Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ*
Μια δήλωση από την Βηρυτό, του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, έρχεται να επιβεβαιώσει –το ήδη γνωστό-ότι ο «ραγιαδισμός» είναι η μοναδική επιλογή στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής για τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
«Εμείς ως ελληνική κυβέρνηση έχουμε συστηματικές σχέσεις και με τα δύο κόμματα, το Δημοκρατικό και το Ρεπουμπλικανικό. Είχαμε, για θέματα της περιοχής, συζήτηση με το επιτελείο του κυρίου Τραμπ, τον περασμένο Σεπτέμβριο, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ».
Η «συζήτηση» με το «επιτελείο του κυρίου Τραμπ» για τα «θέματα της περιοχής» δεν είναι η μοναδική «είδηση» που εμπεριέχει η δήλωση. Να υπενθυμίσουμε ότι στη συγκεκριμένη σύνοδο του ΟΗΕ είχε παραστεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας (και άρα είχε παραστεί και στη συνάντηση με το «επιτελείο Ταμπ»;), ο οποίος είχε παράλληλα συμμετέχει και σε πάνελ του ιδρύματος Clinton Global Initiative, με τον πρώην Πρόεδρο των ΗΠΑ, Bill Clinton.
Το ερώτημα δεν είναι φυσικά εάν θα αλλάξει η στάση της Ελλάδας απέναντι στις ΗΠΑ, μετά την εκλογή Τραμπ. Κάτι τέτοιο μόνο ως ανέκδοτο ακούγεται.
Το ερώτημα είναι εάν , και σε ποια κατεύθυνση, θα αλλάξει η ακραία επιθετική πολιτική των ΗΠΑστη περιοχή.
Είναι αλήθεια ότι οι προεκλογικές δηλώσεις Τραμπ, σε σχέση με τις εξελίξεις στη περιοχή παρουσιαζόταν σαν πιο «ήπιες» σε σχέση με αυτές της Κλίντον. Βέβαια, οι αποφάσεις στις ΗΠΑ (και όχι μόνο)δεν παίρνονται σε επίπεδο προσώπων. Και σπάνια οι προεκλογικές αναφορές των υποψηφίων έχουν κάποια σχέση με τη πολιτική που ακολουθείται στη συνέχεια. Μη ξεχνάμε ότι ο «φιλειρηνικός» Ομπάμα έχει ήδη 3 πολέμους στο ενεργητικό του.
Σημασία έχει ότι η εκλογή Τραμπ διαμορφώνει άλλες ισορροπίες ανάμεσα στα μεγάλα κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ (και τις αντίστοιχες ομάδες κεφαλαίου), κέντρα που συγκρούστηκαν με σφοδρότητα μέσω των δύο υποψηφίων. Η ένταση της σύγκρουσης δείχνει και το βαθμό της κρίσης που διαπερνάτις ΗΠΑ. Όμως τα πρώτα μηνύματα Τραμπ (περί άρσης του «διχασμού») και η «απότομη» αλλαγή ύφους και προφίλ, αποδεικνύουν το προφανές και το αναμενόμενο. Ο νέος «συμβιβασμός» , σε σχέση με το βασικό επίδικο στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, είναι προς διαπραγμάτευση.
Και το βασικό επίδικο δεν είναι προφανώς εάν θα μειωθεί η επιθετικότητα των ΗΠΑ στο εξωτερικό. Ούτε το προς τα που θα κατευθυνθεί. Αλλά ποια θα είναι η τακτική της περιόδου, που θα εξυπηρετεί καλύτερα τον τελικό (κοινό) στόχο. Οι δηλώσεις Τραμπ για αναθεώρηση της συμφωνίας για τα πυρηνικά όπλα με το Ιράν ή οι δηλώσεις του για τον πυρηνικό εξοπλισμό Νοτίου Κορέας και Ιαπωνίας, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια φαντασίας.
Είναι θέμα χρόνου να διαπιστώσουμε εάν αυτή η αλλαγή τακτικής επιτρέψει «χαραμάδες» στη κατεύθυνση αμφισβήτησης του «μονοπολικού» τοίχους.
Και είναι στοίχημα ιστορικό πλέον για την αριστερά, όπως επισημάνθηκε σε κεντρικό άρθρο της Iskra, εάν θα αποφασίσει « να κινηθεί πιο επιθετικά και πολύ πιο ριζοσπαστικά, πιο λαϊκά και σε πιο γειωμένη σχέση με το υπόστρωμα της κοινωνίας ενάντια στο υπόδουλο εγχώριο μνημονιακό κατεστημένο, ενάντια στις σάπιες γραφειοκρατίες της ΕΕ, της ευρωζώνης και τις “αποικιακές” ολοκληρωτικές λογικές τους και ενάντια στη λεγόμενη (νεοφιλελεύθερη) “παγκοσμιοποίηση” και τους χειραγωγημένους από τη διεθνή χρηματιστηριακή ελίτ διεθνείς θεσμούς, όπως το ΔΝΤ».
Γιατί εάν δεν καλύψει η αριστερά το κενό που αφήνει πίσω της ο post–modern νεοφιλελευθερισμός, θα το κάνει δημαγωγικά η άκρα δεξιά. Και στη χώρα μας ειδικά, αυτός ο κίνδυνος θα είναι διπλός, μετά τη έρημο(σε υλικό, συνειδησιακό και ηθικό επίπεδο) που θα αφήσει πίσω της η «πρώτη φορά αριστερά(!?) κυβέρνηση»
