ΤΟ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΟ ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ
Tο τέλος της επίσημης φιλελεύθερης δημοκρατίας στη Δύση.
Όλα συνηγορούν στην εκκόλαψη του αυγού του φιδιού και οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι, ‘’ειδικοί’’ πολιτικοί σχολιαστές, που πλέον έχουν υποκατασταθεί από τα περισσότερα ΜΜΕ, παρουσιάζουν το τόσο σημαντικό γεγονός που εξελίσσεται στην Γαλλία και στην Δύση ως μια αντίδραση κακομαθημένων και καλοπερασάκηδων.
Σας θυμίζει κάτι αυτό?? ΄΄Οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και κακοπληρωτές΄΄. ΔΝΤ.
Η κραυγή άρνησης και στάση αντίστασης των συνειδητοποιημένων ευσυνείδητων φορολογούμενων Γάλλων μαχητών των δρόμων του Παρισιού, είναι άρνηση των πολιτικών που ασκούνται από τις κυβερνητικές ελίτ να αναγνωρίσουν τα πραγματικά προβλήματα των καθημερινών ανθρώπων. Η λαϊκή δυσαρέσκεια, με την μεθοδευμένη κρατική αδιαφορία ανοίγει τον δρόμο σε ακραία πολιτικά σχήματα ενδεδυμένα με τον μανδύα ενός αληθινού λαϊκιστικού κινήματος προκειμένου να εκμεταλλευτούν και χειριστούν αυτή την δυσαρέσκεια.
Άρθρο 49.3 Ο «νεοφιλελεύθερος αυταρχισμός».
Το άρθρο 49 του Γαλλικού Συντάγματος είναι άρθρο του θεμελιώδους νόμου της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας. Καθορίζει την πολιτική ευθύνη της κυβέρνησης έναντι του κοινοβουλίου. Αποτελεί μέρος του Τίτλου V: «Σχετικά με τις σχέσεις μεταξύ του κοινοβουλίου και της κυβέρνησης».
Συγκεκριμένα αυτό που συμβαίνει στην Γαλλία είναι η συνεχόμενη ενεργοποίηση του άρθρο 49.3, που έχει κατοχυρωθεί στο Σύνταγμα από την έναρξή του το 1958 (μέρος πολλών θεσμικών εργαλείων στα οποία επέμεινε ο Σαρλ ντε Γκωλ, τότε ηγέτης της Γαλλίας, προκειμένου να χαλιναγωγήσει την κοινοβουλευτική αστάθεια της Τέταρτης Δημοκρατίας της Γαλλίας και να δώσει στην εκτελεστική εξουσία ισχυρότερο έλεγχο).
Η κυβέρνηση του Μακρόν επέβαλε το νομοσχέδιο για τη «μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος» μέσω της Εθνικής Συνέλευσης χωρίς ψηφοφορία στις 16 Μαρτίου 2023 επικαλούμενη το άρθρο 49.3 του Συντάγματος. Το άρθρο 49.3 προστέθηκε στο γαλλικό Σύνταγμα στη μεταπολεμική εποχή (1958) για να δοθεί στο κράτος μεγαλύτερη διακριτική ευχέρεια σε επείγουσες περιστάσεις. Λειτουργεί πολύ διαφορετικά σήμερα, εξυπηρετώντας πρωτίστως τις αυταρχικές επιθυμίες των κυβερνήσεων, είτε είναι αριστερές είτε δεξιές, να εφαρμόζουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές παρακάμπτοντας τις επίσημες δημοκρατικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Από τη συνταγματική μεταρρύθμιση του 2008, η εκτελεστική εξουσία μπορεί πλέον να χρησιμοποιήσει το άρθρο 49.3 για μόνο «ένα νομοσχέδιο ανά συνεδρίαση της Βουλής», εκτός εάν η πρόταση δυσπιστίας στην κυβέρνηση λάβει πλειοψηφία. Ωστόσο, υπάρχει μια εξαίρεση, δηλαδή, όταν ο προτεινόμενος νόμος αφορά τον κρατικό προϋπολογισμό και τον προϋπολογισμό κοινωνικής ασφάλισης, για τους οποίους η κυβέρνηση μπορεί να τα χρησιμοποιήσει χωρίς περιορισμούς. Αυτό συμβαίνει με το νομοσχέδιο για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος.
Σήμερα λοιπόν η Γαλλική κυβέρνηση για μία ακόμη φορά παρακάμπτει και στην πραγματικότητα δείχνει το μεσαίο δάχτυλο στην κοινωνία. Είναι άλλο ένα πρόσωπο του «νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού» και τον ρόλο του κράτους στον σύγχρονο καπιταλισμό. Η Γαλλική κυβέρνηση αδιαφορεί και αρνείται να αποδεχθεί τη βούληση του λαού για το συνταξιοδοτικό ζήτημα, το οποίο αυτή τη στιγμή επιλύεται μέσω ενός είδους «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Αυτό το είδος αυταρχισμού αντανακλά μεγαλύτερους μετασχηματισμούς στη φύση και τη λειτουργία του κράτους στον Παγκόσμιο Βορρά, που οδηγούν αλλαγές στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου γενικότερα. Η κατανόηση αυτών των αλλαγών θα συμβάλει επίσης στην κατανόηση του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί ο καπιταλισμός στον Παγκόσμιο Νότο.
Από την Πρόνοια στο Νεοφιλελεύθερο Κράτος.
Η αναπαραγωγή του Χρηματοδοτούμενου Διακρατικού Κεφαλαίου.
Ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά στο περιεχόμενο του νόμου για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος του Μακρόν και τις πιθανές καταστροφικές επιπτώσεις του κοινωνία.
Με την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης από εξήντα δύο σε εξήντα τέσσερα, οι εργάτες θα παραμείνουν μισθωτοί σκλάβοι του κεφαλαίου μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής τους. Από υπαρξιακή σκοπιά, αυτό συνεπάγεται ότι η άρχουσα τάξη ιδιοποιείται όλο και περισσότερο τη διάρκεια ζωής και τις ζωτικές ικανότητες της εργασίας για τον σκοπό της καπιταλιστικής αξιοποίησης. Επιπλέον, στο νέο συνταξιοδοτικό νόμο, η άδεια μητρότητας δεν υπολογίζεται πλέον ως μέρος των ετών εργασίας. Οι γυναίκες είναι αυτές που θα πληρώσουν το υψηλότερο τίμημα. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι γυναίκες ήταν στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και παγκοσμίως.
Το θεμελιώδες πολιτικό ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Πώς γίνεται ο πρόεδρος μιας «δημοκρατικής» κοινωνίας όπως η Γαλλία να τολμά να προωθήσει αυτόν τον νόμο παρά τις εκτεταμένες διαμαρτυρίες? Πώς μπορεί ο πρόεδρος Μακρόν να περιφρονεί ρητά τους διαδηλωτές, και να ξεφεύγει από αυτό; Για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στην Γαλλία και τι συμβαίνει σε εμάς εδώ αλλά και σε όλη την Ευρώπη πρέπει να σκιαγραφήσουμε τους ιστορικούς μετασχηματισμούς του κράτους στον σύγχρονο καπιταλισμό σε παγκόσμια κλίμακα και να αφήσουμε στην άκρη προς το παρόν τις ιδιαιτερότητες της Γαλλικής κοινωνίας.
Το μεταπολεμικό κράτος πρόνοιας στη Δυτική Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική σχεδιάστηκε για να «αντιπροσωπεύει» τα συμφέροντα του εθνικού βιομηχανικού κεφαλαίου γενικά και συγκεκριμένα, για τη διατήρηση και διασφάλιση των οικονομικών, πολιτικών και πολιτιστικών συνθηκών για την αναπαραγωγή του παραγωγικού κεφαλαίου, παρέχοντας παράλληλα υπηρεσίες προς τους πολίτες. Σε διεθνή κλίμακα, αυτό που ο Μαρξ αποκαλεί «συνολικό κοινωνικό κεφάλαιο» στο Κεφάλαιο απέκτησε την ενότητά του στην παγκόσμια αγορά από το σύνολο των εθνικών κεφαλαίων. Σε αυτό το πλαίσιο, τα εθνικά κράτη και οι εθνικές πρωτεύουσες βρίσκονταν σε γεωπολιτικό και οικονομικό ανταγωνισμό μεταξύ τους. Από τη δεκαετία του 1970, ωστόσο, ο καπιταλισμός έχει υποστεί βαθιές μεταμορφώσεις παγκοσμίως, αποτελώντας μια ριζική ρήξη με τη μεταπολεμική εποχή. Καθώς είναι ενσωματωμένο μέσα σε αυτούς τους μεγάλης κλίμακας και συστημικούς μετασχηματισμούς, το κράτος περνά επίσης από τεράστιες αλλαγές. Ενώ το κύριο καθήκον του κράτους στη μεταπολεμική εποχή ήταν να παρέχει τις γενικές προϋποθέσεις για την αναπαραγωγή του εθνικού κεφαλαίου, σήμερα τα εθνικά κράτη έχουν μετατραπεί σε φορείς του διεθνικού κεφαλαίου, ιδιαίτερα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, με έναν ριζικά παράδοξο τρόπο. Η άνοδος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ως κυρίαρχης αξίας του καπιταλισμού και η εμφάνιση διακρατικών κυκλωμάτων συσσώρευσης, ειδικά μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, άλλαξαν δραματικά τον ρόλο και τη δομή του κράτους μέσα στον καπιταλισμό. Αντί να εκπροσωπεί το εθνικό βιομηχανικό κεφάλαιο, το κράτος αναλαμβάνει τώρα το καθήκον να ενσωματώσει την εθνική οικονομία στο παγκόσμιο κεφάλαιο και να την εντάξει στο διακρατικό κεφάλαιο μέσω κάθε είδους απορρύθμισης.
Αυτές οι εξελίξεις έχουν κοινωνική και πολιτική σημασία, καθώς οι πολιτικές συνέπειες μιας τέτοιας δραστικής και ουσιαστικής αλλαγής στο κράτος ήταν εξαιρετικά γρήγορες (κατά το πλείστον θεσμικά επιβεβλημένες) αλλά καταστροφικές για τις δημοκρατικές ικανότητες της κοινωνίας να προλάβει να προσαρμόσει και οργανώσει συλλογικά την κοινωνική ζωή. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το κράτος απάντησε με σιδερογροθιά, καταστέλλοντας τα κινήματα με αστυνομική βία.
Μακροπρόθεσμα, ο κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους εξάντλησε τους οργισμένους διαδηλωτές, με αποτέλεσμα να χάσουν την ορμή τους στον αγώνα τους ενάντια στον ταξικό εχθρό τους. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Με την κλιμάκωση της καταστολής, ο Μακρόν προσπαθεί να συντρίψει το σημερινό κίνημα με ωμή κρατική βία.
Ο μύθος και η πραγματικότητα της φιλελεύθερης δημοκρατίας
Δύο πράγματα έχουν γίνει ξεκάθαρα καθώς ο σύγχρονος καπιταλισμός επιδεινώνει τις παγκόσμιες ιεραρχίες και ανισότητες με πρωτοφανείς τρόπους. Πρώτον, οι λεγόμενες «αναπτυσσόμενες» χώρες δεν πλησιάζουν κανένα προκαθορισμένο πεπρωμένο. Δηλαδή, η «Δύση» δεν είναι πλέον το σημείο αναφοράς για τη μέτρηση του ιστορικού μας χρόνου { δεν ζούμε απλώς σε σχέση με ένα χρόνο τον οποίο μετρούμε με μεγαλύτερη ή μικρότερη ακρίβεια αλλά ζούμε σε σχέση με ένα χρόνο που μας προσδιορίζει, με την έννοια της εποχής που θέτει όρια αλλά δίνει και δυνατότητες στο τι μπορούμε να σκεφθούμε και τι μπορούμε να κάνουμε}. Η αποδόμηση της ομοιογενούς αντίληψης του ιστορικού χρόνου έχει τις ρίζες της στην αντικειμενική κίνηση του ίδιου του παγκόσμιου κεφαλαίου. Αν νωρίτερα ήταν ο φασισμός και ο πόλεμος που αμφισβήτησαν την Ευρωκεντρική φιλοσοφία αυτού του χρόνου, που οι ιστορικοί, κοινωνιολόγοι και φιλόσοφοι ονομάζουν γραμμικό, σήμερα είναι η άνιση παγκόσμια «ανάπτυξη». {θεωρία του ιστορικού χρόνου της κοινωνίας}.
Σε αντίθεση με την «πολιτισμική» προσέγγιση των θεωρητικών της μεταπολίτευσης, ο καπιταλισμός δεν προϋποθέτει λογικά τη δημοκρατία, ούτε καν τη φιλελεύθερη δημοκρατία και την τυπική ισότητα ενώπιον του νόμου . Η θρησκευτική αυταρχική δικτατορία στην Ισλαμική Δημοκρατία δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα, του αυταρχισμού της κυβέρνησης Μακρόν, με τις κατάφωρες παραβιάσεις της δημοκρατικής διακυβέρνησης. Αν υπάρχουν δικαιώματα στον καπιταλισμό, είναι προϊόν ιστορίας και κοινωνικών αγώνων και όσο υπάρχει αντίδραση και αντίσταση σε αυταρχικέ πρακτικές τόσο θα υπάρχει και διασφάλιση αυτών των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Είναι ανάγκη της συνειδησιακής, πολιτικής κοινωνικής και ατομικής μας υπόστασης και της ζωής μας να καταλάβουμε ότι η εποχή της ανάπτυξης στον Παγκόσμιο Νότο έχει τελειώσει εδώ και δεκαετίες, όπως και η εποχή της κρατικής πρόνοιας και των εθνικών κυβερνήσεων στον Παγκόσμιο Βορρά. Ταυτόχρονα με τις αναδιαρθρώσεις του κεφαλαίου και τη διακρατικοποίησή του, το κράτος χρησιμεύει πρωτίστως στη δημιουργία των συνθηκών αναπαραγωγής του χρηματιστικοποιημένου διεθνικού κεφαλαίου μέσω της απορρύθμισης και της νεοφιλελευθεροποίησης της οικονομίας. Υπό αυτές τις συνθήκες, η βούληση των πολιτών παραμερίζεται όλο και περισσότερο και η εκτελεστική εξουσία του κράτους απολαμβάνει όλο και μεγαλύτερη εξουσία σε σύγκριση με τους νομοθετικούς θεσμούς. Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που το άρθρο 49.3 είναι το κουδούνισμα κινδύνου των Γάλλων συνειδητοποιημένων πολιτών για την κατανόηση των εσωτερικών λειτουργιών του κράτους, καθώς επιτρέπει στη γαλλική κυβέρνηση να μειώσει την εξουσία του νομοθέτη και να εφαρμόσει αυθαίρετα τον νόμο. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το άρθρο 49.3 τροποποιήθηκε το 2008, ώστε η εκτελεστική εξουσία να αποκτήσει εξαιρετική διακριτική ευχέρεια σε σύγκριση με άλλους πολιτικούς και νομικούς θεσμούς.
Αυτό που συμβαίνει στου δρόμους της Παρισιού είναι δημόσια ανακοίνωση, των ευσυνείδητων- συνειδητοποιημένων φορολογούμενων πολιτών προς την Γαλλική κυβέρνηση, άρνησης να αποδεχθεί ερήμην τους ένα ζήτημα που τους αφορά, να επιλύεται μέσω ενός άρθρου «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Δεν έχει να κάνει με τον Μακρόν και τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις στη Γαλλία, αλλά με την αντίσταση σε αυτού του είδους αυταρχισμού στη φύση και τη λειτουργία του κράτους στον Παγκόσμιο Βορρά. Η κατανόηση αυτών των αλλαγών θα συμβάλει επίσης στην κατανόηση του πώς λειτουργεί ο καπιταλισμός στον Παγκόσμιο Νότο.
Ήρθε η ώρα να ανακοινωθεί δημόσια το τέλος της επίσημης φιλελεύθερης δημοκρατίας στη Δύση, καθώς οι πολίτες ολοένα και περισσότερο αδυνατούν να καθορίσουν τη συλλογική τους μοίρα μέσω εκλογών και κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Ο αυταρχισμός της Γαλλικής κυβέρνησης δεν αφορά μόνο τον Μακρόν είναι θεμελιώδες χαρακτηριστικό του κράτους στον σύγχρονο καπιταλισμό.
Ιωάννης Βελώνης
Μ.Α International Studies University Salford Manchester
