Ζελένσκι ο ηθοποιός που δεν κατεβαίνει απ’ τη σκηνή

Αν υπάρχει κάτι σταθερό στον κόσμο, είναι ότι ο Ζελένσκι δεν αφήνει
ευκαιρία για μια ακόμα περιοδεία.
Λες και δεν είναι πρόεδρος μιας χώρας που αιμορραγεί, αλλά
περιφερόμενος πολιτικός θίασος, που ψάχνει διαρκώς το επόμενο
standing ovation.
Μετά το θερμό (ή μήπως παγωμένο;) καλωσόρισμα στον Λευκό Οίκο και
την «παράσταση» στον Τραμπ, ο Ζελένσκι πέταξε στο Λονδίνο για μια
νέα δόση χειραψιών, αγκαλιών και δακρύβρεχτων δηλώσεων.
Ο Κιρ Στάρμερ τον υποδέχθηκε σαν σωτήρα της ανθρωπότητας,
διαβεβαιώνοντάς τον πως η Βρετανία θα συνεχίσει να τον στηρίζει
«για όσο χρειαστεί».
Άλλωστε, είναι εύκολο να μοιράζεις απλόχερα αλληλεγγύη, όταν δεν
είσαι εσύ αυτός που πληρώνει τον λογαριασμό.
Την ίδια ώρα, οι απλοί πολίτες της Δύσης αρχίζουν να
καταλαβαίνουν πως το δράμα που τους σερβίρουν είναι γραμμένο
από επιδέξιους σκηνοθέτες της πολιτικής επικοινωνίας.
Μήπως, όμως, ο Ζελένσκι θέλει πραγματικά να τελειώσει ο πόλεμος;
Αστεία ερώτηση.
Γιατί να σταματήσει η μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής του;
Εκατομμύρια δολάρια ρέουν προς την Ουκρανία, πανάκριβα όπλα
στέλνονται ασταμάτητα και ο ίδιος έχει πρόσβαση σε κάθε ισχυρό
ηγέτη του πλανήτη.
Αν τελειώσει ο πόλεμος, τι θα απογίνει ο «ήρωας» του σύγχρονου
κόσμου; Ποιος θα τον χειροκροτεί τότε;

Και επειδή κάθε καλά στημένο θέατρο χρειάζεται έναν βασιλιά, ο
Ζελένσκι κλείνει και συνάντηση με τον Κάρολο.

Φυσικά, αφού ο απλός στρατιώτης πεθαίνει στη λάσπη, ο πρόεδρος
μπορεί να απολαμβάνει το τσάι του σε βασιλικά σαλόνια.
Το αφήγημα πρέπει να συνεχιστεί: ο ατρόμητος ηγέτης που μάχεται
για την ελευθερία, ο φιλικός ηγεμόνας που αξίζει κάθε στήριξη, κάθε
όπλο, κάθε δεκάρα που μπορούν να του χαρίσουν οι «σύμμαχοι».
Αλλά η μεγάλη ερώτηση παραμένει: Ποιος πραγματικά κερδίζει από
αυτή τη φάρσα;
Οι Ουκρανοί που πεθαίνουν στα μέτωπα;
Οι χρεωμένοι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί που βλέπουν τα λεφτά τους
να χάνονται σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο;
Ή μήπως ένας και μόνο άνθρωπος, που εξασφάλισε ασφάλεια, δόξα και
ένα μέλλον λαμπρό, την ώρα που η πατρίδα του καταρρέει και είναι
πνιγμένη στο αίμα;
Η αυλαία κάποια στιγμή θα πέσει.
Και τότε, θα αποδειχθεί αν το χειροκρότημα ήταν γνήσιο ή αν το κοινό
είχε απλά χειραγωγηθεί για να παρακολουθεί έναν καλοστημένο πολιτικό
μονόλογο.