Όταν οι ανθρακωρύχοι, οι μεταλλωρύχοι, οι αγρότες, αυτοί που μέχρι χθες έπιαναν το κομπρεσέρ, σήμερα έχουν το τιμόνι ενός τανκ ή σήκωσαν το πολυβόλο, τα όρια έχουν ξεπεραστεί και κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει”.
Η δήλωση αυτή του Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο, που παράτησε τα εργαλεία του ως τεχνίτης για να συμμετάσχει στον αγώνα κατά του ουκρανικού νεοφασισμού και να αναδειχθεί ηγέτης της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ, συμπυκνώνει πλήρως τον ταξικό κοινωνικό χαρακτήρα του αντιφασιστικού πολέμου που διεξάγει ο λαός του Ντονμπάς τα τελευταία πέντε χρόνια.
Για την πρωτοπόρα και συνεπή αντιφασιστική του δράση ο Ζαχαρτσένκο δολοφονήθηκε σε ηλικία 42 ετών από Ουκρανούς φασίστες, με βομβιστική επίθεση, στις 31 Αυγούστου 2018, χωρίς να υπάρξουν αντιδράσεις από την ευρωπαϊκή Αριστερά και το αντιφασιστικό κίνημα της Ευρώπης, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Η σιωπή μιας ευρωπαϊκής Αριστεράς που έχει υποτάξει την πολιτική της στις ιμπεριαλιστικές στρατηγικές επιδιώξεις του ευρωπαϊκού κεφαλαίου είναι τόσο εκκωφαντική, στην περίπτωση της αντιφασιστικής Αντίστασης που συνεχίζεται αμείωτη από το 2014 στο Ντονμπάς.
Γιατί εκείνη η προδοσία του 1914, όταν τα μέχρι τότε φαινομενικά διεθνιστικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα συναίνεσαν στη σφαγή του προλεταριάτου και των λαών της Ευρώπης χάριν των επιδιώξεων του κεφαλαίου, δεν ήταν κάτι συγκυριακό.
Έναν αιώνα μετά και εφτά δεκαετίες από τον μεγάλο αγώνα για τη συντριβή του φασισμού, στον οποίο πρωτοστάτησαν οι λαοί της ΕΣΣΔ, το Ντονμπάς και μορφές όπως αυτή του Ζαχαρτσένκο, μας υπενθυμίζουν ότι διεθνισμός και αντιφασισμός δεν νοούνται χωρίς την ανεπιφύλακτη αλληλεγγύη με κάθε αγώνα κατά του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού και του φασισμού.
