς τους ονομάζουμε Γεζίντι), που εξοντώνεται από τον ISIS, γιατί τα μέλη του βασανίζονται, βιάζονται και πουλιούνται ως δούλοι, λόγω του ότι προσκυνούν δήθεν τον διάβολο. Αφορμή του έργου είναι η δολοφονία του Χουσείν ενός καλόκαρδου, πονόψυχου ανθρώπου, φίλου του αφηγητή, δημοσιογράφου της Κωνσταντινούπολης, και συμπατριώτη του από το Μάρντιν, αρχαία πόλη κοντά στα σύνορα της Τουρκίας με την Συρία. Αιτία ο έρωτάς του για την Μελεκνάζ, περήφανη Εζιντί, που την γνώρισε σε καταυλισμό προσφύγων κοντά στο Μάρντιν.
Μέσα από αυτήν την ιστορία και την προσπάθεια του δημοσιογράφου Ιμπραήμ να την ανασυνθέσει, ο Λιβανελί μας μιλά για τα βάσανα των προσφύγων και τις υπεράνθρωπες προσπάθειές τους να ξεφύγουν τον θάνατο. Τονίζει την υπερηφάνειά τους, που δεν αποδέχεται την φιλανθρωπία και τον οίκτο, γιατί αντιμετωπίζουν με οργή ή αδιαφορία πια όσους τους την προσφέρουν. Είναι χαρακτηριστική η αντιπαράθεση της γενναιοδωρίας του Χουσείν με την εμφάνιση στους καταυλισμούς της Αντζελίνα Τζολί, που παρουσιάστηκε προστατευμένη και αθώρητη για τον κόσμο, ακόμη και τους δημοσιογράφους, και έφυγε σε μία μέρα, για να γίνει ντόρος στα ΜΜΕ και να ξεχαστούν οι ευθύνες της χώρας της, των ΗΠΑ, για το μακελειό της Συρίας. Έτσι και ο άσημος δημοσιογράφος αισθάνεται ανίσχυρος για ό,τι και να γράψει για την αλήθεια των γεγονότων μπροστά στην λάμψη των προσωπικοτήτων, που επηρεάζουν με την υπερπροβολή τους και αλλάζουν το τοπίο της πραγματικότητας.
Στο στόχαστρο του συγγραφέα είναι και τα ναζιστικά κινήματα που αναπτύσσονται στις ΗΠΑ και αλλού, που ειδικά μετά την 11 Σεπτέμβρη καταδιώκουν ακόμη και τους φιλήσυχους Μουσουλμάνους. Έτσι σωστά μας προειδοποιεί ότι δεν είναι μόνο οι κακοί μουσουλμάνοι υπεύθυνοι για όλα τα δεινά.
Παράλληλα το μυθιστόρημα δίνει βάρος στο θέμα της ταυτότητας του Ανατολίτη που, όταν μιμείται τους Δυτικούς είναι αλλοτριωμένος και όταν απομακρύνεται από τις ρίζες και την παράδοσή του χάνει την προσωπικότητά του. Πονάει για την απώλεια της ποίησης αιώνων που εξαφανίζεται, για την ανατολίτικη κληρονομιά σε παραδόσεις, τραγούδια, κτίρια, φαγητά. Ρίχνει τα βέλη του προς τους νεόπλουτους της Κωνσταντινούπολης, που προσπαθούν να μιμηθούν τους Αμερικάνους και τους Δυτικούς γενικά και στην βαρύτητα που δίνουν στον καταναλωτικό άνθρωπο, αντί στον παραγωγικό.
Έτσι το βιβλίο σωστά τιτλοφορείται “Ανησυχία”, γιατί ο ευαίσθητος Λιβανελί πιάνοντας τα μηνύματα που καταφθάνουν από όλον τον κόσμο τρομάζει για την πορεία της ανθρωπότητας, για την απληστία, τις συνέπειες των πολέμων, την καταστροφή των παραδόσεων και του πολιτισμού. Ο τρόπος γραφής του έργου είναι απλός, η αφήγηση ελκυστική, σε παρασύρει, αφού ακολουθεί το νήμα της έρευνας για τους ήρωες, και είναι παρούσα, και σ’ αυτό το μυθιστόρημα, η συναισθηματική φόρτιση. Παράλληλα το όλο θέμα του συνέχει πολιτικές αιχμές για το σπουδαίο ζήτημα των προσφύγων, για τους ενόχους, την ταυτότητα. Τέλος στα πλεονεκτήματα του βιβλίου είναι οι πλούσιες πληροφορίες, που δίνει για τόπους, ποιητές και ιστορικά πρόσωπα. Πιστεύουμε λοιπόν ότι είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί.