Ένα σκάνδαλο που ελάχιστοι γνωρίζουν και που ποτέ δεν πήρε τις διαστάσεις που έπρεπε. Η Ελλάδα είχε το δικό της “Τσέρνομπιλ” και είχε όνομα Ελλενίτ.
Στη Χαλκίδα τη δεκαετία του ’60 και του ’70 μεσουρανούσε ένα εργοστάσιο με ταμπέλα Ελλενίτ.
Απασχολούσε 250 εργαζομένους και για 29 χρόνια ήταν το κορυφαίο εργοστάσιο παραγωγής αμιαντοτσιμέντου.
Σε όλο τον κόσμο από το 1898 ήξεραν ότι αμίαντος είναι θανατηφόρος για τον άνθρωπο, αλλά στην Ευρώπη και στην Ελλάδα αγνοούσαν ακόμη και τα βασικά. Άλλωστε δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια που υπήρχαν σχολεία κατασκευασμένα με αμίαντο.
Ανυποψίαστοι οι εργάτες έτρωγαν, ξεκουράζοντας πάνω στα σακιά με αμίαντο που παρασκευάζονταν, χωρίς καμία προφύλαξη. Τα πρώτα κρούσματα εργατών με αναπνευστικά προβλήματα έβαλαν πολλούς σε σκέψεις, αλλά η διοίκηση του εργοστασίου αρνιόταν ότι ευθύνεται ο αμίαντος για τα προβλήματα υγείας που παρουσιάστηκαν.
Οι πρώτοι θάνατοι δεν άργησαν να έρθουν, ενώ και αρκετοί κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να παρουσιάζουν καρκίνο.
Η επίσημη ανακοίνωση των αρχών μετά από έρευνα είναι 72 νεκροί εργαζομένων, αρκετοί εργάτες παρουσιάσαν αναπηρία σε ποσοστό 95% και μόλις το 1991 το εργοστάσιο έκλεισε οριστικά, κατεδαφίστηκε και τα μπάζα απομακρύνθηκαν από τη περιοχή, σε μια προσπάθεια να σωθεί το οικοσύστημα.
Στη δικαστική μάχη που ξεκίνησε, οι εργαζόμενοι βγήκαν κερδισμένοι κερδίζοντας αποζημιώσεις, όχι ικανές όμως να τους δώσουν πίσω όσα έχασαν.