Συνέντευξη του στελέχους του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (NPA) της Γαλλίας στην Νόρα Ράλλη.
Η Βανίνα Τζιουντιτσελί είναι μια νέα κοπέλα, με πλούσια ακτιβιστική δράση στο κέντρο του Παρισιού, μέλος σε αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές κολεκτίβες αλληλεγγύης προς τους μετανάστες.
Ως στέλεχος του NPA -Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα- στη Γαλλία, σχολιάζει τις εκλογές στη χώρα της, απαντά για το τι είναι Αριστερά στη Γαλλία και τον ρόλο της και προετοιμάζεται να έρθει στη χώρα μας ως βασική ομιλήτρια στο τετραήμερο «Μαρξισμός 2017» που θα γίνει στην Αθήνα (18-21 Μαΐου), στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο (παλιά ΑΣΟΕΕ – Πατησίων 76).
Πρόκειται για τέσσερις μέρες συζητήσεων με αφορμή τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση, που οργανώνει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα.
• Βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν από το τελικό αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών. Το κόμμα σας τι στάση κρατάει;
Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου είναι προϊόν βαθιών τάσεων στη γαλλική κοινωνία. Η μία επιθυμεί την κοινοβουλευτική δημοκρατία ως αυτό που ονομάζουμε «σκληρό κράτος». Εως τώρα ήταν περιχαρακωμένη σε «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης», στην οποία εναντιωνόταν το 70% των Γάλλων και επιβλήθηκε από την κυβέρνηση, χωρίς τη συγκατάθεση της Βουλής.
Μα τι άλλο να περίμενε κανείς από τα παραδοσιακά κόμματα, τα οποία κυβερνούν τη χώρα από τον Β’ Παγκόσμιο έως σήμερα και προωθούν τον ταξικό ανταγωνισμό;
Για πρώτη φορά, το συντηρητικό κόμμα δεν πέρασε καν στον δεύτερο γύρο. Οσο για τους Σοσιαλιστές, μιλάμε για καταστροφή, αφού πήραν μετά βίας λιγότερο από 7%.
Ο Μακρόν αναδύθηκε από αυτήν ακριβώς την εκλογική βάση. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς οργανική σύνδεση με την κοινωνία. Η δεύτερη «τάση» είναι η άνοδος των εθνικιστών, που η ρατσιστική ρητορική τους ώθησε στην αποδαιμονοποίηση του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν.
Υπάρχει μια έντονη πόλωση των ψηφοφόρων, όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και παγκοσμίως. Σε μας, εμφανίστηκε με έναν διαστρεβλωμένο τρόπο, με κάποιους να ψηφίζουν Λεπέν και άλλους να ψηφίζουν τον Μελανσόν, που θεωρεί εαυτόν «ριζοσπάστη αριστερό»!
• Παρ’ όλα αυτά, θα ψηφίσετε Μακρόν ώστε να σταθείτε εμπόδιο στη Λεπέν;
Ο Μακρόν δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας φιλόδοξος οπορτουνιστής. Είναι καθαρός καπιταλιστής, πρώην τραπεζίτης που μπήκε στην πολιτική κατευθείαν μέσω της κυβέρνησης Ολάντ, ως ο νεοφιλελεύθερος υπουργός Οικονομικών της, με εξαιρετικά αντιλαϊκό έργο.
Τώρα σχεδιάζει να εξαφανίσει 120.000 θέσεις εργασίας στον δημόσιο τομέα. Ανακοίνωσε πως θα «κυβερνήσει με διατάξεις», που σημαίνει χωρίς τη συγκατάθεση της Βουλής, που θα μπορούσε να είναι ένα εμπόδιο στην καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων.
Κατά έναν τρόπο, ο Μακρόν μοιάζει με την κυβέρνηση της Βαϊμάρης, που οδήγησε στην άνοδο του Χίτλερ… Δεν πρόκειται να ψηφίσω τον Μακρόν. Μα θα αγωνιζόμαστε καθημερινά στους δρόμους εναντίον κάθε φασιστικής ψήφου ή ενέργειας.
• Ωστόσο, η πλειοψηφία των Γάλλων ψηφοφόρων φαίνεται να διαφωνεί μαζί σας και θα τον ψηφίσει.
Οι εκλογές είναι ο χειρότερος τρόπος να εκφράσεις τη δυναμική της χειραφέτησης της κοινωνίας, ακριβώς γιατί απομονώνουν το άτομο μπροστά στο ενδεχόμενο της μιας ή της άλλης ψήφου, με έναν παθητικό τρόπο. Μας κάνουν να αισθανόμαστε ανίσχυροι.
Ουσιαστικά μάς εξαναγκάζουν να κάνουμε κάτι που δεν θέλουμε, μήπως και γίνει κάτι χειρότερο, ενισχύοντας έτσι την κυρίαρχη ιδεολογία. Φτάσαμε να λέμε αντισυστημικούς τον Μακρόν και τη Λεπέν. Γι’ αυτό, καλό είναι να θυμόμαστε κατ’ αρχάς πως περισσότερο από το 25% των ψηφοφόρων δεν πήγαν να ψηφίσουν (μιλάω για όσους συνειδητά απείχαν, για τους μετανάστες και για όσους δεν έχουν καταχωριστεί στους καταλόγους – όλοι αυτοί έχουν απηυδήσει από το σύστημα). Και δεύτερον, πως ο Μελανσόν ήρθε πρώτος στην εργατική τάξη και τη νεολαία.
• Μπορούμε να μιλάμε για ουσιαστικά δημοκρατικές εκλογές με τόσους χιλιάδες οπλισμένους στρατιώτες στους δρόμους;
Φυσικά και όχι. Αν αυτό είχε γίνει με μια χώρα της Αφρικής θα ασκούσαν όλοι σκληρή κριτική. Τώρα που έγινε στη Γαλλία, κανείς δεν μιλάει. Είχαμε εκλογές ενώ η κυβέρνηση απαγόρευε κάθε δημόσια διαμαρτυρία ενάντια στους «κανόνες» της.
Και κατέβασε τον στρατό για να «μας προφυλάξει». Που σημαίνει πως αυτές οι εκλογές έγιναν υπό καθεστώς πλήρους αναστολής των θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
• Ποια η θέση της Αριστεράς στη Γαλλία, απέναντι σε όλα αυτά;
Μου είναι πολύ δύσκολο να αναφερθώ στους Σοσιαλιστές ως αριστερούς. Ωστόσο ο Αμόν, ως υποψήφιος των Σοσιαλιστών, ανήκει στην Αριστερά. Ούτε όμως η υποψηφιότητά του (επιλέχθηκε με μία ψήφο!) δεν στάθηκε αρκετή για να ανακόψει τη δραματική αποτυχία του κόμματός του – τη μεγαλύτερη στην ιστορία του. Εξάλλου, πολλοί πολιτικοί υποστηρικτές του είχαν προσχωρήσει στο στρατόπεδο Μακρόν πριν από τις εκλογές.
Τώρα το Σοσιαλιστικό Κόμμα βρίσκεται στα τάρταρα – λάθη του Ολάντ τα πλήρωσε ο Αμόν και από αυτό κέρδισε ο Μακρόν, που αναδείχθηκε από τον Ολάντ.
Από την άλλη, ο Μελανσόν έκανε τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις κατά τη διάρκεια της καμπάνιας του. Κάποιοι σχολιαστές, μάλιστα, αυτόν παρουσιάζουν ως τον ουσιαστικό νικητή των εκλογών. Ο ίδιος έκανε άνοιγμα στην Αριστερά και στο Κομμουνιστικό Κόμμα, ώστε να μεγαλώσει η εκλογική του βάση. Ενδεικτικό της τακτικής του είναι πως έφερε 80.000 υποστηρικτές του σε ομιλία του στο Παρίσι, όπου απαγόρευσε τις κομματικές σημαίες… προσφέροντας χιλιάδες γαλλικές!
• Αυτό τι σηματοδοτεί;
Αυτό ακριβώς είναι που φανερώνει το δεύτερο πρόβλημα: Η καμπάνια του Μελανσόν μετετράπη όλο και περισσότερο σε εθνικιστική, αντικαθιστώντας τη «διεθνιστική» και αντικατέστησε τις κόκκινες σημαίες της Αριστεράς με τον εθνικό ύμνο και τη γαλλική σημαία.
Υποστήριξε προστατευτικά μέτρα για την υπεράσπιση της γαλλικής οικονομίας και αντιτάχθηκε σθεναρά στη λογική των ανοιχτών συνόρων, λέγοντας πως το καλύτερο για τους πρόσφυγες είναι να «κάτσουν σπίτι τους». Ετσι, έδωσε μια νέα «νομιμότητα» στον όρο «πατριώτης» που έως τώρα χρησιμοποιούνταν μόνον από τους φασίστες.
Τέλος, ο δικός μας υποψήφιος (του NPA) πήρε πολύ μικρά ποσοστά. Ωστόσο, πιστεύουμε πως θα έχουμε πολλές ευκαιρίες να αγωνιστούμε ενάντια σε όλα τα παραπάνω. Το πόσο αποτελεσματικός θα είναι αυτός ο αγώνας εξαρτάται από την ικανότητά μας να αντιταχθούμε ουσιαστικά ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό.
Και αυτό να το συνδέσουμε με μια αντικαπιταλιστική στρατηγική, σε κάθε χώρο εργασίας και κοινωνικού διαλόγου. H Ιστορία δεν γράφεται ευτυχώς εκ των προτέρων.
*Είναι αυτονόητο, ότι οι απόψεις της Vanina Giudicelli, ιδιαίτερα για τον Jean-Luc Mélenchon, είναι προσωπικές και δεν εκφράζουν κατ’ ανάγκην την σύνταξη της Iskra.
**Πηγή: efsyn.gr
