Στο αποκορύφωμα των lockdown και των υποχρεωτικοτήτων του covid ένα τεράστιο τμήμα της παγκόσμιας οικονομίας έκλεισε, οδηγώντας σε αστάθεια της αλυσίδας εφοδιασμού, τεράστιες απώλειες θέσεων εργασίας και μια στασιμοπληθωριστική κρίση. Ωστόσο, οι προπαγανδιστές της κλιματικής αλλαγής υποστήριξαν ότι το γεγονός ήταν στην πραγματικότητα θετικό για τον πλανήτη, όταν αποκαλύφθηκε ότι οι εκπομπές μειώθηκαν κατά 5,4%. Ισχυρίστηκαν ότι τα lockdown ήταν μια πρακτική εξάσκηση για αυτό που ονόμασαν “κλιματικό lockdown” – Παρουσιάζοντας ένα σχέδιο για προγραμματισμένες διακοπές στην παγκόσμια οικονομική δραστηριότητα ως μέσο επιβράδυνσης των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής.
Οι παγκοσμιοποιητές παρουσίασαν επίσης τα κλιματικά lockdowns ως ένα είδος συλλογικής κοινωνικής τιμωρίας σε περίπτωση που οι πληθυσμοί αρνούνταν να μειώσουν από μόνοι τους την παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα. Ως «Συντελεστής της Ατζέντας» του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ η Μαριάνα Μαζουκάτο υποστήριξε το 2020:
“Στο πλαίσιο ενός “κλιματικού lockdown”, οι κυβερνήσεις θα περιόριζαν τη χρήση των ιδιωτικών οχημάτων, θα απαγόρευαν την κατανάλωση κόκκινου κρέατος και θα επέβαλαν ακραία μέτρα εξοικονόμησης ενέργειας, ενώ οι εταιρείες ορυκτών καυσίμων θα έπρεπε να σταματήσουν τις γεωτρήσεις. Για να αποφύγουμε ένα τέτοιο σενάριο, πρέπει να αναθεωρήσουμε τις οικονομικές μας δομές και να κάνουμε τον καπιταλισμό διαφορετικά.
Πολλοί θεωρούν ότι η κλιματική κρίση διαφέρει από την υγειονομική και οικονομική κρίση που προκαλεί η πανδημία. Όμως οι τρεις κρίσεις -και οι λύσεις τους- είναι αλληλένδετες…”.
Μετά από μια δημόσια αναταραχή σχετικά με την ιδέα της επέκτασης του lockdown της πανδημίας σε lockdown του κλίματος, τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης προχώρησαν σε ” Fact Check ” του θέματος και υποστήριξαν ότι πρόκειται για μια “θεωρία συνωμοσίας”. Είπαν ψέματα.
Τα πανδημικά lockdowns θα αποκαλυπτόταν τελικά ως άσκοπα- μια καταστροφική αφαίμαξη της παγκόσμιας οικονομίας που δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει την εξάπλωση του covid. Αλλά όπως είδαμε με τους περισσότερους περιορισμούς που θεσπίστηκαν κατά τη διάρκεια του covid, ο στόχος δεν ήταν ποτέ η προστασία της υγείας του πληθυσμού. Αντίθετα, ο στόχος ήταν να εγκλιματιστεί ο πληθυσμός σε έναν εκθετικά αυξανόμενο κατάλογο παραβιάσεων των βασικών ελευθεριών του.
Ένας οργανισμός που έχει σαφές συμφέρον να μειώσει την οικονομική δραστηριότητα για χάρη της αποτροπής της υπερθέρμανσης του πλανήτη είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Σε μια πρόσφατη «έκκληση για παγκόσμια δράση για το κλίμα», το ΔΝΤ αναφέρει ότι οι περιορισμοί στην οικονομική δραστηριότητα και στη γενική δραστηριότητα εκπομπών θα πρέπει να ξεπεράσουν κατά πολύ εκείνους που επιβλήθηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας, προκειμένου να επιτευχθεί ο καθορισμένος στόχος για θερμοκρασία μικρότερη από 1,5°C.
Τα lockdowns των ανεπτυγμένων χωρών μπορεί τελικά να μην είναι το εργαλείο που χρησιμοποιούν οι παγκοσμιοποιητές για να φτάσουν στο net zero, αλλά η φορολόγηση του άνθρακα σε καταπιεστική κλίμακα θα μπορούσε να έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Οι φόροι άνθρακα θα μπορούσαν να λειτουργήσουν όπως οι απότομες αυξήσεις των επιτοκίων που χρησιμοποιούνται συνήθως από τις κεντρικές τράπεζες για την επιβράδυνση της οικονομικής δραστηριότητας κατά τη διάρκεια του πληθωρισμού. Μια έμμεση οικονομική διακοπή αυτού του μεγέθους θα ήταν απολύτως καταστροφική για τα δυτικά έθνη ειδικότερα, με αποτέλεσμα την καταστροφική έλλειψη ενέργειας, την έλλειψη τροφίμων, την απώλεια θέσεων εργασίας και τελικά την πλήρη κατάρρευση και την πληθυσμιακή βουτιά.
Το net zero δεν είναι δυνατό με άλλο τρόπο.
Το ΔΝΤ και άλλοι παγκοσμιοποιητικοί οργανισμοί προτείνουν ότι όλα τα έθνη πρέπει να επιτύχουν έναν καθαρό μηδενικό στόχο άνθρακα μέχρι το 2030, προκειμένου να αποφευχθεί ο «κλιματικός γκρεμός» – Η θεωρία ότι μόλις η Γη φτάσει σε αύξηση της θερμοκρασίας πάνω από 1,5°C, θα υπάρξει ένα φαινόμενο ντόμινο που θα οδηγήσει σε περιβαλλοντική καταστροφή και ακόμη περισσότερες εκπομπές άνθρακα και αύξηση της θερμοκρασίας.
Για να είμαστε σαφείς, δεν υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο που να υποστηρίζει την ιδέα του κλιματικού γκρεμού, κυρίως επειδή δεν υπάρχουν στοιχεία για την ύπαρξη σχέσης αιτιότητας μεταξύ των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η ανθρώπινη βιομηχανία επηρεάζει καθόλου το κλίμα.
Οι καταγραφές της θερμοκρασίας για εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια αποδεικνύουν ότι οι θερμικές περίοδοι αποτελούν βασικό πυλώνα της κλιματικής ιστορίας της Γης. Συγκριτικά, η τρέχουσα εποχή μας είναι μία από τις πιο ψυχρές, όχι από τις πιο θερμές. Οι επιστήμονες του κλίματος αγνοούν αυτά τα δεδομένα και χρησιμοποιούν καταγραφές θερμοκρασίας που πηγαίνουν πίσω στη δεκαετία του 1880. Δηλαδή, τα δεδομένα τους βασίζονται σε μόλις 140 χρόνια της ιστορίας της Γης.
Ο σημερινός ρυθμός αύξησης της θερμοκρασίας δεν είναι σημαντικός σε σχέση με άλλες περιόδους, ούτε υπάρχουν ενδείξεις ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα την προκαλεί. Τα δεδομένα σχετικά με τα επίπεδα άνθρακα του παρελθόντος δείχνουν ότι οι θερμοκρασίες δεν αυξάνονται απαραίτητα παράλληλα με τη δραστηριότητα του άνθρακα. Οι εκπομπές άνθρακα είναι επίσης πολύ χαμηλότερες σήμερα από ό,τι στο παρελθόν. Ο ισχυρισμός ότι η συγκέντρωση άνθρακα λόγω της ανθρώπινης δραστηριότητας επηρεάζει δραστικά τις παγκόσμιες θερμοκρασίες (ή τον καιρό) είναι απολύτως αβάσιμος.
Ο πραγματικός λόγος για τον έλεγχο του κλίματος και τους φόρους άνθρακα φαίνεται να έχει πολύ περισσότερο να κάνει με την αναδιανομή του πλούτου από τα ανεπτυγμένα έθνη προς τα αναπτυσσόμενα έθνη. Η ατζέντα αφορά τον συγκεντρωτικό έλεγχο του εθνικού πλούτου, καθώς και των ατομικών ελευθεριών και της ατομικής ιδιοκτησίας. Και το ΔΝΤ, φυσικά, θα ήθελε να είναι ένα από τα ιδρύματα στο τιμόνι αυτής της αυτοκρατορίας διαχείρισης του πλούτου
