Ο επίκαιρος Δ. Σολωμός
Όταν γράφονταν οι 158 στίχοι του ποιητή η Ελευθερία και η ανεξαρτησία ήταν έννοιες ταυτόσημες.
Παραθέτω μερικούς από τους 158 στίχους
Με τα ρούχα αιματωμένα,
Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
Να γυρεύεις εις τα ξένα
΄Αλλα χέρια δυνατά
Μοναχή τον δρόμο πήρες
Εξανάλθες μοναχή
Δεν είναι εύκολαις η θύραις,
Εάν η χρεία ταις κουρταλή
Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
άλλ΄ ανάσασιν καμμιά
Άλλος σου έταξε βοήθεια,
Και σε γέλασε φρικτά
΄Αλλοι, ωιμέ, στην συμφορά σου
΄Οπου εχαίροντο πολύ,
Σύρε ναύρης τα παιδιά σου,
Σύρε, ελέγαν οι σκληροί
Σε γνωρίζω από την κόψι
Του σπαθιού την τρομερή
Σε γνωρίζω από την όψη
Που με βία μετράει την γή
Εγαλήνευσε και εχύθη
Καταχθόνια μια βοή
Και του Ρήγα σου απεκρίθη
Πολεμόκραχτη η φωνή
Καλλίτερα μιας ώρας
Ελεύθερη ζωή παρά
Σαράντα χρόνια
Στην Ευρωφυλακή
΄Ο όρκος
Από τότε σε τούτα εδώ τα χώματα γίναναι πολλά, μικρά και μεγάλα και με διαφορετικό αλλά στην ουσία το ίδιο αίτημα – πόθος της ανεξαρτησίας να διαπερνά όλες τις μεγάλες στιγμές της ύπαρξης του τόπου μας.
Ο ύμνος του Σολωμού, η χάρτα του Ρήγα, ο όρκος τις φιλικής εταιρείας ταξίδευε στις θάλασσες και τα βουνά περιμένοντας το αυτονόητο τη συνέχεια και την ολοκλήρωση.
Οι θρύλοι λένε ότι το 1942, το καράβι με τα όνειρα άραξε στα μαύρα έλατα της Γραμμένης Οξιάς και προστέθηκαν οι στίχοι.
« Εγώ παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας κι΄ ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία καια το βιός του αγρότη.
Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου, ως πολεμιστής του ΄Εθνους και του Λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».
Ο στίχος- όρκος ειπώθηκε στην καλύβα του Στεφανή από 5 νέους με επικεφαλής τον μετέπειτα Πρωτοκαπετάνιο με μοναδικά όπλα κάτι λιανοντούφεκα αλλά και το διαχρονικό ανίκητο όπλο που λέγεται θάρρος.
Είμαι από τους τυχερούς που για να προφυλάσσομαι από τη βροχή, έμπαινα σ΄αυτήν την καλύβα όταν μικρός κυνηγώντας πουλιά με τη σφεντόνα μου χωρίς φυσικά τότε να ξέρω την ιστορία της.
Αργότερα έμαθα σε πιά γωνιά και σε πια άχυρα ξάπλωσε ο Πρωτοκαπετάνιος, ο Θάνος, ο Βασίλης, ο Στεφανής και ο Μάνώλης.
Η φωτογραφία
Πρόσφατα τουλάχιστον έτσι λειτούργησε σε μένα η φωτογραφία του πάνελ στην παρουσίαση του βιβλίου τις αγαπημένης Νάντιας που γέννησε ελπίδες αλλά και αγωνίες.
΄Αν κανείς εκλάβει τη φωτογραφία ως αρχή και υιοθετήσει την μοναδική πράξη που υπάρχει στα μαθηματικά, την πρόσθεση, και προσώπων, όχι μόνο επωνύμων αλλά κυρίως εννοιών όπως θάρρος, ανιδιοτέλεια, συντροφικότητα, αλληλεγγύη μπορεί να νοιώσει την τεράστια δύναμη που κρύβει μέσα του αυτός που θέλει να λέγεται άνθρωπος και όχι φιλάνθρωπος.
΄Αλλωστε με την πρόσθεση και τη διαλεκτική δόθηκε ο πιο ολοκληρωμένος μέχρι σήμερα ορισμός του απείρου.
« Η ιδιότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου να λέει τόσο, και τόσο, και άλλο τόσο και …άλλο τόσο = άπειρο»
Φ. ΄Ενγκελς
Αν λοιπόν με απόλυτη στοχοπροσήλωση αφιερωθούμε στην πρόσθεση και όχι στις άλλες παράγωγες πράξεις τότε τα παιδιά θα μεγαλώσουν, όπως θα μεγαλώσουν και θα αποκτήσουν νόημα και οι παρέες των φεγγαριών.
Αν όμως μείνουμε σε μικρόκοσμους τότε είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε παρέα στον καθρέπτη μας και να ξεσκονίζουμε «τα σκουριασμένα μας παράσημα».
Τότε ένας από τους 5 ο Βασίλης Ξηνοτρούλιας θα μας πεί το αυθεντικό που είπε ο πρωτοκαπετάνιος στην Προύφλιανη, σημερινό Δίλοφο Φθιώτιδας.
«Καλή αντάμωση στα τομαράδικα»
Εννοώντας την τύχη των αγωνιστών
Η εκδοχή σε σχέση με την καθιερωμένη «γουναράδικα» δείχνει πιο πειστική γιατί η Λαμία δεν είχε γούνες και άλλωστε υπήρχε και περιοχή που ονομαζόταν «τομαράδικα».
Όμως εμείς δεν θα χρειαστεί αν βέβαια μας ενδιαφέρει το μέλλον να πούμε κάτι τέτοιο.
Απλά επιβάλλεται να πούμε
«Καλή αντάμωση στα μαρμαρένια αλώνια»
Το Μέτωπο
Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή είναι απαραίτητη η δημιουργία ενός μετώπου σωτηρίας της χώρας και του Λαού.
Κυρίως γιατί σήμερα η χώρα κυβερνάται από μία θράκα δειλών, με την ανοχή κάποιων ειδωλολατρών που αρνούνται να πετάξουν το κάλπικο ευρώ, όπως πέταξε ο αξέχαστος Δημήτρης Χορν την κάλπικη λίρα.Όλως τυχαίως στην Ηρώδου Αττικού
΄Εχουν γραφτεί πάρα πολλά εξαιρετικά άρθρα και απόψεις για την αναγκαιότητα του Μετώπου που θα είναι ανούσιος πλεονασμός να επαναλάβω τα αυτονόητα.
Αν και μαθηματικός απεχθάνομαι τα νούμερα για τα πλεονάσματα, τους ρυθμούς ανάπτυξης, τους δείκτες και κυρίως απεχθάνομαι τις εκθέσεις των οίκων ανοχής.
Στο δικό μας Μέτωπο χρειάζεται πλεόνασμα θάρρους και ταυτόχρονα τεράστια ελλείμματα στην υποκρισία και την υποτέλειά των κυρίαρχων πολιτικοοικονομικών κύκλων της χώρας.
Η επιχείρησή τους «φθοράς των συνειδήσεων» συνδυάζεται με την ενορχηστρωμένη επιχείρηση με τον κωδικό «λαίλαπα φόβου»
Η επιχείρηση καλλιέργειας και εμφύτευσης του φόβου, του μεγαλύτερου και πιο ύπουλου εχθρού του ανθρώπου βασίζεται σε μια ολόκληρη αλυσίδα από υποθετικά έως φανταστικά ΑΝ.
Αν πεινάσω
Αν μας την πέσουνε οι απέναντι
Αν γλιστρήσω
Αν τρακάρω
Αν ……Αν………Αν….
Και μαζί με αυτά κολάνε και το Σίσυφο αγνοώντας ότι δεν υπήρξε ποτέ γιατί απλά ήταν κατασκεύασμα των ΠΑΝΤΑ αντιδραστικών θεών (σήμερα των αγορών).
Πετάνε δημοσκοπήσεις όταν είναι γνωστό ότι πάνω από 70% του κόσμου κλείνει τα τηλέφωνα.
Προσπαθούν να κρύψουν το πραγματικό διπολισμό που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία και μας σκοτίζουν με το ποιος είναι πιο καλός διαχειριστής της υποτέλειας.
Φιμώνουν όσο μπορούν τις φωνές που αντιστέκονται αφιερώνοντας όμως που και που 1 τρίλεπτο για να μας πουν ότι είναι και δημοκράτες.
Η δημιουργία του Μετώπου που τόσο φοβούνται να είστε βέβαιοι ότι θα τα σαρώσει όλα αυτά αν βασίζεται σε καθαρά πράγματα, σε αλήθειες, σε βαθιά αυτοκριτική, στην περιγραφή των δυσκολιών και για μας τους μεγαλύτερους αν επιστρέψουμε στην Αριστερά των νεανικών μας χρόνων, όχι των αναλύσεων αλλά του πάθους και του πόθου και κυρίως αν σ΄αυτή τη φάση δεν μας απασχολεί του αν θα έχει αρχηγούς αλλά αντί να μας απασχολεί εάν θα έχουμε καπεταναίους και καπετάνισσες,
Δεν συμφωνώ με αρκετούς συντρόφους που ισχυρίζονται ότι σ΄αυτές τις συνθήκες δεν είναι απαραίτητη και η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
Αρκετοί σύντροφοι εμπιστεύονται τις εκλογικές μου εκτιμήσεις.
Με βάση αυτά που βλέπω και διαισθάνομαι, αν υπάρξει το Μέτωπο της τόλμης και της παλικαριάς, ότι μέσα και αν χρησιμοποιήσουν το αποτέλεσμα θα είναι θεαματικό.
Μια απόδειξη σε μικρογραφία υπήρξε στις δημοτικές εκλογές στην Καισαριανή τα δύσκολα χρόνια.
Οι τότε «δημοκρατικές δυνάμεις» είχαν απαγορεύσει στον υποψήφιο κομμουνιστή Δήμαρχο Λ. Μανωλίδη να κάνει περιοδείες και πολύ περισσότερο να βγάζει λόγους.
Οι πολυμήχανοι Βουρλιώτες βρήκαν όμως την λύση και το παλέψανε.
Ρίξανε το σύνθημα «ψηφίζουμε τον μουγγό».
Ο «μουγγός» εκλέχθηκε με ποσοστό 64% και συνέχισε να είναι Δήμαρχος αν και κάθε 2 μήνες τον τιμωρούσαν με αργία για ανυπακοή μέχρι το 1964.
Μετά από αυτή την μικρή ιστορική παρένθεση και γυρίζοντας στο κύριο την συγκρότηση του Μετώπου πρέπει να υπογραμμίσω ότι αποτελεί και απαραίτητη προϋπόθεση και το λεγόμενο «πολιτικό υποκείμενο» που είναι παράλληλη υποχρέωση των «εραστών των ονείρων» με βασική καταστατική αρχή.
«Να αγαπάς την ευθύνη να λες
εγώ μόνος μου θα σώσω τη γή
αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω»
Ν. Καζαντζάκης
Τα πουλιά
Κανένα Μέτωπο και ουσιαστικά καμιά προωθητική εξέλιξη δεν θα μπορέσει να επηρεάσει τα πράγματα αν δεν υπάρξει η ουσιαστιτική και ενεργή συμμετοχή της νεολαίας.
Μην περιμένουμε όμως την συμμετοχή με τους τρόπους που εμείς πιστεύουμε ή που θα θέλαμε.
Αν είμαστε μονόχνοτοι σε αυτό, μάταια θα προσπαθούμε να χτίσουμε φωλιές, ενώ τα πουλιά θα πετάνε πιο πέρα.
Τα νιάτα είναι σαν τα πουλιά είναι διαβατάρικα.
Εμείς έχουμε σαν μοναδική υποχρέωση να τους μάθουμε να πετούν, όταν όλοι οι άλλοι προσπαθούν να κόψουν τα φτερά τους.
Όταν μάθουν να πετούν, και δούνε τη γη από ψηλά τότε θα βρούνε τους δρόμους, τα μονοπάτια και τις διαδρομές, και σύντομα θα καταλάβουν ότι τα πιο όμορφα τοπία τα ανακαλύπτει κανείς από δύσκολες διαδρομές όπως εύστοχα γράφει ο φίλος μου ο Πέτρος.
΄Ισως πρέπει να σκεφτούμε διαφορετικούς τρόπους έκφρασης
Κάτι δικό τους
Οι πολύ καλές πέννες που διαθέτουμε
Ο Πέτρος, ο Στάθης, ο Δημήτρης και πολλοί άλλοι και πολλοί άλλοι με την βοήθεια της καλπάζουσας τεχνολογίας μπορούν να κάνουν τα πουλιά να είναι διαβατάρικα μόνο από έρωτα ή για το λόγο που ο Νερούντα λέει ότι αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει και όχι διαβατάρικα για τον άρτο τον επιούσιο.
Ένα site που θα ενδιαφέρει τα πουλιά που απλά δεν θα φοβούνται να αντιμετωπίσουν με θάρρος τη ζωή και όχι με άλλα μέσα νομίζω ότι θα είχε ενδιαφέρον.
Δεν ξέρω αν σήμερα ξύπνησε μέσα μου η βλάχικη καταγωγή μου και το μυαλό μου πηγαίνει στις καλύβες αλλά με γοητεύει το όνομα «Καλαμίνα» είναι η καλύβα του Τσε στη Βολιβία.
Και όσον αφορά τα «γρόσια» θέλω να πιστεύω ότι θα τα βρεί η «ψωροκώσταινα», κατά κόσμον Αιμιλία Χατζηκώσταινα αρχόντισσα του Αϊβαλιού που ξέπεσε πάμφτωχη στο Ναύπλιο.
Όταν κινδύνευε το Μεσολόγγι είπε πρώτη «έχω ένα γρόσι και ένα δαχτυλίδι» το προσφέρω στον αγώνα.
Ο έρωτας
Για να μπορέσει να δημιουργηθεί και να ορθοποδήσει το Μέτωπο των δημοκρατικών, πατριωτικών κοινωνικών δυνάμεων αντικειμενικά χρειάζεται και ο ρόλος της πρωτοπορίας.
Στην Αριστερά αυτά δεν γίνονται με φιρμάνια.
Καταχτιούνται στην πράξη και συνήθως η πρωτοπορία ανήκει σε αυτούς που έχουν μια ανίατη ερωτική σχέση με την Αριστερά που φέρνει πολλούς πονοκέφαλους, πόνους, οδύνες και ταυτόχρονα όμως τους κρατά νέους και περήφανους .
Ο έρωτας για την Αριστερά είναι όμως ταυτόχρονα και το βάλσαμο, είναι η ευτυχία το να μπορείς να αναποδογυρίσεις το τραπέζι και η ευτυχία στο τέλος να φύγεις σαν σφαγάρι και όχι σαν ψοφίμι.
Στην κλέφτικη ορολογία σφαγάρι είναι αυτός που πέφτει μαχόμενος και ψοφίμι αυτός που αφέθηκε να πεθάνει χωρίς τουφεκιά.
Ο έρωτας για την Αριστερά και την ανεξαρτησία σήμερα μπορεί ναπερνάει και από δρόμους που για μερικούς να φαντάζουν ταμπού.
Και σε παλιότερες εποχές οι συντακτικές εθνοσυνελεύσεις αποτελούσαν την έστω βραχυπρόθεσμη λύση στην επερχόμενη παρακμή.
Όλα θα γίνουν αν όλοι μας αναλάβουμε τους ρόλους μας που για σήμερα είναι:
« Αναζητητές του ανεξόφλητου χρέους»
ΥΓ. Παρακάλεσα την διεύθυνση να συνοδεύσει το άρθρο με μία εντελώς πρόσφατη φωτογραφία μου για δύο λόγους. Πρώτον για να πω στους δειλούς ότι είμαι παρών και δεύτερον μήπως έχω και κάποια προσωπικά οφέλη αν και ο «καταραμένος Μαρξισμός» προσδιορίζει τον έρωτα σαν την απόλυτη προσήλωση προς το είδωλο.
