Σαν σήμερα κλείνουν 2 χρόνια από την εφαρμογή του πιο φασιστικού και αντισυνταγματικού μέτρου που έχει ζήσει η χώρα στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Ο Νόμος 4820/21 βγαλμένος μέσα από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας, γύρισε την ελληνική κοινωνία δεκαετίες πίσω, στα χρόνια του διχασμού.
7.500 υγειονομικοί υπάλληλοι, γιατροί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, φαρμακοποιοί, υπάλληλοι τεχνικών υπηρεσιών και διοικητικοί, φύλακες, καθαριστές και όποιος άλλος είχε την ατυχία να εργάζεται σε δομή/φορέα του Υπουργείου Υγείας, τέθηκε σε μια ευφάνταστα ιδιότυπη και μοναδική στο είδος της, αναστολή εργασίας με απόλυτη στέρηση μισθού και ασφάλισης (κατά παρέκκλιση κάθε κείμενης νομοθεσίας και φυσικά του ίδιου του Συντάγματος). Επί 16 μήνες 7.500 υγειονομικοί και οι οικογένειές τους έζησαν σε συνθήκες κοινωνικού στιγματισμού (ποιος άλλωστε ξεχνά τους χαρακτηρισμούς των κ.κ. Μητσοτάκη και Πλεύρη ως «ψεκασμένοι», «αρνητές της επιστήμης», «ριψάσπιδες» κλπ) και οικονομικής ανέχειας. Έχασαν τις δουλειές τους, λοιδορήθηκαν, απομονώθηκαν. Μπήκαν στο «γύψο». Επί 16 μήνες οι υγειονομικοί βρίσκονταν καθημερινά στους δρόμους, στο Πάρκο Ελευθερίας, στο Υπουργείο Υγείας, στο Σύνταγμα, στο Μοναστηράκι. Κυκλοφορούσαν σα φαντάσματα. Ο αγώνας τους και οι φωνές τους θάφτηκαν από τα καλοταϊσμένα ΜΜΕ που σέρβιραν καθημερινά φόβο και μίσος. Δεν αποτελεί εξάλλου έκπληξη σε κανέναν η «τιμητική» 107η θέση της χώρας στην ελευθερία του τύπου…
Αποδεχτήκαμε την κοινωνική απομόνωση, το sms για να πετάξουμε τα σκουπίδια, την επίδειξη του υγειονομικού μας φρονήματος για να μπούμε σε ένα κατάστημα. Αποδεχτήκαμε το στραγγαλισμό της οικονομίας νανουριζόμενοι με κορωνο-επιδόματα που τώρα καλούμαστε να τα επιστρέψουμε πίσω διπλά και τρίδιπλα. Δεχτήκαμε το κλείσιμο χώρων ψυχαγωγίας και εν συνεχεία αποδεχτήκαμε το άνοιγμά τους μόνο για τους «υπάκουους», λες και ο πολιτισμός είναι προνόμιο. Μα το πιο σημαντικό, σε αυτά τα 2 χρόνια, είναι πως σαν κοινωνία με τη συνολική στάση μας, χάσαμε τις αξίες και την ανθρωπιά μας. Υιοθετήσαμε το αφήγημα πως η κάθε ευθύνη είναι ατομική και αγνοήσαμε πως το Σύνταγμά μας, ορίζει ρητά το σεβασμό στην προσωπικότητα και τα δικαιώματα του ατόμου, στρέφεται εναντίον κάθε μορφής διακρίσεων μεταξύ των πολιτών και υποχρεώνει το κράτος να εξασφαλίζει την ευημερία, τη διαβίωση, τη στέγη και την εργασία για ΟΛΟΥΣ τους πολίτες του. Και αυτό το πληρώσαμε με 38.000 νεκρούς, και εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα καμένης γης και περιουσιών. Γιατί επιτρέψαμε να μας πείσουν πως για όλα η ευθύνη είναι ΑΤΟΜΙΚΗ. Χάσαμε την κρίση μας γιατί δεχθήκαμε το αφήγημα πως 7.500 υγειονομικοί είναι χειρότεροι εγκληματίες ακόμα και από τους παιδοβιαστές που, παρά το αδίκημά τους, λαμβάνουν το 50% του μισθού τους. Οι υγειονομικοί καταδικάστηκαν από το «ιερατείο της αριστείας» σε απόλυτη στέρηση μισθού. Απότοκο αυτής της καταδίκης η μετανάστευση πολλών γιατρών στο εξωτερικό προς αναζήτηση εργασίας και επιβίωσης. Ακολούθησαν και άλλοι υγειονομικοί, που δεν ήταν σε αναστολή, αλλά δεν άντεξαν άλλο τις συνθήκες εργασιακής «γαλέρας» και κουράστηκαν από τα «θα» και τις ακάλυπτες υποσχέσεις. Και έτσι φτάσαμε σήμερα να βλέπουμε συνανθρώπους μας να πεθαίνουν σε καρότσες αγροτικών…
Ναι, ο αγώνας των υγειονομικών έγινε γνωστός σε πολύ μικρό μέρος της κοινωνίας. Ίσως να ήταν κοινωνικά πρόωρος, ίσως αυτά για τα οποία προσπαθούσε να ενημερώσει να μην ήταν ευχάριστα, αλλά δεν ήταν άστοχος, ούτε ανεπίκαιρος. Η κατάρρευση του ΕΣΥ, η ιδιωτικοποίηση της υγείας, η απαξίωση της επιστήμης μπροστά στο κέρδος, η καταπάτηση του Συντάγματος, η κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, οι μισθοί πείνας, η καραμέλα της ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ, που εξαρχής κατήγγειλαν οι υγειονομικοί επιβεβαιώνονται σήμερα με τον πλέον τραγικό τρόπο.
Η 1/9/2021 ήταν, είναι και θα είναι μια μαύρη επέτειος για την υγεία, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και εν τέλει την Ελλάδα ως χώρα. Με τις μικρές τους δυνάμεις και με σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό και μιντιακό σύστημα εναντίον τους, οι υγειονομικοί αντιστάθηκαν, αγωνίστηκαν και νίκησαν. Με καθυστερημένα αντανακλαστικά η δικαιοσύνη έκρινε παράνομο το μέτρο των αναστολών (απόφαση ΣΤΕ 2332/2022). Σήμερα, 2 χρόνια μετά, χιλιάδες υγειονομικοί παλεύουν στις αίθουσες των δικαστηρίων για την εφαρμογή αυτής της απόφασης στο σύνολό της. Ο αγώνας μας δεν έχει τελειώσει και δεν θα τελειώσει μέχρι την ολοκληρωτική δικαίωσή του. Το «δώρο» του αντισυνταγματικού νόμου της αναστολής μας έβγαλε από τον εθνικό μας λήθαργο. Μας θύμισε τις αξίες μας, αλλά και την υποχρέωσή μας να αγωνιζόμαστε γι αυτές. Ας είναι σίγουροι οι κυβερνώντες, ότι το «δώρο» αυτό δεν θα το ξεχάσουμε και δεν θα το αφήσουμε να ξεχαστεί.
Μετά θλίψεως
Για όσα συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν στη χώρα
