Νίκος Σίμος
Το βασικό μνημόνιο του 2010 και οι μνημονιακές συμβάσεις, στις οποίες αυτό στρατηγικά «σαλαμοποιήθηκε», σε συνεργασία με το εσωτερικό νεοκοτζαμπασικό σύστημα της προτεκτοριοποιημένης σταθερά επικράτειας, για τον φόβο μαζικών κοινωνικών εξεγέρσεων, είναι το ενεργό και εξακολουθητικό αδιέξοδο της χώρας.
Όποιες πολιτικές πρωτοβουλίες κι ‘αν ληφθούν, όσες Καλές προθέσεις κι’ αν υπάρχουν, δεν μπορούν να υπερβούν τον κανόνα της περιορισμένης κυριαρχίας που υπαγόρευσε εξ αρχής το βασικό μνημόνιο του Μαΐου του 2010.
Δεν υπήρξε τυχαία η φράση του κορυφαίου συνταγματολόγου κ Γ Κασιμάτη ότι αυτό το κείμενο δεν υπογράφεται από κανέναν “ούτε με το πιστόλι στον κρόταφο” και ότι αυτό που συνέβη στην Ελλάδα με το μνημόνιο “δεν συμβαίνει ούτε σε ηττημένη χώρα μετά από πόλεμο”
Πολλοί καλοπροαίρετα και άλλοι κακοπροαίρετα ρωτούν :
Και τι πρέπει να γίνει;… Ή τι προτείνεις;
Είναι η εύκολη ερώτηση ανθρώπων που δεν έχουν σχεδόν ιδέα για το τι έχει συμβεί στην Χώρα ή ανθρώπων που περιμένουν άλλους για να βγάλουν “το φίδι απ’ την τρύπα του”
Η ερώτηση αυτή είναι ακριβώς αντίστοιχη με την ερώτηση που κάνει συγγενής σε γιατρό για τον ασθενή που είναι σε κώμα μετά από βαρύ τραυματισμό ή ασθένεια
Η απάντηση του γιατρού συνήθως κινείται στο επίπεδο της αντίδρασης του σε κώμα οργανισμού, που είναι μια άκρως ρεαλιστική απάντηση, ή στο επίπεδο της μεταφυσικής με το γνωστό «μόνον ο Θεός μπορεί να ξέρει…»!
Τι μπορεί λοιπόν να γίνει σε μια χώρα σε βαρύ «κώμα», όπου η κυριαρχία της είναι στα χέρια των δάνειων δυνάμεων από τις οποίες εξαρτά την επιβίωσή της;
Μία δύσκολα να απαντηθεί ερώτηση που προϋποθέτει εκ βάθρων αλλαγές στο πολιτικό και θεσμικό εποικοδόμημα της χώρας και που πριν προσεγγίσουμε μια κάποια απάντηση θα πρέπει να δούμε που βρίσκεται σήμερα η κοινωνικοοικονομία της Ελλάδας και γιατί είμαστε εδώ που πιο κάτω δύσκολα πηγαίνει!
Έχουμε ένα αναντίρρητο δεδομένο, ότι τα σχέδια διάσωσης της οικονομίας της χώρας είχαν την σφραγίδα του ΔΝΤ, δηλαδή είχαν ένα επαναλαμβανόμενο από το μακρινό παρελθόν, δοκιμασμένο στις χώρες που βρέθηκαν στην ανάγκη του, αντιεπιστημονικό πρόγραμμα – σχέδιο καταστροφής της οικονομίας και άμεσης αποικιοποίησης.
Ένα σχέδιο οικονομικής δολοφονίας χώρας δηλαδή.
Τι κάνει στην πράξη και στην ουσία το καλά δοκιμασμένο “πρόγραμμα” του ΔΝΤ;
Αποπαραγωγικοποιεί την Χώρα – θύμα και παραδίδει τις υποδομές καθώς και τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές ενέχυρο σε ιδιωτικά, ξένα συνήθως, αλλά και ντόπια κάποιες φορές, συμφέροντα έως αποπληρώσεως τουλάχιστον του 75% του χρέους που της φορτώθηκε.
Οι περισσότερες χώρες αυτό, την ανάκτηση μέρους της κυριαρχίας τους δεν το κατάφεραν ως σήμερα σχεδόν ποτέ.
Το πρόγραμμα που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα δεν διαφέρει καθόλου από τις συνήθης μεθόδους του συγκεκριμένου ταμείου.
Η χώρα σταδιακά αλλά σταθερά ιδιωτικοποιείται και η ελάχιστη παραγωγική βάση της χώρας συρρικνώνεται περαιτέρω με αποτέλεσμα κάθε χρόνο, εδώ και δέκα τέσσερα χρόνια, η Χώρα να εξαρτάται περισσότερο από την συνδρομή των δανειστών, ενώ τα τοκοχρεολύσια των δανείων χειμάζουν το όποιο συνολικό εθνικό πραγματικό εισόδημα κάτω από το μέσο όρο του ευρωπαϊκά ανεκτού.
Το ΔΝΤ αποτέλεσε – και δικαίως – τον τρόμο του αναδυόμενου κόσμου για δεκαετίες, εξυπηρετώντας πλήρως τα νεοαποικιακά, αγγλοσαξονικά – κυρίως Αμερικανικά – συμφέροντα παγκόσμια με τις μεθόδους που χρησιμοποίησε.
Στην περίπτωση της κρίσης του 2009 και της μεταφοράς της στην Ευρώπη, ουσιαστικά επεβλήθη η είσοδος του από τα παγκοσμιοποιημένα κέντρα – δημιουργούς της ΕΕ και βεβαίως είχε την ανοχή και μετέπειτα την συμμετοχή των “εταίρων” της ΕΕ – του ευρωπαϊκού βορά σχεδόν αποκλειστικά – με πρωταγωνίστρια την Γερμανία, που εξαρχής υπήρξε κάτι σαν διορισμένος κηδεμόνας αυτής της χρηματοπιστωτικής κολεκτίβας (ΕΕ)
Η πολιτική ηγεσία της Γερμανίας είδε την κρίση σαν ευκαιρία, ώστε μέσα από αυτήν να επιτύχει μια μορφή Ιστορικής ρεβάνς της ήττας του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, έχοντας στο τιμόνι αυτής της πολιτικής λογικής την Μέρκελ και κυρίως τον υπουργό οικονομίας Σόϊμπλε τον οποίο θεωρώ ουσιαστικό επινοητή και δημιουργό του Δ’ Γερμανικού οικονομικού Ράιχ!
Η ύπουλη αλλά καθαρή συμμετοχή της Γαλλίας στο πρόγραμμα οικονομικής δουλείας του Νότου της Ευρώπης επεδίωκε, με κατώτερες των περιστάσεων πολιτικές ηγεσίες την, έστω σε ρόλο δευτεραγωνιστή, συμμετοχή της στο νεοταξικό, ευρωπαϊκό “πείραμα” της ΕΕ – απ’ όπου προκύπτει και ο πολυαναφερμένος Γερμανογαλλικός άξονας.
Η επιδίωξη και της Γαλλίας εδώ είναι καθαρή. Ήθελε να ξεφορτώσει την εισαγόμενη κρίση του 2009 από το χρηματοτραπεζικό της σύστημα, έτσι η συνεννόηση με τους Γερμανούς υπήρξε εύκολη.
Στην ουσία η πολιτική της ανισομερούς μεταβίβασης της κρίσης στις “πλάτες” του ευρωπαϊκού Νότου σήμανε και το τέλος των ψευδαισθήσεων σε όσους αφρόνως πίστεψαν ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να αποτελέσει μια οιωνεί συνομοσπονδία που θα είχε σαν πρόταξη τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Στην εδώ παροικία βέβαια η κοινωνική αντίληψη διέφερε αρκετά όπως συνήθως.
Είχαμε τους οπαδούς του «μένουμε Ευρώπη» που χρεώνονται, όχι αποκλειστικά αλλά κατά πλειοψηφία, στους γνωστούς συντηρητικούς πολιτικούς χώρους που ομαδοποιούσαν και πολιτικοποιούσαν εσκεμμένα την εθελοδουλεία και την συνενοχή στην οικονομική κατάρρευση της χώρας για άλλη μια φορά ιστορικά.
Ας μιλήσουμε όμως χωρίς περιστροφές.
Ήδη από το 1993 στην Ευρώπη έχει αρχίσει η σταδιακή αντικατάσταση των πολιτικών από ένα είδος στελεχών που θα μπορούσε αβίαστα κάποιος να τους χαρακτηρίσει σαν εκπροσώπους λόμπις και διεθνοποιημένων οικονομικών τραστ, παρά σαν πολιτικά πρόσωπα με σχέδιο για την Ευρώπη και για τον ακηδεμόνευτο ρόλο της στον νέο χάρτη ισχύος που είχε αρχίσει από τότε να διαμορφώνεται.
Η απόφαση το 2010 ήταν πολύ συγκεκριμένη:
Τα χρηματοπιστωτικά απόβλητα της κρίσης του χρηματοπιστωτισμού που βρίσκονταν στις Γερμανογαλλικές και όχι μόνο τράπεζες, σε μορφή τοξικών ομολόγων και άλλων συναφών τίτλων, θα έπρεπε να ξεφορτωθούν και να φορτωθούν στην χρηματοπιστωτική «χαβούζα» , στους «παρίες» του στην Ευρώπη χρηματοπιστωτικού – νεοταξικού πειράματος, δηλαδή στον ευρωπαϊκό νότο.
Άλλωστε το έλεγαν ξεδιάντροπα και με αρκετές δόσεις «μαύρου χιούμορ» ονομάζοντας τις χώρες που έμπαιναν σε καθεστώς μνημονίων ή επιτήρησης PIGS (Πορτογαλία ,Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία)!
Το σχέδιο συμμετοχής του ΔΝΤ σε μια εισαγόμενη, αλλά πάντως ευρωπαϊκή οικονομική κρίση, έδειχνε καθαρά, πολιτικά και εξ αρχής ποιος ήταν ο σκοπός της συνθήκης που διαμόρφωσε αυτήν την δυσμορφική χρηματοπιστωτική κολεκτίβα στην Ευρώπη.
Ασφαλώς και δεν ήταν στα σχέδια των παγκοσμιοποιητών η διαμόρφωση ενός γεωπολιτικού, γεωοικονομικού ανεξαρτήτου εξισορροπητικού πόλου, ανάμεσα στους καπιταλιστικούς κόσμους που αναδύονταν ήδη από την πρώτη περίοδο του παγκοσμιοποιημένου πειράματος.
Έχω ξαναγράψει γι’ αυτό.
Η ΕΕ δημιουργήθηκε σαν κολεκτίβα διαχείρισης της παγκόσμιας διακυβέρνησης στα πλαίσια της νεοφεουδαρχικής αντίληψης του κόσμου.
Γιατί η επιλογή ΔΝΤ και όχι μια εσωτερική ευρωπαϊκή διαδικασία διευθέτησης των προσκοπτόντων οικονομικών ελλειμμάτων στα κράτη μέλη της ΕΕ;
Μα γιατί πρώτον, ο στόχος δεν ήταν η διευθέτηση του χρέους των χωρών στις οποίες προέκυψε αυτό και δεύτερον, γιατί το προκύπτον χρέος αφορούσε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης , με προεξάρχουσα θέση τις ισχυρότερες οικονομίες της Ευρώπης και με πολύ δευτερεύοντα τον ρόλο, ως προς τα χρηματοπιστωτικά ελλείμματα, των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου.
Ο καθαρός στόχος επομένως ήταν η εισαγωγή στο τελευταίο κεφάλαιο της νεοφεουδαρχικής δομής της παγκόσμιας εξουσίας, εκκινώντας από την Ευρώπη και με μέσον την τιμωρία των ευάλωτων οικονομιών, με πρώτη χώρα – πείραμα την Ελλάδα, στην οποία η μνημονιακή περίοδος ξεκινά ουσιαστικά το 2001, με την είσοδο της χώρας στο κοινό σκληρό ευρωπαϊκό νόμισμα από την κυβέρνηση του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ – ΚΚΚΑΣΟΡ όπως εύστοχα ονόμασε την παρακμιακή περίοδο του χώρου στο βιβλίο του «ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΣΤΟ ΚΚΚΑΣΟΡ, ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΟΣ» ο αγαπημένος και αείμνηστος
φίλος μου Μιχάλης Χαραλαμπίδης – του κ Σημίτη.
Με τις «δημιουργικές λογιστικές» και την απόκρυψη της πραγματικής εικόνας της ελληνικής οικονομίας, όπως από το 2000 είχα επισημάνει δημόσια σαν στέλεχος της ΔΠΕ, ήταν βέβαιο ότι η χώρα δεν θα άντεχε στον ανταγωνισμό μιας συνομοσπονδίας που κινείτο ήδη με χρηματοπιστωτικά κριτήρια, χωρίς να παίρνει υπόψιν τις ιδιαιτερότητες των κρατών μελών της, αφού ο σκοπός συγκρότησης της δεν ήταν ασφαλώς αυτός.
Το τι θα πετύχαινε η συμμετοχή του διαβόητου ΔΝΤ δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κάποιος που γνώριζε την ιστορία του ταμείου και τα πραγματικά αποτελέσματα των προγραμμάτων «διάσωσης» και στην πραγματικότητα καταστροφής και αποικιοποίησης των χωρών που είχαν την κακή τύχη να βρεθούν στην ανάγκη της συνδρομής του.
Ποια ήταν η εξέλιξη στις χώρες, για παράδειγμα της Λατινικής Αμερικής, όπου εφαρμόστηκαν οικονομικά μέτρα ΔΝΤ, δηλαδή ουσιαστικού ξεπουλήματος των υποδομών, των πλουτοπαραγωγικών πηγών και άκρατης ιδιωτικοποίησης των οικονομιών σε τραστ πολυεθνικών επιχειρήσεων;
Η απάντηση είναι και ιστορικά πια γνωστή.
Διευρυμένη κοινωνική φτώχεια, στα όρια της εξαθλίωσης πληθυσμιακών ομάδων, νέκρωση των αντανακλαστικών της εναπομείνουσας εθνικής οικονομικής βάσης και επομένως αδυναμία αποπλήρωσης των περίφημων τόκων, που ακολουθούν τα πακέτα οικονομικής “διάσωσης”, δυσθεώρητη αύξηση δημοσίου και ιδιωτικού χρέους, ταραχές, Χούντες και πολιτικά αδιέξοδα που εξακολουθούν να ταλανίζουν εδώ και δεκαετίες πολλά κράτη του πολύπαθου αυτού γεωγραφικού τμήματος του πλανήτη.
Ήταν μόνο αυτά τα κράτη τα οποία “συνέδραμε” το διαβόητο ΔΝΤ;
Όχι βέβαια….
Όπου παρενέβη το μακρύ χέρι της αδηφάγου νεοαποικιακής νεοφιλελεύθερης εκδοχής του καπιταλισμού (ΔΝΤ) τα ίδια συνέβησαν και συμβαίνουν :
Οικονομικά ερείπια παντού και άκρατη κερδοσκοπία, πάνω σε υπέδαφος και υποδομές, των μεγάλων οικονομικών – συνηθέστατα Αμερικανικών, αλλά όχι μόνο – τραστ.
Με άλλα λόγια, η μετατροπή της οικονομικής βάσης σε αμιγώς χρηματοπιστωτική είχε σαν τελικό σχέδιο την υποταγή, σε ένα σχέδιο που η κατάληξη του θα είχε την οργάνωση μιας νεοφεουδαρχικής παγκόσμιας δομής, όπου τα πάντα θα ελέγχονταν από λίγους ανθρώπους και από τα δημιουργημένα από αυτούς υπερεθνικά τραστ.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, η Γερμανική παρέμβαση ήταν καθοριστική και στην ουσία μέσω του μνημονίου και πάντα με την ανοχή του ΔΝΤ, των Αμερικανών και των κυρίαρχων παγκοσμιοποιητικών κέντρων, η Ελλάδα μεταβλήθηκε γρήγορα σε ένα φτωχό γερμανικό λαντ, όπως έγκαιρα είχε πολιτικά εκτιμήσει ο αείμνηστος Μιχάλης Χαραλαμπίδης στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, το μακρινό 1996 και πολλές υποδομές της χώρας παραδόθηκαν σε γερμανικών συμφερόντων εταιρίες, πολλές από τις οποίες ανήκουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα της Γερμανίας, που διατήρησε – σε αντίθεση με ότι υποστήριζαν οι πολιτικοί εκπρόσωποί της, περί καθολικής ιδιωτικοποίησης των πάντων, που βέβαια αφορούσε τους «πληβείους» του ευρωπαϊκού νότου που έμπαιναν στον μνημονιακό ζυγό – στο ακέραιο τις δημόσιες υποδομές του κράτους, με το οποίο και μέσω αυτού προχώρησε – με την βοήθεια της δουλείας των μνημονίων – την διείσδυση της στις οικονομίες των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου κατέχοντας μεγάλα «πακέτα» συμμετοχής σε κρίσιμες υποδομές τους.
Θεωρώντας ότι μπορεί να αξιοποιήσει το σχέδιο της παγκοσμιοποιημένης κολεκτιβοποίησης υπέρ της, η Γερμανία γρήγορα μεταβλήθηκε από κηδεμόνας της ΕΕ σε ηγεμόνα της Ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής κολεκτίβας, πράγμα που ΔΕΝ αποτελούσε την επιδίωξη των νεοταξιτών και που με αφορμή την Ρωσική ΕΣΕ φρόντισαν και πέτυχαν την «διόρθωσή» του, δηλαδή έδωσαν ένα οριστικό τέλος στην Γερμανική ηγεμονία, στα πλαίσια της Ευρώπης, υποτάσσοντάς την στα σχέδια της παγκόσμιας συγκέντρωσης εξουσίας με κέντρο τις ΗΠΑ βέβαια, αφού εκεί είναι η έδρα των νεοφεουδαρχών.
Επί της ουσίας λοιπόν τα μνημόνια στον ευρωπαϊκό Νότο ήταν ένα κεφάλαιο που άνοιξε για να υλοποιήσει το σχέδιο της νεοφεουδαρχικής κολεκτιβοποίησης της Ευρώπης.
Επανερχόμενος στο ελληνικό πρόβλημα χρέους θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η χώρα οδηγήθηκε σε μια δουλεία ενός αιώνα επί της ουσίας με την ένοχη συμμετοχή του ημεδαπού πολιτικομεταπρατικού συστήματος αφού :
1. Δεν υπήρξε ουσιαστικός έλεγχος των μεθόδων που αποτιμήθηκε τελικά το έλλειμμα της Γενικής κυβέρνησης του 2009 όταν με επίταση έβλεπαν το φως της δημοσιότητας οι καταγγελίες του τότε αντιπροέδρου της ΕΛΣΤΑΤ κ Λογοθέτη και άλλων μελών της επιτροπής αποτίμησης του ελλείμματος, για αλχημείες και επιχείρηση αλλοίωσης του ποσοστού ελλείμματος επί του ΑΕΠ από τους πολιτικά υπεύθυνους της περιόδου (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ υπό τον Γ Α Παπανδρέου)
2. Κανείς πολίτης στην Χώρα δεν γνωρίζει μέχρι σήμερα – δέκα τέσσερα χρόνια μετά! – που όφειλε η Χώρα, σε ποιους και ποιοι ήταν υπεύθυνοι για την χρεοκοπία η οποία μεταφέρθηκε στους «ώμους» ενός ολόκληρου λαού, χωρίς να υπάρξει καμία απόδοση ευθυνών σε κανένα πολιτικό διαχειριστή οποιασδήποτε περιόδου!
3. Δεν υπήρξε δημοσιοποίηση, ούτε κοινοβουλευτική διαδικασία επικύρωσης του κειμένου που υπέγραψε ο ΓΑΠ, πράγμα κοινοβουλευτικά πρωτοφανές για τα κοινοβουλευτικά ειωθότα της αστικοδημοκρατίας και πολλοί βουλευτές δήλωσαν άγνοια για την ουσία του περιεχομένου του κειμένου, που αφαιρούσε την κυριαρχία της χώρας έναντι χρέους!!!
Έκτοτε και από τον Μάιο του 2010, όλοι οι θεσμοί της οργανωμένης πολιτείας στην χώρα πειθάρχησαν στις μνημονιακές ντιρεκτίβες, χωρίς αντιστάσεις, με αποτέλεσμα σήμερα οι «μνημονιακές υποχρεώσεις» να θεωρούνται μέρος της συνολικής πορείας της χώρας τώρα και στο μέλλον, παρά τις λεκτικές πολιτικομεταπρατικές ρητορείες περί εξόδου από τα μνημόνια και άλλες παρόμοιες προπαγάνδες για αφελείς και προκειμένου να συντηρηθεί το υπάρχον καθεστώς της λογικής του «ανήκομε εις…»
Για να βγούμε από το διαρκές και ενεργό αδιέξοδο θα πρέπει να υπάρξει μια συνολική αναψηλάφηση του πως και γιατί φθάσαμε στο «χείλος της αβύσσου», ποιοι ευθύνονται γι’ αυτό, στην κατεύθυνση της ανάγκης να αποδοθούν ευθύνες όπου υπάρχουν (γιατί υπάρχουν ευθύνες) και ασφαλώς να διεθνοποιηθεί η υπόθεση του χρεοστασίου της Ελλάδος με τον οποίο πρόσφορο και έντονο τρόπο, οι απαράδεκτες μεθοδεύσεις που μια χώρα μέλος της ΕΕ οδηγήθηκε σε συμφωνίες τέτοιας μορφής, σαν να υπήρξε ηττημένη χώρα σε καιρό πολέμου.
Η ύπαρξη διεθνούς επιτροπής, πέραν της συμμετοχής των Ελλήνων εμπειρογνωμόνων – που θα έχει τον οιωνεί ρόλο της διεθνοποίησης του Ελληνικού προβλήματος – θα επανεξετάσει όλα τα δεδομένα αλλά και τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου – πολιτικούς, μέλη της επιτροπής αποτίμησης του χρέους και όλους τους εμπλεκόμενους παράγοντες – ώστε τα δημόσια αποτελέσματα της έρευνας να γίνουν γνωστά στην κοινή γνώμη της χώρας και κυρίως στην διεθνή κοινή γνώμη.
Αυτό βέβαια προϋποθέτει συθέμελες πολιτικές αλλαγές στον κοινό τρόπο αντίληψης της πολιτικής στην ουσία της, τόσο από τους όποιους μέλλοντες λειτουργούς της, όσο και από τους πολίτες, ασφαλώς προϋποθέτει αλλαγή γεωπολιτικών και γεωοικονομικών συμμαχιών και πορείας της χώρας και εδώ τον λόγο θα τον έχει η πλειοψηφία της κοινωνίας των νεοελλήνων, που η εμπειρία της παρελθούσης πορείας της χώρας, σαν εξαρτημένο προτεκτοράτο και οι ανάγκες του μέλλοντος θα την υποχρεώνουν να αντιληφθεί την πολιτική στην ουσία της, όταν δηλαδή αντιληφθεί ότι η πολιτική δεν αποτελεί ένα διαρκές αλισβερίσι εξυπηρετήσεων κομματικών οπαδών – πελατών που υπήρξε και υπάρχει σαν την επιτομή του πολιτικού μεταπρατισμού, όπου δεκαετίες υπήρξε το βασικό «πολιτικό αφήγημα» των εκπροσώπων του νεοκοτζαμπασισμού στην χώρα, με τα γνωστά και εμφανή σημερινά οικτρά αποτελέσματα, αλλά θα αποκτήσει την διάσταση της προοπτικής μας πορείας και που με σταθερές και διακηρυγμένες αρχές – που δεν αλλάζουν κατά το δοκούν, με στόχο την «αλίευση ψυχών και ψήφων» για την κατάληψη της εξουσίας – και σχέδιο για το πως θα πορευτεί η χώρα στις ανάγκες που υπαγορεύει η ιστορική εξέλιξη και που πρόκειται να σφραγίσει την πορεία και το μέλλον ενός ολόκληρου έθνους.
Κατά την γνώμη μου μόνο τότε μπορεί να υπάρχει μια κάποια ελπίδα αλλαγής πορείας, από τον μονόδρομο της πολλαπλής παρακμής που έχει πάρει αυτός ο τόπος.
Θα είναι ένα πρώτο βήμα για την ανάκτηση της αξιοπρέπειας χώρας και κοινωνίας και μια βάση για την δομική, συνολική επανεξέταση της πορείας μας στο διάβα της σύγχρονης ιστορικής εξέλιξης.
Πάντοτε ευπειθής
