Βία εκ προμελέτης- Από την Αθήνα στις Βρυξέλλες, η Ορχήστρα της Φτώχειας συνεχίζει

Ακούτε αυτό το ήχο, αγαπητοί συμπολίτες;
Είναι ο βιωματικός θρήνος των συνταξιούχων που έσπασαν την πλάτη τους 40 χρόνια, μόνο για να ανακοινώνει το κράτος: «Συγχαρητήρια!
Σας αναγνωρίζουμε το δικαίωμα να επιζείτε με 400€ το μήνα – και να μασάτε αξιοπρέπεια για ενέργεια».

Η σύνταξη-φάντασμα: φτάνει για να σε θρέψει, αν… τρως μόνο στα όνειρά σου.
Και όπως είπε και ένας σοφός άνθρωπος, ο Γκάντι, «η φτώχεια είναι η χειρότερη μορφή βίας».
Μπράβο, Ελλάδα του 2025: η βία αυτή δεν είναι μεταφορική.
Είναι η συστημική ταπείνωση που μετατρέπει τη γήρανση σε αγώνα επιβίωσης.

Και μην νομίζετε πως η Ευρώπη κοιμάται.
Ω, όχι.
Η Κομισιόν, με τη διακριτική κομψότητα ενός διπλωμάτη που βρήκε κατσαρίδα στη σούπα της, διασύρει την κυβέρνηση Μητσοτάκη: «Κάντε ΚΑΤΙ για τη φτώχεια και την αστέγαστη γενιά!».

Απόλυτα λογικό: όταν τα ενοίκια ξεπερνούν τους μισθούς όπως ο Ίκαρος τον ήλιο, και οι νοικοκυρές ψάχνουν να νοικιάσουν ντουλάπες για να κοιμούνται όρθιες, ακόμα και οι Βρυξέλλες αναγνωρίζουν το πρόβλημα.

Αλλά εδώ, οι πολιτικοί; Απασχολημένοι να μοιράζουν αυτοσυγκρατημένα γέλια και να προτείνουν λύσεις του στυλ «Να τρώτε πίτες, αν δεν έχετε ψωμί».

Παραδίπλα, το ακίνητο – αυτό το απλό, ανθρώπινο δικαίωμα της στέγης – έχει μετατραπεί σε χόμπι για εκατομμυριούχους.

Πουλάς ένα διαμέρισμα του ’60; Απαιτείς τιμή καινούργιου μονοκατοικίας με «έξυπνες» συσκευές και ενεργειακά πιστοποιημένο… αέρα.

Γιατί όχι; Η λογική είναι απλή: αν δεν μπορείς να αγοράσεις, απλά να κληρονομήσεις. Εκτός αν οι γονείς σου δεν έχουν ακίνητο, οπότε καταδίκασες στην αιωνιομνηστία του ενοικίου.

Και το κράτος;
Παρακολουθεί, με την ίδια ενεργητική αδράνεια που χαρακτηρίζει ένα γρασίδι στη μέση μιας πυρκαγιάς.

Μήπως να αλλάξουμε τους φορολογικούς συντελεστές ανά παλαιότητα, ώστε να μην πληρώνεις για ντελίριουμ τιμές σε τρύπιο τοίχος;

Όχι, φίλοι μου.
Αυτό θα ήταν υπερβολικά ρεαλιστικό.
Προτιμούν να σας εξηγήσουν ότι ζούμε σε μια μεγάλη αναγνωστική αναγέννηση όπου τα μνημόνια είναι παρελθόν, αλλά οι συνταξιούχοι ζουν με λεφτά που δυσκολοχεύουν και το γατάκι.

Και οι νέοι; Αυτοί που θα πρέπει να κάνουν παιδιά, να χτίσουν οικογένειες, να αναπαράγουν την κοινωνία;

Τους λένε: «Να ευχαριστείτε που νοικιάζετε ένα ντουλάπι 450€.
Και μην ανησυχείτε – οι ιδιοκτήτες είναι και αυτοί θύματα του συστήματος».
Ναι, θύματα… με χαρτζιλίκι από τα pass-through εταιρείες τους σε τραπεζικούς λογαριασμούς στις Βρυξέλλες.

Η ειρωνεία πια γίνεται αηδία: ένα κράτος που δε μπορεί (ή δε θέλει) να προστατεύσει τους θεμέλιους λίθους του – τους εργάτες του χθες, τους νέους του σήμερα – κάνει λόγο για «ανάπτυξη».
Μοιάζει με τους οικονομολόγους του 1929 να σας λένε “η πτώση είναι τεχνητή” καθώς πέφτουν από τα γραφεία τους.
Και οι πολιτικοί;
Συνεχίζουν να μιλούν για «ψηφιακές μεταμορφώσεις» και «τεχνητή νοημοσύνη», σε μια χώρα που η βασική νοημοσύνη – να προστατεύεις τον πολίτη σου – έχει κηρυχθεί απαρχαιωμένη.

Άραγε, όταν η Κομισιόν σε διασύρει, όταν οι συνταξιούχοι ζητιανεύουν αξιοπρέπεια, και οι νέοι σκέφτονται μετανάστευση ως μοναδική λύση, πότε θα αρχίσουμε να λέμε πως αυτό δεν είναι “κρίση”, αλλά ένα αριστούργημα μηχανισμού καταπίεσης;
Όπως είπε ο Γκάντι, η φτώχεια είναι βία.
Και η βία αυτή έχει όνομα και επίθετο.
Το ερώτημα είναι: πότε θα αρχίσουμε να την αντιμετωπίζουμε ως τέτοια, αντί να χαμογελάμε στους ειρωνικούς χορούς της εξουσίας;

Καλή επιβίωση.
Και να θυμάστε: αν δεν σας φτάνει η σύνταξη, πάντα μπορείτε να πουλήσετε τις αναμνήσεις σας ως σπάνια αντικείμενα συλλεκτών. Ίσως.