ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΘΩΜΑΣ που λέτε ότι ξέρετε/ δεν είμαι ο ποιητής που λέτε ότι θαυμάζετε/ δεν είμαι καταπληκτικός, δεν είμαι ανεπανάληπτος/ ούτε θηρίο της ερήμου, ούτε σκύλος που δαγκώνει…/ Μέσα μου ένα άνθος απολέμητης μοναξιάς/ και τα πικρά φύλλα της καρδιάς γεμάτα/ δροσερές πηγές λυγμών./ Σώζομαι, αν σώζομαι τελικά, χάρη σε κάποιες τέχνες/ ταπεινές που ξέρω: του τσιγάρου, του ξενυχτιού,/ της νοσταλγίας και της αθανασίας/ τόσων ωραίων πραγμάτων που περνάνε απαρατήρητα…/ Ψάχνω για νέες αγάπες πυρετωδώς/ και όταν δεν τις βρίσκω, τις φαντάζομαι ώσπου να τις βρω…/ Γράφω πού και πού ποιήματα/ μερικά απ’ τα πολλά που ονειρεύομαι/ και βάζω μέσα σ’ αυτά δικά μου και δικά σας όνειρα/ για τα οποία εσείς και ντρέπεστε και υποφέρετε./ Φοβάστε και σιγά σιγά πεθαίνετε…
ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΤΕΦΙ Εγώ που ανδραγάθησα στη μάχη/ για το ομαδικό γούστο/ δεν αγωνιώ για τίποτε άλλο τώρα/ παρά για την προμήθεια ενός/ μεταχειρισμένου ντεφιού…/ Θέλω να πάμε σ’ ένα πανηγύρι/ και ν’ αγοράσουμε τα πάντα με τα μάτια… Αφορμή για την αναφορά μου στον Θωμά Γκόρπα αποτελεί η εκδήλωση προς τιμήν του που οργανώνεται την Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου στις 7 το βράδυ, στο θέατρο Σταθμός (Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα, στάση μετρό Μεταξουργείο), χωρίς ομιλίες, παράτες, τυμπανοκρουσίες και ταρατατζούμ. Ο ηθοποιός Σταύρος Μερμήγκης θα διαβάσει γραπτά του για καμιά ωρίτσα το πολύ· τόσο απλά.
ΔΙΝΩ ΤΟΝ ΛΟΓΟ στον ίδιο τον ποιητή: «Γεννήθηκα στο Μεσολόγγι το 1935, επίσημη χρονιά του ελληνικού σουρεαλισμού. Τα μαθήματα του Δημοτικού τα άκουσα μέσα σε μια αποθήκη κρασιών, στο πίσω μέρος μιας καρβουναποθήκης, λόγω επιτάξεως των σχολείων. Από το 1945, έως το 1950 έπαιξα Καραγκιόζη, με δικές μου φιγούρες. Το καλοκαίρι του 1951 μαζί μ’ άλλους δύο συμμαθητές κατασκεύαζα φιλολογικό περιοδικό και λειτουργούσα πρωτόγονο κινηματογράφο. Το 1949-50 έγραψα τους πρώτους μου συνειδητούς στίχους, χωρίς ρίμες. Το 1952 άνοιξε ο φάκελός μου στην Ασφάλεια, με πρώτες εγγραφές την ηγετική μου συμμετοχή σε μαθητική διαδήλωση υπέρ της Ενώσεως της Ελλάδας με την Κύπρο…». Ασκησε τη δημοσιογραφία προς βιοπορισμό και ασχολήθηκε με μεταφράσεις και επιμέλεια βιβλίων. Εκανε διάφορες δουλειές πριν και μετά, από εργάτης και βιβλιοπώλης ώς λογιστής και εκδότης. Εγκατέλειψε τον μάταιο κόσμο μας την Πρωταπριλιά του 2003.
ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ Θέλω να γράψω για το φασισμό στην άσφαλτο/ μα το μυαλό μου ταξιδεύει σε παμπάλαια/ σαγηνευτικά και ρουμελιώτικα κοκορετσάδικα!/ Θέλω να γράψω για τον έρωτα του αυτοκινήτου/ μα το μυαλό μου ταξιδεύει σε παμπάλαια/ μεθυσμένα κάρα μεθυσμένα κι αργοκίνητα./ Θέλω να γράψω για τους προοδευτικούς διανοούμενους/ μα το μυαλό μου ταξιδεύει σε παμπάλαια/ χρόνια πριν απ’ το ’20 όταν ο Βάρναλης/ ήταν ωραίος μπεκρής τραμπούκος και βασιλόφρονας…
ΕΜΕΙΣ Πιθανόν εμείς να πέφτουμε έξω μ’ όλα αυτά τα φτηνά μας γούστα που τα πληρώνουμε πανάκριβα για τα μπουζούκια και τα παρεμφερή ωραία πράγματα…/ Πιστεύω να υπάρξει ένας παράδεισος και για μας γεμάτος ανυπολόγιστα φιλιά τσιγάρα καφέδες και κρασιά κουτούκια και ταξιά έρημες μεταμεσονύχτιες πλατείες κλειστά μαγαζιά κλειστά παράθυρα κι από πίσω οι καλές γυναίκες μόνες ή με τον άντρα τους και γι’ αυτό δυο φορές μόνες…
ΑΝΑΠΟΛΗΣΗ Θα καταργήσω τον ουρανό θα καταργήσω τη γη/ και θ’ αφήσω μόνο ένα ουζερί/ για ένα πιοτό για ένα τραγούδι για ένα χορό/ κι εσύ/ να περνάς απ’ έξω.
*Πηγή: efsyn.gr
