Το πρόσωπο που μου διηγήθηκε την ιστορία που θα σας αφηγηθώ μπήκε προχθές το πρωί στον Ηλεκτρικό στον σταθμό του Αμαρουσίου. Μέσα στο βαγόνι ήταν πεσμένος στο πάτωμα ένας άνδρας, γύρω στα 30-35, προφανώς αναίσθητος. Οι επιβάτες
πλην δύο νεαρών κοριτσιών που αμήχανα προσπαθούσαν να ασχοληθούν με τον πεσμένο, κάθονταν στις θέσεις τους ατάραχοι, αδιάφοροι και «πέρα βρέχει». Κοιτούσαν αλλού ή κοιτούσαν με δυσφορία όποιον προσπαθούσε να καταλάβει τι γίνεται με τον αναίσθητο άνδρα, αφήνοντας μουρμούρες απαρέσκειας, ακόμα και απειλητικούς γρυλισμούς.
Όταν το τρένο σταματούσε, οι επιβάτες που αποβιβάζονταν περνούσαν πάνω απ’ τον πεσμένο άνθρωπο σαν να δρασκέλιζαν σακί, ενώ οι επιβάτες που επιβιβάζονταν αδιαφορούσαν για ό,τι συνέβαινε το ίδιο.
Σε κάθε προσπάθεια των δύο κοριτσιών και της αφηγήτριάς μας να βοηθήσουν τον λιπόθυμο άνθρωπο, όλο το βαγόνι ούρλιαζε εν χορώ «πετάξτε τον έξω να πάμε στη δουλειά μας» κι άλλα συναφή απάνθρωπα,
τα οποία μεταβλήθηκαν σε πανδαιμόνιο, όταν στον σταθμό του Ηρακλείου το προσωπικό του Ηλεκτρικού ανταποκρίθηκε επιτέλους στις εκκλήσεις των τριών γυναικών και έστερξε να ασχοληθεί με τον πεσμένο. (Εδώ να σημειώσουμε ότι ο άνδρας αυτός είχε πέσει στο πάτωμα ήδη από την αφετηρία του τρένου στην Κηφισιά, πλην όμως το εκεί προσωπικό αδιαφόρησε στις εκκλήσεις των δύο κοριτσιών για βοήθεια και το έστριψε αλά βρωμιάρικα)…
Όμως, στον σταθμό του Ηρακλείου, όπου τέλειωσε το ταξίδι του αβοήθητου πεσμένου, γινόταν τώρα το σύστριγκλο. Και ώσπου να έρθει το ΕΚΑΒ να τον πάρει, οι επιβάτες (Έλληνες και μετανάστες) ανήλθαν στο ζενίθ του παροξυσμού τους, κατεβάζοντας καντήλια για την καθυστέρηση που ο αδέξιος πεσμένος τους προκαλούσε – αυτό το «κάθαρμα», ο «μαλάκας» κι άλλα που οι σαπισμένες ψυχές επινοούν να λένε, όταν θίγεται (;!) το άτομό τους.
Αλλάζουμε, μεταλλασσόμεθα, η δόση του κακού στο σώμα μας απλώνεται. Φυραίνει το μυαλό, η μνήμη, οι προσδοκίες και θεριεύει η χολή, η αμάθεια, η επιθετικότητα. Πολύ το survivor, πολλά τα πρωινάδικα, η φυλή που ζει στις οθόνες μας αποικίζει την επικράτεια, στα σήριαλ οι άνθρωποι μιλάνε σκούζοντας, γκαρίζοντας, βρίζονται, φθείρονται,
«ζουν» μέσα σε ανούσιες υποθέσεις. Στους δρόμους όλο και περισσότεροι οδηγούν φρενήρεις. Αμνησία στα σχολεία, αγλωσσία, οι τέχνες εν πολλοίς στον κόσμο τους μακριά απ’ τον κοσμάκη. Γύρω – γύρω παντού αγχωμένοι δυσπραγούντες, με την κρίση να φυτεύει στα μυαλά τους τις σημαίες της αγωνίας αλλά και της αγένειας, του τρόμου και της απελπισίας. Κακία έτοιμη να στήσει χωσιές, βγαίνει σε πλειστηριασμό το σπίτι του γείτονα – καλά να πάθει σκέφτεται ο πλησίον σκούληκας. Κακοποιημένοι οι άνθρωποι τείνουν να κακοποιήσουν ο ένας τον άλλον, χαμερπείς τυραννίσκοι στις δημόσιες υπηρεσίες, λαμόγια αφεντικά που δεν πληρώνουν τους είλωτες, κυβέρνηση που περικόπτει μισθούς και συντάξεις λες και το μνημόνιο είναι ο Θεός, ένα αποφασίζομεν και διατάσσομεν φύεται παντού. Η γελοία κομματική γλώσσα κάνει το μαύρο άσπρο διαρκώς, ρεκάζει παραλογισμούς και κωλοτούμπες, όλα μπορούν να γίνουν, νέα λαμόγια κλώνοι των παλιών, μια βουή και μια αντάρα, οι φιλότιμοι λοιδορούνται, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στις επιχειρήσεις οι έντιμοι είναι τα κορόιδα, οι δουλευταράδες είναι τα θύματα, ξύπνιοι είναι τα αρπακτικά, το «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς» τα επιβεβαιώνει όλα αυτά με τη νέα διαπλοκή, με την πιο κραγμένη υποτέλεια στους ξένους Επικυρίαρχους. Ο Ντάισελμπλουμ μας λέει κατάμουτρα: γελοίοι, σώσατε τις τράπεζες. Η κυρία Λαγκάρντ μας πετάει στη μάπα ότι είχαμε μεγάλες συντάξεις (που μάλλον τις αποκτήσαμε με δικά της λεφτά). Ο κ. Ντράγκι θέλει τους γαμημένους πλειστηριασμούς εδώ, τώρα και για πάντα. Ο κ. Κλάους Ρέγκλινγκ μας διαβεβαιώνει ότι η εποπτεία πάνω μας για τις επόμενες πολλές δεκαετίες θα είναι σκληρή.
Και ο Τσίπρας έχει δώσει την περιουσία του λαού ενέχυρο για 99 χρόνια. Και ο Τσίπρας εξασφαλίζει την ασυλία και το ακαταδίωκτο εκείνων που θα τη σφάξουν. Όλα χωράνε – όλα γίνονται! Λέει ο Τσίπρας στον Ζάεφ «πες την… αλήθεια στον λαό σου όπως κι εγώ» – εδώ ραγίζουν τα μπετά κι εγκαταλείπουν οι θεοί τον γαλαξία. Ακόμα και το «μακεδονικό πρόβλημα» είναι για τους τσιπροκούληδες ένα στοίχημα για το ποιος θα στριμώξει τον άλλον, ένα άθληματο ίδιο αισχρό με τα πλεονάσματα, τα επιδόματα, το χρέος και τα άλλα κακά που θεσμοθετήθηκαν στις τύχες και τη μοίρα μας. Μέσα στα μνημόνια η Ελλάδα παρακμάζει, σφαζόμαστε μέσα σε ένα αμφιθέατρο γλίτσας. Δημοσιογράφοι γκαουλάιτερ, πολιτικοί Κουίσλινγκ, πολίτες χωρίς πατρίδα στεκόμαστε καθισμένοι
στο βαγόνι γύρω απ’ τον πεσμένο και σκληρίζουμε «πάρτε τον από δω τον σιχαμένο», έχουμε δουλειές υποαμοιβόμενες να πάμε, έχουμε φιλοσοφίζουσες διαφημίσεις να δούμε στην τηλεόραση, έχουμε μια τρύπια δεκάρα να σώσουμε, θεούλη μου αύριο μπορεί να ’μαι άνεργος, όλα χωράνε, όλα γίνονται, όλα χωνεύονται, ο μύλος της Κατοχής όλα τα αλέθει.
Μια – δύο κυρίες σε εκείνο το καταραμένο βαγόνι έπνιγαν τη λύπη τους, φοβούνταν να μιλήσουν και τα δύο κορίτσια που ενδιαφέρθηκαν, χάθηκαν ύστερα μέσα στην ερημία του πλήθους. Μη ρωτάτε πώς γίναμε έτσι, είναι χρόνια που το άλας μωραίνεται, είναι χρόνια που μηρυκάζουμε τη γλώσσα των ευφημισμών, είναι επιλογές μας ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης και ο κ. Λεβέντης, αρέσει σε πολλούς να είναι ανοιχτά τις Κυριακές τα μαγαζιά, μετέχουν πολλοί στο ρουσφέτι και πολλοί μετέρχονται το πελατιλίκι – κομματιλίκι. Τα κολληταριλίκια και τις κονεδιές.
Δεν έχει πια σημασία αν είναι περισσότεροι στην κοινωνία μας οι καλοί άνθρωποι ή οι σκάρτοι. Σημασία έχει ότι επί πολλά χρόνια κουμάντο κάνουν οι χειρότεροι (σε όλες τις τάξεις, και στην εργατική) και η ζωή μας βυθίζεται στον απόπατο αυτής της φυλής που ακμάζει στις οθόνες και στους θεσμούς.
Πολύ ψέμα, πολλή υποκρισία, πολλή ωμή βία των χειρότερων από μας μέσα από τα κόμματα και τις εταιρείες, το κράτος και τις συλλογικότητες, πολύ ραγιαδιλίκι και αφόρητη μετριότητα, αυτός είναι ο εθνικός μας πλούτος (που μένει σε μας, τον άλλον μας τον κλέβουν), αυτό παράγουμε, Τσακαλώτους, φθήνια και παρακμή. Με τα αντίρροπα προς όλα αυτά όλο και πιο ισχνά. Με την αισιοδοξία πλέον να είναι μόνο μια «ιστορική αισιοδοξία». Ικανή απλώς να μας παρηγορεί ότι η εντροπία του συστήματος θα το φάει, ακόμα κι αν δεν μπορέσουμε να το αλλάξουμε εμείς. Ότι δηλαδή θα μπορέσει η Αθηνά ακόμα και χωρίς το χέρι μας…
ΥΓ.: Δεν βυθιζόμαστε μόνοι μας. Στη Γαλλία κάποια αλυσίδα σούπερ μάρκετ έβγαλε ένα προϊόν σε «προσφορά» με 70% έκπτωση. Και πήγε η κλωτσοπατινάδα σύννεφο. Σκοτώνονταν οι Γάλλοι, ξεδοντιάζονταν επί ώρες ποιος θα πάρει πρώτος ένα ζελεδομπουκαλάκι.
*Πηγή: topontiki.gr
