Το 3% είναι ένα έργο που άρχισε να συλλαμβάνεται –από εμένα αλλα και …ερήμην μου- όταν κάποιο Σάββατο πέρασα πολλές ώρες κουλουριασμένη επάνω σε έναν καναπέ το σπιτιού, βαθιά απορημένη, με τις ελπίδες συντετριμμένες και σκόρπιες γύρω μου να βγάζουν ακατανόητους ήχους και με τον γνωστό μου από παλιά ίλιγγο να κάνει το δωμάτιο να στριφογυρίζει. Στιγμές οδυνηρές και ψυχανεμιζόμουν ότι η χώρα ολόκληρη βίωνε έναν ίλιγγο παρόμοιο με τον δικό μου.. Ήταν το Σάββατο της 11ης Ιουλίου του 2015 όταν άρχισα να βγαίνω από την ΄’ψευδαίσθηση’’ και να συνειδητοποιώ ότι κάπου εδώ ΄’ακούγονται’’ τα λόγια του Σαίξπηρ ‘’κάτι δεν πάει καλά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας’’…
Τον Αύγουστο η ζωή στην ήδη τραυματισμένη χώρα βάδιζε σε παράξενα μονοπάτια, συχνά οπισθοδρομούσε κι ακόμα συχνότερα πελαγοδρομούσε σε θολά νερά. Ήταν τότε που με μια φίλη ηθοποιό και μετανάστρια από την Ελλάδα στην Αγγλία πήραμε μια ξεκάθαρη απόφαση. Να παίξουμε σ ένα έργο μαζί, έστω και από τόσο μεγάλη απόσταση. Να γίνει η παράσταση μέσω σκάιπ έστω κι αν αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Έτσι άρχισα να γράφω χωρίς να ξέρω τι ακριβώς θα..γράψω… Την ίδια περίοδο που συνελάμβανα ιδέες, ρόλους, χαρακτήρες, αλληγορίες και πραγματικότητες, η φίλη μου και συνάδερφος έμεινε έγκυος εκεί στο βορρά.Παράλληλα το παρόν της χώρας μας εγκυμονούσε όλο και πιο πραγματικούς κινδύνους για το μέλλον.. Αυτοί οι βίοι οι παράλληλοι, το πηγαινέλα έλα΄΄ των χωρών αλλά και το ‘πήγαιν΄έλα΄΄ του χρόνου, παρόν, παρελθόν και μέλλον, έδιναν το υλικό τους στο έργο ενώ συνέδεαν για τα καλά δυο αλλά και περισσότερες χώρες που έπαιρναν τη θέση τους στο κείμενο. Σε λίγους μήνες η φίλη έφερε ένα νέο πλάσμα στον κόσμο κι εγώ το νέο θεατρικό έργο. Το μωρό στην Αγγλία, από την περασμένη άνοιξη ζει προστατευμένο στην αγκαλιά των μεταναστών γονιών του. Από το καλοκαίρι του 16 το νεογέννητο έργο παραδόθηκε από εμένα στην στενή του οικογένεια, τους υπόλοιπους ηθοποιούς, συνσκηνοθέτες,βοηθούς, σκηνογράφους, μουσικούς, φωτιστές. Το φρόντισαν, το πίστεψαν, αφοσιώθηκαν σε αυτό με πολύ κόπο και το παρουσιάσαμε στο κοινό πρίν από ένα μήνα σ ένα μικρό και ζεστό χώρο στο Θέατρο Ειλισσός, που είναι τώρα το σπίτι του. Η πορεία του νέου έργου και της νέας παράστασης θα εξαρτηθεί πλέον από τη φροντίδα του κόσμου.. Σ ένα βαθμό θα εξαρτηθεί και από την υποστήριξη εκείνων που συνειδητά πήραν μέρος στην περιπέτεια αυτής της χώρας και που ένοιωσαν παρόμοιους ιλίγγους από τον αναποδογύρισμα ιδεών και προσδοκιών και ανθρώπων. Κάπου στο έργο η ‘’ανελεύθερη’’ Ξένια που ζει το έτος 2040 λέει : ‘’η ελπίδα έχει χαθεί μέσα στο δάσος σαν την μάνα μου. Την κυνηγάνε όλα τα αγρίμια. ‘’
Ευελπιστώ ότι η ελπίδα είναι ακόμα στα χέρια μας όπως κι ο Λόγος. Με αυτές τις …ελπίδες..προτείνω να φροντίσουμε να μην κακοποιηθεί , να μην παραγκωνιστεί , να μην οδηγηθεί στη σιγή ο λόγος, ο πόνος, η αφήγηση, οι ιδέες, οι προτάσεις ενός νεογέννητου πολιτικού θεατρικού έργου, που κουβαλάει πληγές κι ελπίδες της πιο σύγχρονης εμπειρίας της χώρας μας και όχι μόνο.( Παρεμπιπτόντως η καλλιτεχνική ομάδα της παράστασης προσυπογράφει τα λόγια ενός θεατή μας σε ένα περιοδικό πως ‘’ Αυτό το 3% αφορά το 80% των σκεπτόμενων κι ευαισθητοποιημένων ανθρώπων’’).
Τέλος, πριν από μια εβδομάδα είχα τη χαρά να βρίσκομαι στην παρουσίαση του βιβλίου της Νάντιας Βαλαβάνη ‘’η ανατροπή μιας ανατροπής’’. Είχα επίσης τη χαρά να ακούω πολλούς από το πάνελ να μιλούν για τη σημασία του Πολιτισμού. Και νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε πως στις πιο δύσκολες ώρες της Ιστορίας, ο Πολιτισμός βάλλεται πρώτος, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι ο πρώτος που έχει τη δύναμη να αφυπνίσει. Αναπόφευκτα είναι εκείνος που πρώτος στήνεται στον τοίχο και εκτελείται στα σκοτεινά.( έτσι γίνονται πάντα αυτές οι δουλειές). Οι έμποροι με τα τριάκοντα αργύρια, ο Τύπος με τα πολλά δισεκατομύρια, αλλά και κάμποσοι άνθρωποι της ψυχαγωγίας με μικρά η μεγάλα συμφέροντα φροντίζουν γι αυτές τις εκτελέσεις στα σκοτεινά, με τον δικό τους επιμελή τρόπο.
Ας φροντίσουμε εμείς , όσο μας αναλογεί, για το αντίθετο. Γιατί αν σωθεί το παιδί, το κάθε παιδί, πραγματικό η πνευματικό, υπάρχει ελπίδα.
Ενώ αν ‘’χαθούμε στη μετάφραση’’ κινδυνεύουμε να χάσουμε την ίδια τη μετάφραση, την ίδια τη δημιουργία, τον ιδιο των Πολιτισμό και μαζί μ αυτόν αναπόφευκτα τους εαυτούς μας.
Αυτα και… Καλή Χρονιά !!
Βιλη Σωτηροπουλου
Η Βίλη είναι συγγραφέας, ηθοποιός και συσκηνοθέτης του πολιτικού κι επιστημονικής φαντασίας έργου ‘’ΤΟ 3%’΄. Η παράσταση θα παιζεται μεχρι 16/1 στο Θεατρο Ελισσος, (Βουλιαγμένης 40 και Αγλαονίκης 3, 2109214248, 6945853025). Η παράταση της θα εξαρτηθεί… Οι παραστάσεις της Κυριακής( 8 μ.μ) είναι σε απ ευθείας σύνδεση με την ηθοποιό Στέλλα Τροκάνα στην Αγγλία ενώ της Δευτέρας( 8.30 μ.μ) με την ηθοποιό Αθηνά Αξιώτου στο Παρίσι.Παίζει επίσης ο ηθοποιός Γιώργος Νάσιος που ζεί στην Ελβετία. (Η απ ευθείας σύνδεση ηθοποιών που παίζουν σε παράσταση που διαδραματίζεται ζωντανα σε άλλη χώρα, είναι κάτι που πρώτη φορά συμβαίνει στην Ελλάδα και απ όσο γνωρίζουμε και παγκοσμίως). Οι ηθοποιοί Μίνα Λαμπροπούλου,Πασχάλης Μερμιγκάκης , Βιλη Σωτηροπουλου από Ελλάδα. Σκηνοθετική ομάδα είναι η Ροζαμάλια Κυρίου, ο Βασίλης Παπαδημητρίου και η Βίλη Σωτηροπουλου.Βοηθός η Αγγελική Ελευθεράκη. Σκηνικά κοστούμια της Ανδρομάχης Μοντζολή ,μουσική επιμέλεια του Δημήτρη Λαλούμη και φωτισμοι της Αννας Σωτρίνη.
