«Δεν μπορείς να αγιάσεις» ούτε καν μια άδεια ολίγων ημερών να απολαύσεις – και για να «αγιάσω» ουδέποτε έθρεψα φιλοδοξία, για την αδειούλα όμως; Ας όψεται ο κ. Καμμένος, ο οποίος από δεξί χέρι του Τσίπρα εξελίσσεται σε μαύρη χείρα της κυβέρνησης. Και εις όσα αφορούν τον Τύπο. Η δίωξη κατά του κ. ΓιάννηΚουρτάκη και κατά του κ. ΠαναγιώτηΤζένου (των «Παραπολιτικών») βρωμάει Ερντογανισμό.
Επιπροσθέτως, σήμερα εκδικάζεται και μια παλαιότερη αγωγή του κ. Καμμένου κατά του εκλεκτού σκιτσογράφου Ανδρέα Πετρουλάκη και κατά του «Πρόταγκον» για το ευτελές ποσόν των 2.000.000 ευρώ! (No problem, καθ’ ότι ο φίλος μου ο Ανδρέας διαθέτει 2.000.001 ευρώ, το δε «Πρόταγκον» 2.000.002 ευρώ.)
Εν πρώτοις τα αυτονόητα: Η ελευθερία του Τύπου. Οπως είχε αποφανθεί το Αμερικανικό Ανώτατο Δικαστήριο (εξετάζοντας το δικαίωμα έκδοσης πορνικών εντύπων), είναι προτιμότερο να κυκλοφορεί ένα κακό έντυπο, παρά κανένα έντυπο. Στη συνέχεια: για κάθε πολίτη που αδικείται από τον Τύπο υπάρχει ο φυσικός Δικαστής. Για κάθε πολιτικό όμως ή άνθρωπο του Τύπου, υπάρχει ο αντίλογος. Αλλιώς ποινικοποιείται η πολιτική ζωή. Στον Τύπο υπάρχουν ένα σωρό παθολογίες, από την κιτρινίλα ως την παραπληροφόρηση και από τη διαπλοκή ως την υποτέλεια. Κριτής, για όλα αυτά, αλλά και για τις αρετές του Τύπου, είναι ο αναγνώστης, ο ακροατής, ο θεατής. Κάθε άλλη προσέγγιση από τους πολιτικούς εναντίον του Τύπου είναι ολοκληρωτική στην αντίληψή της, και εν τέλει φασιστική.
Ειδικώς η σάτιρα δεν διώκεται. Εκτός αν ο σκιτσογράφος ζει στην Τουρκία (στις φυλακές της) ή στη Βόρεια Κορέα (στα φρενοκομεία της). Η σάτιρα διώκεται μόνον όταν ο Ιαβέρης τη φοβάται. Και κατά τούτο θα παρακαλούσα τον κ. Καμμένο να μου κάνει και μένα μιαν αγωγή, για να μην απολαμβάνει μόνος του τη δόξα ο Πετρουλάκης. Κύριε Καμμένε, στη Δημοκρατία τα πράγματα έχουν αλλιώς. Οταν κάποτε ο Αριστοφάνης έγραψε τους «Ιππής», ο Κλέων ο Βυρσοδέψης (που ήταν το «υποκείμενο» της εν λόγω σάτιρας) τον έσυρε στα δικαστήρια. Και οι δικαστές όχι μόνον δεν καταδίκασαν τον Αριστοφάνη, αλλά υποχρέωσαν τον Βυρσοδέψη να γίνει χορηγός στην επόμενη κωμωδία του μεγάλου κωμωδιογράφου.
Ο Τύπος δεν κυβερνά. Μπορεί να βοηθά μια κυβέρνηση να κυβερνήσει άθλια (διαπλοκή) ή να κυβερνήσει καλύτερα (όταν την ελέγχει). Ο κ. Σαμαράς έριξε μαύρο στην ΕΡΤ και μετά είδε το μαύρο με τα μάτια του. Και η σημερινή κυβέρνηση διαπράττει το ίδιο λάθος. Εμφανίζεται υπήκοος του δόγματος ότι «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Κατηγορεί τον Τύπο για τη μαυρίλα, που η ίδια παράγει. Της φταίει ο αγγελιαφόρος. Αρνείται να καταλάβει ότι υπάρχει Τύπος εναντίον της, όπως υπάρχει και Τύπος υπέρ της. Και το έχει παραξηλώσει. Δεν φταίει ο Τύπος αν το «Σωτηρία» ξεμένει από οξυγόνο. Θα έφταιγε και ο Τύπος, αν δεν το έγραφε. «Η δημοσίευση είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης». Αυτή η κυβέρνηση φαίνεται να πιστεύει το αντίθετο. Φαίνεται σαν να είναι σε εμπόλεμη κατάσταση με τον Τύπο που δεν ελέγχει. Αυτόν, δε, που ελέγχει τον νεκρώνει. Επιβάλλει άμεση λογοκρισία ή προχωρά σε έμμεση παρασιώπηση εναντίον κάθε κριτικής. Υπήρξαν αριστεριστές απ’ αυτούς που υποστηρίζουν την κυβέρνηση, οίτινες απεφάνθησαν ότι «τα “Νέα” άργησαν να πεθάνουν». Κάτι τέτοια μπορεί να έχουν σχέση με τον σταλινισμό (ή κάποιου είδους μισάνθρωπα κόμπλεξ), αλλά δεν έχουν καμιά σχέση με την Αριστερά. Την οποίαν πλέον η κυβέρνηση των ανδρεικέλων του Σόιμπλε διασύρει σε όλα τα επίπεδα.
Μόλις προ ολίγων ημερών ο Τσίπρας μάς ζήτησε να μη διαβάζουμε εφημερίδες για να ’χουμε την υγειά μας. Αστειάκι, ίσως όχι εφάμιλλο του αστείου ότι θα έσχιζε τα μνημόνια, αλλά ισοϋψές των 2.000.000 ευρώ που ζητά ο Καμμένος από τον Ανδρέα Πετρουλάκη. Βεβαίως, δεν ανησυχώ, ο Ανδρέας έχει τα λεφτά – παρ’ ολίγον να του πουλήσει ο κ. Παππάς ένα κανάλι, ας όψονται τα γίδια που βέλαζαν και μας πήρανε χαμπάρι.
Οσο για τα σίδερα της φυλακής που περιέχουν τον κ. Κουρτάκη και τον κ. Τζένο, ελπίζω να ’ναι για λεβέντες. Διότι μόνον τέτοια σίδερα διαπαιδαγωγούν για το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς του Κατρούγκαλου. Οχι της Αριστεράς που έφαγε η ίδια τις φυλακές με το καντάρι, αλλά της Αριστεράς του γλυκού νερού, εκείνης που κόβει τα επιδόματα των αναπήρων για να τα δίνει στα ξεδιάντροπα καλόπαιδα που διορίζει σωρηδόν στις ΜΚΟ και τη λοιπή παρασιτική οικονομία.
Επίλογος: Κυρίες και κύριοι δικαστές, παρακαλώ εφαρμόστε τους νόμους εναντίον όσων δημοσιογράφων και εκδοτών βλάπτουν τους πολίτες ή την πατρίδα. Αλλά αφήστε τους πολιτικούς να υφίστανται την κριτική του Τύπου – αν είναι άδικη, εκπίπτει.
Για τους γελοιογράφους, για τους δημοσιογράφους δεν υπάρχει νόμος περί ευθύνης υπουργών, ώστε να κρύβονται πίσω απ’ τα φουστάνια του. Αντιθέτως, εκτίθενται διαρκώς με όσα λένε κι όσα γράφουν. Και για καλό και για κακό. Και την κρίση τη βγάζουμε όλοι μας, όχι ο Ερντογάν.
