Δημήτρης Νανούρης
Το τρίο «Lakis» –τουτέστιν Πολλάκις, Αποστολάκης, Κασσελάκης– βαράει φάλτσα τα ξεκούρδιστα όργανα και σύμπασα η Κουμουνδούρου πιάνει τον χορό. Καθώς, όμως, η μελωδία ακούγεται συγκεχυμένη και ανερμάτιστη, άλλοι τον σέρνουν προς τ’ αριστερά, κάποιοι δεν κουνούν ρούπι από το απροσδιόριστο κέντρο και ικανή μερίς το στρίβει δεξιά, όλο δεξιότερα, δοκιμάζοντας να συντονιστεί με τον νεοφιλελεύθερο σκοπό του Κυριάκου – το επώνυμο του οποίου μην περιμένετε να σημειώσω, καθότι αμετάπειστα προληπτικός. Νομίζουν, βλέπεις, πως ο ακατονόμαστος κατέχει την αλάνθαστη συνταγή της επιτυχίας. Θου Κύριε…
Εμβρόντητοι οι διστακτικότεροι βολεύονται στην όποια ευωχία της τάβλας και προσπαθούν με απεγνωσμένα ευχολόγια να επιβάλουν κοινό βηματισμό στο ασκέρι των ασύντακτων χορευτών, αλλά ουδόλως εισακούονται οι εκκλήσεις τους μες στον γενικευμένο χαμό. Οι μοιρολάτρες εκλιπαρούν παρέμβαση του Θ(εϊκού) Αλέξη, μπας και χαμηλώσουν κομμάτι οι παράφωνοι τόνοι, δεν ανθίζονται μολαταύτα πως στην πολιτεία του τέως προέδρου εστιάζεται η αιτία του χάους. Αποτελεί πια κοινό μυστικό ότι ο Τσίπρας υπήρξε «χρυσή» μετριότητα και στις μέρες μας τα μαλαματικά, ακόμα και τα ελαφρώς επισμαλτωμένα, δεν έχουν την παραμικρή πέραση. Βυθίζονται αύτανδρα στον γλοιώδη πολιτικό πολτό, στον οποίο επιπλέουν μονάχα οι φελλοί.
Λογική του παραλόγου διαπότισε μέλη και οπαδούς της πρωτοδεύτερη και τελευταία φορά Αριστεράς και συνέρρευσαν στην εσωκομματική κάλπη αποφασισμένοι να χρίσουν νέο αρχηγό τον μοναδικό υποψήφιο που συγκέντρωνε τις θεμελιώδεις ιδιότητες του ανάλαφρου προϊόντος της φελλοφόρου δρυός. Ευελπιστούσαν πως θα παίξει σκληρό πρέσινγκ τη Νου Δου στο γήπεδό της και, συνεπικουρούμενος από τα άψογα αγγλικά του, θα υπερφαλαγγίσει τον πρωθυπουργό. Παραπλανήθηκαν επιπροσθέτως από την εν γένει γκλαμουριά που ανάγκαζε τα κανάλια να ασχολούνται νυχθημερόν με γαργαλιστικές λεπτομέρειες της προσωπικής του ζωής. Διέβλεπαν πεντακάθαρα πως ο Κασ(φ)ελλάκης διαθέτει τα απαράμιλλα χαρίσματα του προκατόχου του. Στον Αλέξη, ως γνωστόν, μπορεί να αποδοθεί πλήθος ελλειμμάτων, ουδείς παρά ταύτα αμφισβητεί το σπάνιο χάρισμά του να διαλέγει συνεργάτες απ’ τον αφρό των αντίπαλων κομμάτων και της αιρετικής τηλοψίας.
Ο Αντώναρος, η Τσαπανίδου, ο Κασ(φ)ελλάκης, ο Μωραΐτης και παλαιότερα ο Κουρουμπλής συνιστούν δεινό δείγμα. Στον Κούλη δεν απέμεινε παρά να «ψωνίσει» απ’ το περίσσευμα Τσίπρα στο άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ, πρόσωπα που αποτελούν τους μακροβιότερους και πλέον προβεβλημένους υπουργούς του. Και πράγματι, ο νέος ηγήτωρ δεν διέψευσε τους ψηφοφόρους του. Επέλεξε εξαρχής στενότερους συνεργάτες του τον πολύ Πολλάκι και τον κατά τι ολιγότερο Αποστολάκη, οίτινες έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά.
Στήσαν αυτί στον Αυτιά και στ’ άλλα «βοθροκάναλα», κατά την προσφιλή έκφραση του πρώτου, κι όποιος συριζαίος τολμούσε να εκφράσει διαφορετική άποψη από εκείνη του προέδρου –εύκολο, καθότι ο ίδιος κρατά εφτασφράγιστο μυστικό τα πολιτικά του χαρτιά– του τηλεγραφούσαν στο Αμέρικα, όπου παρεπιδημούσε επί μακρόν, να τουιτάρει το ανδρεϊκό «έθεσεν εαυτόν εκτός κόμματος» και, ενώ τον είχε ήδη διαγράψει, να τον παραπέμψει κατόπιν στην Επιτροπή Δεοντολογίας διά τα περαιτέρω. Εντελώς κουλά πράγματα, που ρίχνουν νερό στον μύλο του Κούλη. Κι όλα αυτά ο Πολλάκις, όστις απέφυγε προσφάτως τη διαγραφή στο και πέντε, αφού προηγουμένως αναδιπλώθηκε με ευλυγισία μπαλαρίνας που βγάζει φτερά στις πουέντ· ήγουν έγλειψε για τετρακοσιοστή φορά όσους ξέχεζε. Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ ανέτειλε επί Τσίπρα και έδυσε με την αποκαθήλωσή του στη συνείδηση των πολιτών. Κάποιος ας τους πει επιτέλους πως στον επιθανάτιο ρόγχο δεν ταιριάζουν οι γελωτοποιοί.
