Ο πρώτος γύρος βιομηχανικού διωγμού (1975-1985) με το όνομα κοινωνικοποιήσεις δεν έπιασε. Πάμε στον δεύτερο γύρο. Το όνομα αυτού, κόστος ενέργειας…
Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι στα 50 χρόνια της διαδρομής μου στον οικονομικό Τύπο στήριξα (επιμένω μάλιστα και σήμερα) την ανάγκη και μιας βιομηχανικής πατρίδας με εξωστρέφεια και με εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας
Δεν είναι όμως αυτό που με κάνει να γράφω το τωρινό μου σημείωμα. Ερέθισμα μου είναι (το σημείωσα και προ ημερών) η συνέχεια στην ενεργειακή “σαπουνόπερα” που μας έστησε η κυβέρνηση. Η μία ακόμη νέα “πράξη” του πολιτικού μας θιάσου. Πρωταγωνιστής αυτή την φορά η βιομηχανία.
Προσέξτε τώρα να δείτε πόσο αστεία γίνεται η σημερινή κυβέρνηση (ως μέρος της πολιτικής σκηνής και κατ’ επέκταση και της αστειότητας που κουβαλήθηκε με τα συνθήματα του ψευτοσοσιαλισμού, τον μισό αιώνα μεταπολίτευσης).
Το 2021 όταν όλες οι συμβάσεις της βιομηχανίας με σταθερές τιμές έσπασαν και γύρισαν σε χρέωση βάσει των ωριαίων τιμών του χρηματιστηρίου, η βιομηχανία (ιδίως η ενεργοβόρα η οποία υψώνει και σήμερα τη φωνή της στην κυβέρνηση) αντέδρασε.
Κατήγγειλε μάλιστα ότι διαμορφώνονται συνθήκες χειραγώγησης των τιμών, μιας και οι τιμές της χονδρεμπορικής μεταφέρονται αυτόματα στα τιμολόγια της λιανικής και οι καθετοποιημένοι παίκτες δεν έχουν κανένα ρίσκο.
Οι διαμαρτυρίες μας αυτές πήγαν “εις ώτα μη ακουόντων…”, λένε τώρα όσοι από τη βιομηχανία παραμένουν στο πιστεύω τους ότι πολιτικά δεν θέλουμε βιομηχανία όπως συμβαίνει λίγο πιο πάνω στα Βαλκάνια, στη Βουλγαρία ή την Ρουμανία. Ή Τσεχία και γενικά το τέως ανατολικό μπλοκ.
Η κυβέρνηση λέει πάντως ότι αντέδρασε… Και τι έκανε ρωτάμε εμείς… “οι αρμόδιοι συνέστησαν (ομολογούν οι ενδιαφερόμενοι) να συνάψουμε μακροχρόνιες συμβάσεις με φωτοβολταϊκά για να αντισταθμίσουμε τον κίνδυνο από τις μεταβολές των τιμών στη χονδρεμπορική αγορά…”
Μήπως όμως (λέμε εμείς τώρα…) τα είπαν αυτά οι κυβερνητικοί παράγοντες για να βγάλουν από το κεφάλι τους τους επάρατους… βιομήχανους και μετά να δουν τι θα κάνουν με τα μαλλιά κουβάρια της κυβέρνησης και στην ενέργεια…;
Οι βιομηχανίες πάντως ακολούθησαν τις υποδείξεις. Αλλά (λένε οι βιομηχανίες και κυρίως οι ενεργοβόρες) η παρούσα κρίση απέδειξε ότι η λύση που προτάθηκε από την κυβέρνηση είναι τελείως αναποτελεσματική καθώς με τη δύση του ηλίου τα ΦΒ δεν παράγουν με αποτέλεσμα να δημιουργείται χάσμα τιμών μεταξύ των τιμών τις ώρες με ηλιοφάνεια και τις ώρες χωρίς ηλιοφάνεια, καθώς δεν υπάρχει αποθήκευση. Και δείτε τι συμβαίνει στην πράξη.
Εδώ και δύο εβδομάδες οι βιομηχανίες της χώρας βρίσκονται αντιμέτωπες με αστρονομικές τιμές στις ώρες 20.00-22.00, περίπου στα 700-800€/MWH.
Πρόκειται για τιμές που βεβαίως και δεν δικαιολογούνται από αύξηση στο κόστος παραγωγής, αφού δεν ξεπερνάει τα 150€/MWh (για όσους λιγνίτες λειτουργούν).
Κάποιοι δε παραγωγοί ενέργειας στη χώρα μας (είπαν επίσης στην κυβέρνηση – οι ίδιες βιομηχανίες, αλλά ποιος τους ακούει…) εκμεταλλεύονται την υψηλή κατανάλωση στα Βαλκάνια και πιθανόν τις πολύ υψηλές εξαγωγές στην Ουκρανία και κάποιες δυσλειτουργίες στις διασυνδέσεις και αποκτούν ουρανοκατέβατα κέρδη εις βάρος των Ελλήνων καταναλωτών, πλήττοντας και την παραγωγική βάση της χώρας.
Επαναλαμβάνω. Δεν κάνω τον συνήγορο κανενός. Αλλά διερωτώμαι. Τι θα συμβεί στον τόπο (παραπέρα ακρίβεια μαζί με αποβιομηχάνιση) με περισσότερα πιθανά λουκέτα και στη βιομηχανία αν δεν καταφέρουν ή (αν το θέλετε έτσι) δεν θελήσουν να απορροφήσουν το ενεργειακό κόστος με το οποίο η κυβέρνηση προκαλεί τη νέα βιομηχανική σφαγή; Τα λέω τραγικά; Η “σαπουνόπερα” στην ενέργεια έχει και άλλες πράξεις… Θα τις δούμε και αυτές.
george.kraloglou@capital.gr
