Το κρατικό έγκλημα των Τεμπών κατέδειξε με τον πλέον τραγικό τρόπο την κρίση και την παρακμή του πολιτικού- κοινωνικού συστήματος. Το σύστημα αξιών που πρεσβεύει το συγκεκριμένο πολιτικό-κοινωνικό κατεστημένο είναι τόσο εις βάθος σάπιο που νομοτελειακά οδεύει προς την λήξη του. Τούτο θα συμβεί ούτως ή άλλως σύντομα,αργά ή αργότερα. Ένα σύστημα που όπως και η τελευταία τετραετία απέδειξε ότι η “δύναμη” του χρήματος τα καλύπτει όλα και τα καθιστά ως μη γενόμενα. Η αναποτελεσματική πολιτική αντιμετωπίσεως του ιού και ο εγκλεισμός των πολιτών όσων είχαν εργασία στηρίχθηκε και στην λογική του μείνε έγκλειστος,μην εργάζεσαι και σε πληρώνω,ενώ άλλοι δούλεψαν έγκλειστοι. Ο τρέχων πληθωρισμός που αφαιρεί πραγματικό εισόδημα από τους πολίτες και τους οδηγεί στην ένδεια αντιμετωπίζεται με πενιχρά επιδόματα πυροτεχνήματα αιδούς,που επί της ουσίας σημαίνουν γίνε πτωχός και σε πληρώνω με κουπόνια να σιτίζεσαι,να οδηγείς και να θερμαίνεσαι. Στην περίπτωση δε που χάσεις από κρατική αμέλεια και αδιαφορία την ζωή σου και πάλι το χρήμα,το οποίο υπήρχε και υπάρχει άφθονο προκειμένου να απουσιάσει η κρατική αμέλεια και αδιαφορία,έρχεται και πάλι ως ” λύση” από το κράτος να κάνει τι; Να κάνει υποφερτό τον ανυπόφορο πόνο της απώλειας της ζωής; Να δείξει εκ των θανατηφόρων υστέρων το κρατικό ενδιαφέρον και την συμπόνια; Οι μέγιστες ρωγμές του κράτους και η κατάρρευσή του σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας του,δεν αποκαθίστανται με εκ των υστέρων ” φιλάνθρωπες ελεημοσύνες”. Ο ρόλος του κράτους είναι προληπτικός,προστατευτικός και εγγυάται την ασφάλεια της ζωής και της ευημερίας των πολιτών του. Την ίδια στιγμή πολίτες χάνουν το κοινωνικό αγαθό της στέγης τους με κυνικό και απάνθρωπο τρόπο και ένα άλλο κοινωνικό αγαθό,το νερό,ιδιωτικοποιείται και οι τηλεφωνικές υποκλοπές είναι καθεστώς όπως και τα κατευθυνόμενα Μ.Μ.Ε.. Ένα κράτος υποκριτικό,φαρισαικό,
Ωστόσο οι τελευταίες συνεχείς κινητοποιήσεις των πολιτών της κοινωνίας και ιδιαιτέρως εκείνων της νεολαίας,σε πρώτη ανάγνωση παράγουν αισιοδοξία και δείχνουν να επέρχεται μία αφύπνιση του κοινωνικού σώματος,των πολιτών δηλαδή που αντιδρούν υγειώς. Αγνοούμε φυσικά εάν η αφύπνιση αυτή είναι προσωρινή ή μόνιμη ή εάν ο “μακάριος” ύπνος του κοινωνικού σώματος με την καθημερινή ραστώνη του ατομοκεντρισμού και της αποδοχής μίας πρακτικής κοινωνικού ραγιαδισμού που έχει ως στόχο την αναστολή κάθε αντίδρασης,την διχόνοια και την απουσία της αλληλεγγύης θα επανέλθει αργά ή γρήγορα. Το σύστημα διαθέτει ανάλογη εμπειρία και έως τούδε επιβιώνει και εν μέσω πλήθους πτωμάτων.
Βρισκόμαστε στο σημείο εκείνο όπου θεωρείται η παραίτηση ενός υπουργού που φέρει μέρος της πολιτικής ευθύνης,καθώς πάντα την σύνολη ευθύνη την φέρει ο πρωτυπεύθυνος προιστάμενός του,ως γεγονός σημαντικό,σπάνιο και άξιο συγχαρητηρίων,ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το σύστημα δηλαδή δέχεται την απουσία σε αυτό της πολιτικής ευθυξίας ως δεδομένη,ως τούτο να είναι ο πρέπων θεσμικός κανόνας. Πρόκειται περί διαστροφής της έννοιας της Δημοκρατίας. Μία κυβέρνηση παραιτείται σύσσωμη όταν υπάρχει πολιτική ευθύνη και τίθεται και η ίδια σε έλεγχο. Τούτο το επισημάναμε πολλές φορές από αυτήν εδώ την στήλη την τελευταία οκταετία.
“Ουαί εις τους ψηφίζοντας ψηφίσματα άδικα,και εις τους γραμματείς τους γράφοντας καταδυνάστευσιν[….]” ( Ησαίας Κεφ.ι.1.)
Οι πολίτες στις επερχόμενες εκλογές καλούνται να αποδείξουν- όπως απέδειξαν και στο δημοψήφισμα του 2015- ότι όντως επιθυμούν την αλλαγή και την ανατροπή της πέραν της δεκαετίας συγκεκριμένης πολιτικής που τους ευτελίζει,τους εξαθλιώνει,τους διώχνει από την Ελλάδα,τους υπνώνει,τους υποτιμά και τέλος τους εξαυλώνει.
“Η ΧΑΛΚΩΔΗΣ ΑΦΑΙΡΕΣΗ
Προορισμός:Ο Αχέροντας-
αρνηθείτε το αυτό!
Τυχάριθμοι δεν είμαστε
στην πραγματικότητα;
Και τι εστί μιλώντας ύπαρξη;
Γνωρίζουμε κατά βάθος ή
κατ’επιφάνεια
τα χρυσαφιά και ρόδινα κρεμμύδια;”
(Νίκος Καρούζος ( Τα Ποιήματα Β’ 1979-1991) Β’ Έκδοση 2001,σελ.222)
