Προσπαθώ να παρακολουθώ – καλημέρα σας – τα γεγονότα και ως εκ της φύσεως της δουλειάς μου και ως εκ φύσεως φιλοπερίεργος κι ο ίδιος. Ομολογώ, όμως, ότι ορισμένα πράγματα μου διαφεύγουν όχι τόσον ως προς την επισήμανση, όσον ως προς την κατανόηση. Ενίοτε μάλιστα αποστρέφω το πρόσωπο, δεν θέλω να καταλάβω· και σαν αρτηριοσκληρωτική αρκούδα που αποφεύγει την εποχή της κρυμμένη στη σπηλιά της, καταφεύγω κι εγώ σε μια χειμερία νάρκη παρέα με όσα εξοικειώθηκαν μαζί μου…
Προ ημερών λοιπόν ομάδα τις που πρόσκειται στην οικολογική «τρομοκρατία» (υπάρχει κι αυτό) επετέθη σε άσπλαχνο τινά χασάπη και του έκανε το μαγαζί λαχανόκηπο. Εν πρώτοις, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στους εν λόγω «ακτιβιστές» παράτολμο ηρωισμό, διότι αν ο πληγείς χασάπης δεν είχε αιφνιδιασθεί, πιθανόν σήμερα να μην θρηνούσαμε τα παϊδάκια και τις μπριζόλες που χαραμίσθηκαν αδόξως, αλλά άλλου είδους θύματα…
Το «σκεπτικό» με το οποίο οι εν λόγω χασαποφάγοι κάνανε το χασάπικο βετζετέριαν κλαμπ έχει να κάνει με την κοσμοθεωρία τους. Η οποία, αν την αποδίδω καλά, λέει ότι όλοι είμαστε species ισότιμα και ότι ο άνθρωπος δεν έχει κανένα δικαίωμα να τρέφεται από τα άλλα ζώα.
Θα συμφωνήσω σε αυτήν την προσέγγιση, αλλά διακρίνω μέσα της έναν ρατσισμό, τον οποίον θέλω να καταγγείλω. Αν όλα τα ζώα είμαστε ίσα, γιατί τα φυτά να είναι κατώτερα; Γιατί να μακελεύουμε τους χασάπηδες και να αφήνουμε στο απυρόβλητο τους μανάβηδες; Δεν έχουν ψυχή τα φυτά; στο πηγάδι κατούρησαν οι μπάμιες και τα φασολάκια, ώστε να είναι κατώτερα species απ’ τα αρνάκια;
Φοβάμαι, σύντροφοι και συντρόφισσες (πιθανόν ως άλλη αρτηριοσκληρωτική αρκούδα) ότι την εποχή μας χαρακτηρίζει ο εκφυλισμός μεγάλων ιδεών, κινημάτων και θεωριών. Θυμάμαι κάποιους που πριν από λίγα χρόνια χτύπησαν βαγόνια του ηλεκτρικού, για να μην πηγαίνουν με αυτά οι υποταγμένοι εργάτες να προσφέρουν την υπεραξία τους στα αφεντικά τους. Είναι
στην εποχή μας σαν να παραμονεύει η γλίτσα να πνίξει τα προτάγματα (αλλά και τις κατακτήσεις) του φιλελευθερισμού εις όσα αφορούν τις προσωπικές ελευθερίες και του σοσιαλισμού εις όσα αφορούν τα συλλογικά δικαιώματα. Ένα
εφιαλτικό και πνιγηρό «ανθ’ ημών Γουλιμής» κατασπαράσσει την επικράτεια, με τον ίδιο τρόπο που η αβάσταχτη ελαφρότητα της αποβλάκωσης (από την ομογενοποιημένη σκέψη) κατασπαράσσει όλη τη Δύση. Μια γλίτσα παντού, ο Καρανίκας να κάνει τον Βελουχιώτη, η Δεξιά να τη βρίσκει τις νύχτες με την Ακροδεξιά, χειριστής της Πολεμικής Αεροπορίας να κάνει λούπινγκ στην εθνική επέτειο εκφωνώντας πολιτικό διάγγελμα (χωρίς να συλλαμβάνεται αμέσως), Χρυσαυγίτες να την πέφτουν σε μαθητή που έφερε την ελληνική σημαία χωρίς να είναι Άρειος, Χρυσαυγίτες που πηδιώνται με τη σβάστικα να αναγορεύουν τον εθνικισμό τους σε πατριωτισμό, η σημαία να κληρώνεται στα παιδάκια άνευ τιμής και νοήματος, ΜΚΟ να ψωμίζονται από το προσφυγικό πρόβλημα ως άλλοι σωματέμπορες, η κατά δήλωσίν της Αριστερά να γεμίζει την επικράτεια με φρουτάκια – μια γλίτσα,
ένας διαρκής εκφυλισμός. Με μία θηριώδη προπαγάνδα να τον επικυρώνει και να τον καθιερώνει. Να γίνονται τα απομεινάρια μιας ζωής κοινωνικό μέρισμα μιας χρήσης, να λεηλατείται μια χώρα και να πανηγυρίζουν οι φονιάδες ότι κάνουν τον φόνο καλά, ότι δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, κι ότι οι άλλοι είναι χειρότεροι – ένας χυδαίος συμψηφισμός! Ακούς πλέον κάποιον να τα λέει δεξιά και λες Συριζαίος θα είναι. Είναι να ανακατεύεται το στομάχι σου, «Ήρθε η ανάπτυξη. Να την
καλωσορίσουμε! Καλώς ήρθε η ανάπτυξη!» (Τσίπρας)… να ένα τόπι Λόλα, Λόλα να ένα τόπι, ενώ ο κ. Πολάκης, αυτός που έλεγε για κόπυ πάστε και φάκε νιους, λέει τώρα για desperate pressreleases (απελπισμένα δελτία Τύπου) της Δεξιάς εννοείται! θαύμα – θαύμα, η εξέλιξη των species σε όλο της το μεγαλείο! Θεός ο Δαρβίνος! Ένας διάβολος ο Τραμπ, αλλά ένας διάβολος για το καλό (Τσίπρας) – σατανικό! Έτσι είναι ο διάολος! όταν
κάνει κωλοτούμπες γίνεται ο πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας γαλακτομπούρεκο. Το οποίον ευχαρίστως θα μοίραζε η κυρία Θεανώ Φωτίου στους φτωχούς, αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος να τους μετατρέψει έτσι σε σαρκοφάγους. Άσε τον φτωχό να τη βγάζει βετζετέριαν! Μην τον issenegis εις πειρασμόν.
***
Ξέρετε, όταν ο Καραγκιόζης κάνει τον Μεγαλέξανδρο η όλη προσπάθεια έχει κάτι το συγκινητικό. Όταν όμως κάνουμε τον Μεγαλέξανδρο Καραγκιόζη, τότε έχουν σφίξει τα γάλατα και κινδυνεύει να πάει ο γαλατάς σαν το σκυλί (του χασάπη) στ’ αμπέλι (του μανάβη)…
*Πηγή: pontiki.gr
