Το κεφάλι της Μαρίας Καρυστιαού βγαίνει, λόγω ιδιοσυγκρασίας, λίγο πιο ψηλά από των υπόλοιπων συγγενών, αν και ο στόχος όλων είναι ίδιος. Στα μάτια των πολιτών αυτής της χώρας, η γενναία μάνα έχει αποκτήσει, είτε το επιθυμεί η ίδια είτε όχι, την εικόνα ενός συμβόλου. Επειδή αντιπροσωπεύει αυτό που δεν καταφέρνει σήμερα κανένα κόμμα, κανένας πολιτικός. Την ελπίδα. Το όραμα. Την προσδοκία για μια καλύτερη Ελλάδα.
- Από τον Βασίλη Γαλούπη
Μόνο ένας λαός αποκαρδιωμένος απ’ όσα βλέπει να γίνονται εναντίον του θα κρεμούσε τις ελπίδες του σε μια χαροκαμένη μητέρα, που ολομόναχη είναι υποχρεωμένη εκ των συνθηκών να παλεύει με θεούς και δαίμονες. Η Μαρία Καρυστιανού, μέσα στο πένθος της και μαχόμενη για τη δικαίωση του παιδιού της, δίνει δύναμη σε εκατομμύρια ανθρώπους. Αντί να την αντλεί από τον κόσμο, τη μοιράζει. Αρνείται να εγκαταλείψει αποκαμωμένη, να συμβιβαστεί ηττημένη, να αποδεχτεί πως ήταν μοιραίο, όπως της λένε ακόμα και ανώτατοι εισαγγελείς, να χάσει την κόρη της.
Δυστυχώς για το μοσχαναθρεμμένο πολιτικό – μιντιακό σύστημα, η Καρυστιανού δεν δέχεται να συνθηκολογήσει και να περάσουν στη λήθη τα Τέμπη, όπως τόσα άλλα εγκλήματα. Γι’ αυτό και δείχνει «επικίνδυνη». Η αποφασιστική στάση της στην Εξεταστική, το πεισμωμένο βλέμμα της στη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα της «τρομάζουν». Ένα ολόκληρο σύστημα, καθοδηγούμενο από το Μαξίμου, δεν προσπαθεί απλά να «νικήσει» την Καρυστιανού, αλλά να την ισοπεδώσει. Να τη συντρίψει σε κοινή θέα.
Η Ελίζα Βόζεμπεργκ δεν είναι η πρώτη που επιτέθηκε στην Καρυστιανού. Έχουν προηγηθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που έλεγε ψεκασμένους τους γονείς, άλλα στελέχη του και κάμποσα «γαλάζια» τρολ. Η Ελληνίδα ευρωβουλευτής αποκάλεσε μια πολίτη που κάνει ό,τι μπορεί για να βρει δικαίωση το παιδί της από τα τρένα-σκοτώστρες ως καθοδηγούμενη πολιτικά, και μάλιστα από τον ανύπαρκτο ΣΥΡΙΖΑ.
«Έρχεται στις Βρυξέλλες και προβαίνει σε καταγγελίες, καθοδηγούμενη από τον Κώστα Αρβανίτη, διότι αυτή την τακτική και πολιτική ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με συγκεκριμένα πρόσωπα» είπε η Βόζεμπεργκ. Ανακάλυψε και κάτι ακόμα η ευρωβουλευτής του Μητσοτάκη: ότι η Καρυστιανού δυσφημεί την Ελλάδα στο εξωτερικό. Δηλαδή, «χαλάει» την… άψογη εικόνα της χώρας, επειδή τολμά να μιλά για τον ρόλο του Κώστα Αχ. Καραμανλή της ασυλίας, της κυβέρνησης του μπαζώματος και την απροθυμία της Δικαιοσύνης.
«Η Καρυστιανού μού είπε ότι δεν εμπιστεύεται την ελληνική Δικαιοσύνη διότι δεν είναι κατηγορούμενος ο Κώστας Αχ. Καραμανλής. Της είπα ότι “δεν είναι δική σας αρμοδιότητα, ούτε δικαίωμά σας να το λέτε”. Ούτε μπορεί μια πολιτική προσωπικότητα που έχει αναλάβει αμέσως από την πρώτη στιγμή την πολιτική ευθύνη να ελέγχεται από έναν ιδιώτη».
Μίλησε και για εργαλειοποίηση η Βόζεμπεργκ, έψεξε τους συγγενείς επειδή δεν βιάζονται να αρχίσει η δίκη, είπε κι άλλα. Μετά τη σκληρή απάντηση της Καρυστιανού, ανταπάντησε η πολιτικός: «Μία και μόνη διαφορά έχουμε, κυρία Καρυστιανού. Εγώ εμπιστεύομαι τη Δικαιοσύνη της πατρίδας μας, εσείς όχι».
Στο μυαλό της Βόζεμπεργκ ένας πολιτικός, ειδικά του επιπέδου και της προσωπικότητας του Κ. Αχ. Καραμανλή, δεν μπορεί να ελέγχεται από έναν πολίτη. Το νομοθετικό σώμα της χώρας, δηλαδή τα κόμματα και οι βουλευτές, έχουν θωρακιστεί από ασυλίες, ώστε να μην ελέγχονται από τους πολίτες, οι οποίοι είναι χρήσιμοι μόνο ως χειροκροτητές ή ως ψηφοφόροι.
Η Μαρία Καρυστιανού συγκέντρωσε 1,5 εκατ. υπογραφές επειδή θέλει ο πολίτης να ελέγχει τους πολιτικούς. Πράγματι, η Βόζεμπεργκ και η Καρυστιανού αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικούς κόσμους. Και αυτοί οι κόσμοι, ευτυχώς, θα ήταν αδύνατον να συμφωνήσουν.
Μια ευρωβουλευτής ή ένας βουλευτής και υπουργός μπορεί να έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, αφού ουδέποτε θα τους ενοχλήσει λόγω των ατέλειωτων ασυλιών και γραφειοκρατικών μπλοκαρισμάτων.
Αντίθετα, ένας γονιός που βλέπει το παιδί του να πεθαίνει από το δήθεν ασφαλέστερο μεταφορικό μέσο και οι έρευνες της Δικαιοσύνης να γίνονται μόνο κατόπιν πίεσης των συγγενών έχει κάθε λόγο να αμφισβητεί τη Δικαιοσύνη.
Η Ν.Δ. πήρε στις ευρωεκλογές 1,1 εκατ. ψήφους. Τα άλλα κόμματα πολύ λιγότερους. Θα έπρεπε να προβληματίζει συνολικά το πολιτικό σύστημα ότι μια μάνα έλαβε 1,5 εκατ. ψήφους ζητώντας απλά την κατάργηση των ασυλιών και μη επιζητώντας κάποιον ρόλο. Όπως και γιατί κανένα κόμμα σήμερα δεν μπορεί να μαζέψει στο Παναθηναϊκό Στάδιο 50.000 ανθρώπους. Για την Καρυστιανού προσέτρεξαν, όμως.
Η Βόζεμπεργκ προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο γύρω της σύμφωνα μ’ αυτά που ξέρει. Σε κόμμα σταδιοδρομεί, κομματικά θα σκέφτεται. Βλέπει την Καρυστιανού να αντιδρά τόσο και ψάχνει να την κατατάξει σε ένα κόμμα, να της φορέσει μια ταμπέλα, να δει αν πίσω της βρίσκεται κάποια φιγούρα πολιτικού ή τι συμφέροντα μπορεί να εξυπηρετεί.
Αδυνατεί η ευρωβουλευτής να διακρίνει τι συμβολίζει για τον μέσο πολίτη αυτής της χώρας η Καρυστιανού και για ποιον λόγο συμμερίζονται τόσοι τον πόνο και τον αγώνα της. Διότι μπορεί η Βόζεμπεργκ να εμπιστεύεται τόσο πολύ την ελληνική Δικαιοσύνη, αλλά στις δημοσκοπήσεις το 80% των πολιτών συμφωνεί με την Καρυστιανού και δεν εμπιστεύεται την «τυφλή» θεά Θέμιδα. Σ’ αυτή τη ζωή, όμως, καθένας διαλέγει πλευρά. Και στο τέλος κρίνεται αν ήταν με τη σωστή ή με τη λάθος…