Ζούμε σε μια εποχή δημαγωγίας περιφρόνησης και ταπείνωσης. Ο μισθός εργασίας μας έχει μειωθεί εξευτελιστικά, τα ωράρια εργασίας έχουν καταργηθεί, οι θέσεις εργασίας «κλείνουν» κατά χιλιάδες χωρίς να δημιουργείται ούτε μία νέα, οι κοινωνικές ασφαλίσεις (υγείας και σύνταξης) έχουν καταρρεύσει. Εκατομμύρια εργατικό δυναμικό περιφέρετε ταπεινωμένο και χωρίς ηθικό, παρακαλώντας για μια ώρα δουλειάς. «Τρέφεται από τα αποφάγια μιας κοινωνίας που αποσυντίθεται».
Σήμερα δεν ζούμε μια από τα ίδια. Ζούμε κάτι νέο, που ήρθε όχι σαν συνεχεία δηλ. της λιτότητας, των μειωμένων κοινωνικών δαπανών, της ανεργίας, των συμβάσεων εργασίας κτλ. αλλά σαν ανατροπή όλου του σκηνικού και στήσιμο στη θέση του ενός σκηνικού εξαθλίωσης της εργατικής τάξης, χωρίς κανένα κανονιστικό πλαίσιο. Η αγορά εργασίας είναι πλέον κάτι «άλλο»! Οι απειλές «όχι άλλα βάρη στις πλάτες του λαού», δεν είναι μονάχα χωρίς περιεχόμενο αλλά είναι και επικίνδυνες γιατί «ξεχνούν» αυτά που επιβλήθηκαν.
Πήρε καιρό αυτή η διαδικασία; Όχι! Έγινε ξαφνικά! Οι σκόρπιες αντιστάσεις που εκδηλώθηκαν κάμφθηκαν. Τώρα διαχειρίζονται το νέο τοπίο οι πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που υποστήριζαν ότι υπάρχουν για να προστατεύσουν τους εργαζόμενους!
Και η εργατική τάξη; Πού βρισκόταν όταν συνέβαιναν όλα αυτά; Προσπαθούσε να συγκροτηθεί αλλά, οι διασπάσεις, οι συγκρούσεις, οι ανταγωνισμοί στο εσωτερικό της πολλαπλασιάζονταν ταχύτατα και την είχαν καθηλώσει Είχε αρχίσει να «βυθίζεται» σε μια κατάσταση αδράνειας, ρουσφετολογίας, αρπαχτής. Οι συνδικαλιστές ή οι περισσότεροι συνδικαλιστές που εκπροσωπούσαν εύρωστα συνδικάτα μεγάλων επιχειρήσεων (ιδιωτικών και κρατικών), τραπεζών και δημόσιου, είχαν μετατραπεί σε μια εργατική αριστοκρατία που δεν ζούσε μονάχα από το μισθό της. Έλεγχε με το γραφειοκρατικό της μηχανισμό, τη ΓΣΕΕ, τα περισσότερα Εργατικά Κέντρα, τις μεγαλύτερες Ομοσπονδίες. Συμμετείχε σ όλα τα ΔΣ των εργοδοτών, σ όλες τις κρατικές επιτροπές. Οι υλικές απολαβές ήταν μεγάλες …. Όμως μεγάλες ήταν και οι παραχωρήσεις…..
Σήμερα η πλειοψηφία της εργατικής τάξης, έχει χάσει το ηθικό της. Συρρικνώνεται επικίνδυνα. Εκατομμύρια είναι οι άνεργοι και μάλιστα οι μακροχρόνια άνεργοι, χωρίς ελπίδα επιστροφής σε χώρους δουλειάς. Όσοι δεν έχουν γνωρίσει ακόμη την ανεργία, ξέρουν πολύ καλά ότι σύντομα θα την γνωρίσουν.
Οι ίδιοι συνδικαλιστές συνεχίζουν απτόητοι τη δράση τους, γιατί θεώρησαν και θεωρούν όλα αυτά σα «συνέχεια». Δεν θέλουν αλλά και δεν μπορούν ν αντιμετωπίσουν τη νέα κατάσταση, γιατί θα χάσουν τα όποια προνόμια τους. Συνεχίζουν να κρατούν τις καρέκλες τους, να εισπράττουν αμοιβές για τις «υπηρεσίες» τους. Το μόνο που κάνουν γι αυτούς που εκπροσωπούν είναι να προσπαθούν ν απαλύνουν με ευχολόγια κάποιες συνέπειες. Ίδιες παλιές τακτικές με τα ίδια παλιά καθήκοντα. Εν τω μεταξύ η αστική τάξη ανατρέπει και ταυτόχρονα κτίζει κάτι νέο μπροστά στα μάτια μας…
Και τα κόμματα; Τα αριστερά, κομμουνιστικά κόμματα; Το διευθυντικό καθοδηγητικό προσωπικό τους δεν πρέπει να αισθάνεται μεγάλη ντροπή; Οι πράξεις τους βέβαια καθώς και οι αποφάσεις τους, δείχνουν όμως άλλα πράγματα. Μέχρι σήμερα παρουσιάζονταν ότι διέθεταν αναλύσεις της πραγματικότητας, διέθεταν αποφάσεις και σχέδια δράσης για την συγκυρία, διέθεταν οργανωμένες δυνάμεις με περίσσιο θάρρος και ηρωισμό. Το είχαν αποδείξει άλλωστε μ αγώνες και θυσίες. Στην πράξη όμως, όταν αυτά χρειαστήκαν ν ξεδιπλωθούν στον αέρα, αποδείχτηκε ότι τα αριστερά κομμουνιστικά κόμματα και τα συνδικάτα ήταν γυμνά.
Σήμερα, το ίδιο διευθυντικό καθοδηγητικό προσωπικό παραμένει στις θέσεις του παρακολουθώντας τη λεηλασία που συντελείται στο μόνο δημιουργικό και προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας, τους εργαζόμενους! Δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν ότι η ανεργία είναι η παρακμή της τάξης μας. Και μια ταπεινωμένη εργατική τάξη δεν μπορεί να παλέψει, να διεκδικήσει, να σταθεί δηλαδή σαν τάξη για τον εαυτό της. Η ειρωνεία όμως είναι ότι χωρίς εργαζόμενους, δεν μπορούν να σταθούν και τα κόμματα που θέλουν να τους εκφράσουν. Το ίδιο ισχύει και για τα συνδικάτα. Ήδη έχουν καταρρεύσει ή καταρρέουν μπροστά στα μάτια μας.
Επειδή όμως η «ζωή» τρέχει, σήμερα καλείται η εργατική τάξη να διεκδικήσει για δεύτερη φορά αυτά που είχε κερδίσει. Δουλειά, ωράριο, μεροκάματο, ανθρώπινες συνθήκες, ασφάλιση, κτλ. Τώρα όμως δεν μπορεί να παλέψει με τα ίδια όπλα που είχε παλέψει την πρώτη φορά. Χρειάζονται νέα όπλα, νέα καθήκοντα!
Η νέα κατάσταση διαμορφώθηκε ήδη. Απλώς συμπληρώνεται, διευρύνεται, εκσυγχρονίζεται. Δεν βρίσκεται πια στο στάδιο της επιβολής και τα κόμματα και τα συνδικάτα στο στάδιο της αμήχανης καταγγελίας και δράσης.
Δυστυχώς όμως αυτά δεν έχουν γίνει κατανοητά είτε γιατί δεν …μπορούν να γίνουν, είτε γιατί δεν …πρέπει να γίνουν.
Στα κομματικά γραφεία και έντυπα, όπως και στα συνδικαλιστικά γραφεία και έντυπα η επαναστατικότητα περισσεύει. Το ίδιο και η καθηκοντολογία. Όμως η ζωή είναι αλλού και η ταξική πάλη διεξάγεται έξω από τους καθοδηγητικούς χώρους. Σήμερα οποιαδήποτε αίτημα όσο και μετριοπαθές κιαν είναι, ναι μπορούμε να το ξεστομίσουμε, είναι επαναστατικό! Γιατί κλυδωνίζει ολόκληρο το μνημονικό καθεστώς, ολόκληρο το σύστημα που επιβλήθηκε. Και ακόμη περισσότερο, αν προσπαθήσουμε να το διεκδικήσουμε, να το εφαρμόσουμε, να το επιβάλλουμε. Οι συγκρούσεις θα είναι αναπόφευκτες, αν ξέρουμε να τις διαχειριστούμε και αν είμαστε έτοιμοι γιαυτό, πρέπει να ξεκινήσουμε! Η μάχη δίνεται στη βάση και όχι στις κορυφές των συνδικάτων και των κομμάτων. Αν έχουμε χάσει την εκτίμηση της εργατικής τάξης, καμιά κοινή κάθοδο της αριστεράς στις εκλογές, καμιά θέση στη διοίκηση της ΓΣΕΕ, δε θα μας σώσει.
Ας αφήσουμε τις αναλύσεις των διανοουμένων και καθοδηγητών να κλείνουν σ όλες τις πτώσεις την επανάσταση, την καθαρότητα, την πρωτοπορία, το κόμμα και όλα τα υπόλοιπα και ας ασχοληθούμε με τη τέχνη της διεκδίκησης μέχρι τέλους, γιατί έχει χαθεί σαν έννοια και σαν πρακτική από την καθημερινή κοινωνική ζωή των εργαζομένων. Το να περιμένουμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς στη διοίκηση της ΓΣΕΕ και μετά να ξεκινήσουμε, δεν λέει. Η ΓΣΕΕ έχει κλείσει τον κύκλο της. Ένα κύκλο που άνοιξαν τα γνήσια παιδιά της εργατικής τάξης αλλά που άρπαξαν και έκλεισαν, οι γραφειοκράτες, οι εργατοπατέρες και όλη η εργατική αριστοκρατία που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια. Ας κρατήσουμε τις λίγες ηρωικές και πένθιμες σελίδες της που μας ανήκουν, κι ας ανοίξουμε καινούργια σελίδα. *
Η φράση νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα όσο σαφής και καθαρή κιαν είναι, στην ταξική πάλη που διεξάγεται, μεταφράζεται από τους αντίπαλους (εργατική – αστική τάξη) κάθε φορά, ανάλογα με τις «δυνατότητες» που διαθέτουν, και έτσι υλοποιείται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Ο αποτελεσματικότερος φαίνεται. Γιατί όπως έλεγε και ο Μπρέχτ, δεν αρκεί να λες απλά την αλήθεια. Πρέπει να έχεις την δυνατότητα και να την ανακαλύπτεις κάθε φορά.
* Στην κατοχή, Απρίλη μπήκαν οι Γερμανοί, Σεπτέμβρη δημιουργήθηκε το ΕΑΜ και με νέες οργανώσεις, σχήματα, πρωτοβουλίες μπήκε στη μάχη. Δεν προσπάθησε ….ν αλλάξει τους συσχετισμούς στους θεσμούς που υπήρχαν. Αυτοί είχαν παραδοθεί. Το ίδιο έπρεπε να γίνει και τώρα, στην σημερινή κατοχή……
