Με τη φόρα που έχει πάρει η κυβέρνηση, φοβάμαι ότι θα τρελάνει τον κόσμο με αφορμή την επίσκεψη Μακρόν στην Αθήνα.
Ήδη ετοιμάζεται για πανηγύρια και μεγάλη διαφήμιση. Ότι η Ελλάδα έχει σύμμαχο τη Γαλλία, ότι η χώρα επιστρέφει στον πυρήνα της Ευρώπης, ότι ο Μακρόν είναι φίλος μας και θα μας βοηθήσει στην ανάπτυξη, αφού θα φέρει και επενδυτές έτοιμους να κάνουν δουλειές – ατρόμητους, σαν εκείνους της Philip Morris που επενδύανε το 2015 και δεν τους πίστευε ούτε ο πρωθυπουργός!
Επειδή λοιπόν θα περάσουμε ένα τρομερό διήμερο (Πέμπτη και Παρασκευή), που θα είναι εδώ το ζεύγος Μακρόν – έχει σημασία η λέξη ζεύγος – και στο μεταξύ θα κυκλοφορούν ύμνοι για την επίσκεψη, ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα, που δεν θα ειπωθούν ιδιαίτερα, σχετικά με τον Μακρόν και τη σημασία της επίσκεψης:
Πρώτον, ο Μακρόν είναι άκρως νεοφιλελεύθερος πολιτικός. Η λεγόμενη μεταρρύθμιση που προωθεί και έχει προκαλέσει την οργή των συνδικάτων στην Γαλλία, θα έκανε ακόμη και τη Θάτσερ να κοκκινίσει από ντροπή. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα πάρουν ιδέες εδώ οι δικοί μας, αν και με τα μνημόνια γύρω γύρω την πάμε τη δουλειά και όλο ισοπεδώνεται η εργασία.
Δεύτερον, ο τύπος είναι υπέρμαχος μίας Ευρώπης αρκετών ταχυτήτων – και πάντως δεν θεωρεί χώρες σαν την Ελλάδα στην ίδια ταχύτητα με τη Γαλλία. Το απέδειξε πρόσφατα με τη σύνοδο για το μεταναστευτικό, μη καλώντας καν την Ελλάδα.
Τρίτον, όχι μόνο δεν θα αντισταθεί στη γερμανική συνταγή για την Ευρώπη και την κυριαρχία του Βερολίνου, αλλά μάλλον θα παραδοθεί ενδόξως στη «γοητεία» της Μέρκελ. Ο άξονας Βερολίνο – Παρίσι αποκτά νέο νόημα.
Τέταρτο, ο άνθρωπος για δουλειές των δικών του ενδιαφέρεται κι έρχεται στην Αθήνα. Βλέπει ξεπουλήματα όσο όσο και τρέχει. Λογικό, αλλά δεν έρχεται από αγάπη.
Πέμπτο, πρόκειται για αλαζόνα, με ροπή στο νεποτισμό. Δεν πρόλαβε να αναλάβει καθήκοντα και η πρώτη δουλειά που σκέφτηκε να κάνει είναι να βγάλει μισθό στη γυναίκα του και να της κατοχυρώσει θεσμικό ρόλο «πρώτης κυρίας». Μέχρι και οι Γάλλοι έφριξαν.
Έκτο, πρόκειται για επικοινωνιακό ντενεκέ, χειρότερο κι από τον ανεκδιήγητο Ρέντσι. Κατασκεύασμα των μέσων και προϊόν της ανάγκης των ισχυρών συμφερόντων στη Γαλλία, αλλά και ενός μέρους του λαού, που τελικά τον εξέλεξε, να βρει έναν νέο, «άφθαρτο» πολιτικό, απέναντι στην απειλή της Λεπέν. Βρήκε τελειωμένους τους σοσιαλιστές και προβληματικούς τους δεξιούς και βγήκε στον αφρό. Κι στον αφρό μπορούν να επιπλέουν ακόμα και φελλοί.
Για πολλά από τα παραπάνω άλλωστε η καθίζηση της δημοτικότητας του Μακρόν είναι σαν του λιμανιού της Κω όταν έγινε ο σεισμός. Είναι έτοιμη να σκάσει στα γέλια μέχρι κι η Μόνα Λίζα στο Λούβρο, αν και δεν είναι του χαρακτήρα της, με τα δημοσκοπικά του χάλια.
Ας μην διανοηθούν λοιπόν στην κυβέρνηση να τον προβάλλουν ως «σωτήρα» και να μιλήσουν βαρύγδουπα για το λαμπρό μέλλον που ανοίγει αυτή η επίσκεψη και άλλα τέτοια φαιδρά. Ας κάνουν ό,τι κάνουν, καθότι μιλάμε σε κάθε περίπτωση για επαφές ηγετών, με σεμνότητα και αυτοσυγκράτηση.
Σχόλια
17