Του Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗ
Η φράση του πρώην ακόλουθου Άμυνας της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα ,Ρόμπερτ Πάλμ, ο οποίος, με ωμότητα αλλά και αφόρητη ειλικρίνεια, μας είπε κατά πρόσωπο, με αφορμή την επικείμενη αγορά φρεγατών ύψους 5 δις από την χώρα μας, ότι οι «ζητιάνοι δεν έχουν δικαίωμα επιλογής», θα έπρεπε να εξεγείρει, να ξεσηκώσει και να αφυπνίσει τους πάντες σε αυτή τη χώρα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Ρ. Πάλμ, ο οποίος ήταν το δεύτερο πρόσωπο στην ιεραρχία της αμερικάνικης πρεσβείας, μετά τον μέγα «φιλέλληνα» Τ. Πάιατ, είχε βραβευτεί το 2018 από τον τότε ΥΠΑΜ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, Π. Καμμένο και είναι σήμερα αντιπρόεδρος της αμερικάνικης εταιρίας ΟΝΕΧ, η οποία αγόρασε με διακομματική συναίνεση τα Ναυπηγεία Σύρου και πάει να αγοράσει και τα Ναυπηγεία Ελευσίνας. Βλέπετε ότι μια χώρα «ζητιάνων», ακόμα κι αν έχει πανάρχαια ναυτική παράδοση, «δεν έχει δικαίωμα επιλογής». Διαλύει τα ναυπηγεία της και τα «χαρίζει», λέγοντας χίλια ευχαριστώ στους αγοραστές τύπου Ρ. Πάλμ που ευεργετούν τους «ζητιάνους».
Όπως είπα, η προσβλητική φράση του Ρ. Πάλμ θα έπρεπε να ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων σε μια «κανονική» και ανεξάρτητη χώρα. Η Ελλάδα, όμως, έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι «κανονική» χώρα, ενώ δεν υπήρξε ποτέ κανονικά ανεξάρτητη στα 200 χρόνια της ύπαρξής της. Έχει μετατραπεί μάλιστα με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων και την άμεση ή έμμεση «ανοχή και κάλυψη» των κομμάτων της βουλής σε κανονικό προτεκτοράτο, το οποίο καταχρεωμένο, εκχωρεί βήμα το βήμα τα κυριαρχικά του δικαιώματα και την ίδια του την εθνική κυριαρχία σε επίβουλους γείτονες, ενώ παραχωρεί σε ξένα κέντρα και σε εγχώριους υπαλλήλους τους, τη καταρρέουσα οικονομία του.
Η Ελλάδα, μαζί με το κεντρικό πρόβλημα της «νεοαποικιοποίησής» της αλλά σε σημαντικό βαθμό και εξαιτίας του, αντιμετωπίζει δραματικά προβλήματα αποεπένδυσης και φθίνουσας παραγωγικότητας της οικονομίας της και πλάι με αυτά της προϊούσας διάλυσης και αποσύνθεσης ενός αναποτελεσματικού και πελατειακού κράτους. Το τελευταίο, αντί να βρίσκεται μπροστά και να ανοίγει πρωτοπόρους δρόμους στην οικονομία και κοινωνία, έχει καταντήσει, με ευθύνη του κατεστημένου πολιτικού συστήματος, ένα μεγάλο βάρος οπισθοδρόμησης και τέλματος.
Η Ελλάδα, ιδιαίτερα από τότε που εισήλθε στην Ε.Ε. και ειδικά στο ευρώ, αντιμετωπίζει κατά μέσο όρο σχεδόν μηδενική ανάπτυξη και ραγδαία συρρίκνωση της παραγωγής της, μαζί με διεύρυνση της υπερχρέωσής της, των κοινωνικών ανισοτήτων και της φτωχοποίησης της κοινωνίας. Στην Ελλάδα, πάνω από μια δεκαετία, οι νέες επενδύσεις βρίσκονται χαμηλότερα από τις αποσβέσεις παγίου κεφαλαίου, πράγμα που όσο διαρκεί και δυστυχώς με τις δεδομένες πολιτικές συνθήκες δε φαίνεται ότι μπορεί να ανακοπεί, η χώρα οδεύει ακάθεκτα προς μια παραγωγική έρημο, με μόνη ελπίδα επιβίωσής της τη πλήρη τουριστική «αποικιοποίησή» της.
Η χώρα χρειάζεται επειγόντως, ως υπόθεση ζωής ή θανάτου, μια πραγματική αντιπολίτευση με γρήγορη προοπτική εξουσίας, που θα βάλει τέλος σε ένα φαύλο, υποτελές και παρακμιακό κατεστημένο, θα αμφισβητήσει άμεσα τις ευρωενωσιακές και ευρωατλαντικές μορφές εξάρτησης και θα κατακτήσει για τη χώρα την εθνική της ανεξαρτησία με προτεραιότητες την προάσπιση της ασφάλειάς της και την παραγωγική ανασυγκρότησή της σε ανταγωνιστικές βάσεις παράλληλα με την επαναθεμελίωση ενός σύγχρονου και αποτελεσματικού κράτους, με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης, αποκατάστασης και εμβάθυνσης της πραγματικής δημοκρατίας.
Όσο συνεχίζουμε τη σημερινή πεπατημένη, ο Ρ. Πάλμ θα έχει δίκιο να μας λέει «ζητιάνους» και εμείς ένοχα να το ανεχόμαστε και να σιωπούμε! Σε λίγο θα χειροκροτούμε και από πάνω!!
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ» του Σαββατοκύριακου(3/4/21)
