Ο δυστοπικός ‘wokπολιτισμός’ των ανθρωποεκκολαπτηρίων
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
«Αν δεν σε ενδιαφέρει αν είσαι άνδρας ή γυναίκα,
θα σε ενδιαφέρει αν είσαι Έλληνας, ή Τούρκος;»
Παντελής Σαββίδης
«Χωρίς πραγματικότητα και χωρίς αλήθεια,
δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία»
Silvia Guerini
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται ραγδαία αύξηση του ενδιαφέροντος των Big Tech καθώς και των Big Finance οικονομικών γιγάντων, όπως η Amazon, η Microsoft, η Facebook, η Google, η Corteva, η Bayer, η Monsanto, η Cargill, το Ίδρυμα Μπιλ και Μελίντα Γκέιτς, η Syngenta, η BlackRock, η Vanguard και η και Silicon Valley, σε συνεργασία πάντα με το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα Pentagon, για την αγορά τεράστιων εκτάσεων γεωργικής γης, με το πρόσχημα να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση του διατροφικού προβλήματος του πλανήτη με υποτίθεται «φιλικές προς το κλίμα λύσεις», «βοηθώντας τους αγρότες» και «ταΐζοντας τον κόσμο». Αλλά αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ο επανασχεδιασμός της ιμπεριαλιστικής διατροφικής στρατηγικής, και όχι μόνο, σε συνθήκες επανεκκίνησης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης a la Great Resett[1] που θυμίζουν την παλιά χρεοκοπημένη ‘πράσινη επανάσταση’. «Μια ολοκληρωτική κατάρριψη των προηγούμενων μορφών ύπαρξης βρίσκεται σε εξέλιξη: πώς έρχεται κανείς στον κόσμο, βιολογικό φύλο, εκπαίδευση, σχέσεις, οικογένεια, ακόμη και η διατροφή που πρόκειται να γίνει συνθετική»[2].
Μια στρατηγική που αποβλέπει σε μια «ενιαία παγκόσμια γεωργία» με όρους agrotech, που θα ανήκει ως ατομική ιδιοκτησία στα μέλη αυτού του μπλοκ εξουσίας και θα στηρίζεται σε γενετικά τροποποιημένους σπόρους, σε μια γεωργία χωρίς αγρότες, που θα προσφέρει, μέσω μιας κεντρικά αλγοριθμικά ελεγχόμενης αγροδιατροφικής αλυσίδας, προϊόντα στη μορφή πρώτης ύλης, αλλά και τρόφιμα, από το χωράφι, ή από το εργαστήριο μέχρι το λιανικό εμπόριο και το νοικοκυριό, που σημαίνει απόλυτη εξάρτηση του στομαχιού μας από κάποια κεντρική εξουσία, που γνωρίζει πως όποιος ελέγχει το στομάχι μας ελέγχει, το μυαλό μας και συνεπώς την συμπεριφορά μας.
Όμως η διατροφική εξάρτηση των ανθρώπων από ένα ενιαίο κέντρο, που ξεκίνησε με τον Codex Alimentarius[3], προϋποθέτει την απομάκρυνση από την παραγωγική διατροφική σφαίρα όλων των άλλων ανεξάρτητων παραγωγών, πράγμα που σημαίνει πως οι εμπνευστές αυτής της στρατηγικής, για μια γεωργία χωρίς αγρότες, αποσκοπούν μέσω του ελέγχου των τροφίμων, όχι απλά στον έλεγχο του ατομικού στομαχιού μας, αλλά στον έλεγχο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κι’ όπως γίνεται φανερό ένας τέτοιος καθολικός έλεγχος της ανθρωπότητας, με πρόσχημα τη βελτίωση των ατελών μορφών κοινωνικής συμβίωσης, δεν μπορεί παρά να καταλήξει στην ‘βελτίωση του ίδιου του ανθρώπου’, πράγμα που σημαίνει ότι είναι έτοιμοι να επαναδιατυπώσουν την έννοια του ανθρώπου και να επανασχεδιάσουν τον εαυτό τους και την τάξη τους, ως τύπο Α και υπεράνθρωπο/μετάνθρωπο που θα ζει και θα άρχει αιώνια. Τους υποτακτικούς τους, τους σχεδιάζουν ως τύπο Β, τόσο ως προς τις συνήθειες και τις ανάγκες του, όσο και ως προς τις επιθυμίες και τις επιλογές του και κύρια ως προς το φύλλο του και τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, για να μπορεί:
- Να ανέχεται να υπάρχει χωρίς αγάπη και σεβασμό, χωρίς συναίσθημα, ενσυναίσθηση και συνείδηση, ως εκτελεστικό εργαλείο και όπλο απάνθρωπης εξουσίας, έτοιμο να σκοτώσει και να σκοτωθεί για τον προγραμματιστή και εντολέα του.
- Να ζει ψηφιακά διασυνδεδεμένος, πέραν του φυσικού βιολογικού του κύκλου, μαζικά σε τυποποιημένο, αποστειρωμένο, στρατοπεδικό, αστικό περιβάλλον, ξεκομμένος από την Φύση.
- Να αντέχει και να μπορεί να τρέφεται με συνθετικές, μεταλλαγμένες, τυποποιημένες τροφές με πρώτη ύλη από εντομοτροφεία, σκωληκοτροφεία, παρασιτοτροφεία κ. λπ., που δεν του θυμίζουν τίποτα και θα παράγονται στα εργαστήρια κύρια με πλαστικά, χημικά και διάφορες υποκατάστατες ουσίες, υποκατάστατα της γαστριμαργικής ευχαρίστησης και της ευτυχίας, σαν να είναι μηχανή που καταναλώνει καύσιμα.
- Να συμβιβάζεται με τυποποιημένες κοινωνικές σχέσεις και εκδηλώσεις που δεν έχουν καμία σχέση με την πολυμορφία των αντίστοιχων της προηγούμενης ζωής τους, που αντιστοιχούσαν στην πολύπτυχη και πολυσχιδή δημιουργική σχέση μεταξύ τους, με την γη, τον ήλιο, την θάλασσα και γενικά με την Φύση.
- Να μετακινείται αναγκαστικά από μια πρακτική φιλοσοφία και στάση ζωής που βασίζεται στη ελεύθερη επιλογή της συντροφικότητας, της συνεργασίας, του κοινοτισμού και της αμεσοδημοκρατικής συμβίωσης με όλες τις αισθητικές, πολιτιστικές και τελετουργικές εκφάνσεις της, που προφανώς θα διαφέρουν από τον μαζικοποιητικό τρόπο ζωής που θα ρυθμίζεται από την τεχνολογία της ‘τεχνητής νοημοσύνης’(Artificial Intelligence) που, ως αποανθρωποπoιητική ανοημοσύνη, (Apoanthropoficial Uninteligence), θα περιορίζει τον ‘πειραγμένο άνθρωπο’ στον ρόλο ‘οικόσιτου ζώου’ και υπάκοου υπηκόου στις διαθέσεις και εντολές των προγραμματιστών της αλγοριθμικής ζωής του, αφαιρώντας του κάθε πρωτοβουλία, αυτονομία, δημιουργικότητα και αξιοπρέπεια.
- Και να λειτουργεί ως ανθρωπομηχανή διασυνδεδεμένη μέσω αλγορίθμων με την κεντρική, ηγεμονεύουσα μονάδα εξουσίας, που σημαίνει περισσότερη και σκληρότερη βαρβαρότητα, όπως περίπου μας έχει προϊδεάσει το Χόλυγουντ με τα σχετικά και προφανώς κατά παραγγελία ‘έργα επιστημονικής φαντασίας’.
Έτσι, «το παρελθόν γίνεται κάτι που πρέπει να διαγραφεί για να σπάσει το νήμα που μας δένει με μια ιστορία, με μια παράδοση, με ένα ανήκειν, για τη μετάβαση σε μια νέα ξεριζωμένη ανθρωπότητα, χωρίς παρελθόν, χωρίς μνήμη, μια νέα απανθρωποποιημένη ανθρωπότητα, χαμένη, στην ουσία, ολοκληρωτικά στα χέρια των χειριστών της πραγματικότητας και της αλήθειας, που σημαίνει, ότι κάνεις έναν λαό άδειο και εύθραυστο»[4]. Όταν όμως το ψέμα αντικαθιστά την υπαρξιακή αλήθεια της φύσης, της κοινωνίας και της ιστορίας, τότε αδειάζει το περιεχόμενό τους και χάνεται η ουσία και το νόημα της ύπαρξής τους με κατάληξη την οριστική κατάρρευση της κοινωνίας και του πολιτισμού της.
Επειδή η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής[5] μεταβάλλει τους μη-ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής σε εξαρτημένους εργαζόμενους, δηλαδή σε μισθωτούς δούλους, για τη ζωή των οποίων ουσιαστικά αυτή αποφασίζει, κάποια στιγμή και σε κάποιο στάδιο της μέθης της γίνεται θύμα ψευδαισθήσεων, πως τάχα μπορεί να τους αφαιρεί την ελευθερία βούλησής τους και αυτοφετιχοποιούμενη, αυτοθεοποιούμενη να αποφασίζει, με την βοήθεια της βιοτεχνολογίας σε συνεργασία με τεχνητή νοημοσύνη, την γενετική μηχανική και την ευγονική, πέρα από την δημιουργία τροποποιημένων τροφίμων, να προχωρήσει, μέσω τεχνητών μητρών, δηλαδή, ανθρωποεκκολαπτηρίων και στην παραγωγή τροποποιημένων ανθρώπινων όντων, με προδιαγραφές υπερανθρώπου και μετανθρώπου, ψευδαίσθηση που από έναν κόσμο χωρίς αγρότες προχωράει σε έναν δυστοπικό κόσμο χωρίς γυναίκες και χωρίς μητέρες[6]. Το μυαλό σας, σωστά, πάει στην Agenda Woke Culture και τον καταχρηστικό δικαιωματισμό φυσικά, κοινωνικά και ιστορικά τεχνητών ‘κοινοτήτων’ που δια της αντικατάστασης της αντίθεσης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, με την αντίθεση μεταξύ γυναικών και ανδρών που απενοχοποιεί το κεφάλαιο από όλα τα εγκλήματά του, αποσκοπούν στην κατάργηση των αυθεντικών κοινωνιών μέσω της κατάργησης των αυθεντικών οικογενειών, ως θεσμού προσφοράς τροφής, ασφάλειας, αναπαραγωγής και ευτυχίας στα μέλη τους, αλλά και αντίστασης απέναντι σε κάθε εξουσιαστή και ηγεμόνα.
Κι’ όλα αυτά προκειμένου να παρακάμψουν τεχνικές όπως, παιδιά του σωλήνα, ή τις παρένθετες μητέρες, για τις οποίες αντιδρούν όχι μόνο οι γυναίκες, προκειμένου να ‘παράγουν κατά παραγγελία παιδιά με μηχανοχημικές μήτρες’, γεγονός που θα οδηγούσε το κυρίαρχο εξουσιαστικό αδερφάτο στο επόμενο βήμα της κήρυξης του πολέμου κατά των ‘γυναικών μαγισσών’, που θα επέτρεπε την διαιώνιση της νοσηρής καπιταλιστικής πατριαρχικής εξουσίας σε μια γκροτέσκα κοινωνία χωρίς γυναίκες, όπου οι άνθρωποι θα παράγονται με ανθρωποεκκολαπτικές μηχανές, όπως τα κοτόπουλα. Είναι αυτός μάλιστα ο λόγος που οι οραματιστές και δημιουργοί αυτής της δυστοπίας που για να αποτρέψουν τις γυναίκες από την συνειδητοποίηση του κινδύνου που τις απειλεί, τις σπρώχνουν προς τάχα ‘αριστερούς’, αδιέξοδους, αντιανδρικούς, φεμινισμούς που αντικατέστησαν την καθολική αντικαπιταλιστική κοινωνική απελευθέρωση με την υποτιθέμενη ‘γυναικεία απελευθέρωση’, σε συνθήκες μανιακού καπιταλισμού, παραγνωρίζοντας, ή μήπως αποκρύπτοντας το γεγονός πως σημαντικό μέρος οικονομικών και πολιτικών διαχειριστών του κεφαλαίου προέρχονται πια από το ‘μισό του ουρανού’ από το γυναικείο φύλο, το οποίο όχι μόνο δεν άλλαξε τον καπιταλισμό, αλλά αντίθετα τον έκανε γοητευτικά χειρότερο.
Η παγίδα που έστησε το κεφάλαιο και την πατούν, κύρια, οργανώσεις ‘προστασίας γυναικών’ από τους άνδρες και όχι από τον καπιταλιστική βαρβαρότητα, εδράζεται σε όζουσα ιδεολογία που ταυτίζει την πατριαρχεία, ως οικονομικοκοινωνικό σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και όχι γυναίκας από άνδρα, με την απότοκο της πατριαρχίας τοξική ‘ανδροκρατία’, αλλά και από ημιμαθείς και συναισθηματικά ανώριμους άνδρες που ταυτίζουν την, απότοκη του ύστερου καπιταλισμού, επίσης τοξική ‘γυναικοκρατία’ με την αθώα και εξισωτική μητριαρχία, που εξασφάλισε την επιβίωση του ανθρώπινου είδους και άνοιξε τον δρόμο για τον πολιτισμό και την πραγματική κοινωνική ισότητα με την μορφή των κοινωνιών της ισοκατανομής, πρόδρομες μορφές της άμεσης/αταξικής δημοκρατίας. Η οποία άμεση/αταξική δημοκρατία, για να έχει μέλλον, πρέπει άνδρες και γυναίκες να δουν πέρα από το τυράκι και την φάκα του παρακμασμένου, απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλισμού και να πάψουν να αλληλοϋποβλέπονται, πράγμα που χαροποιεί τους εξουσιαστές τους, για να ξαναβρούν μαζί τον δρόμο του κοινού αγώνα για την καθολική κοινωνική απελευθέρωση, αντί να ξοδεύουν τις δυνάμεις τους σε υποβολιμαίους άσκοπους και άγονους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, κομματιάζοντας την κοινωνική απελευθέρωση σε επιμέρους ανταγωνιστικές ‘απελευθερώσεις’.
Είναι αυτή η δυστοπική εκδοχή νοσηρών ισχυρών συμφερόντων, τα οποία, σύμφωνα με την Guerini, «χρησιμοποιούν οργανώσεις, όπως το ουράνιο τόξο, την διαγονιδιακή αριστερά και την LGBTQ+, για να προωθήσουν μια νέα συνθετική ταυτότητα και να διεκδικήσουν νέα δικαιώματα»[7], στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, περιορίζοντας δικαιώματα αδυνάτων χωρών και ανθρώπων. Μάλιστα η Guerini αποφαίνεται «ότι πρόκειται για επίθεση στη ζωή, στη φύση, σε ό,τι γεννιέται, σε αντίθεση με το τεχνητό» για να καταλήξει πως, τελική επιδίωξη αυτής της Agenda Woke, είναι «όλοι οι δεσμοί με τον πραγματικό, φυσικό κόσμο επιδιώκεται να διακοπούν»[8], προκειμένου ο οργουελικός ‘καπιταλισμός της επιτήρησης’ να εντοπίζει ανά πάσα στιγμή και να ελέγχει τη θέση και την συμπεριφορά όλων των ανθρώπινων όντων, στην βάση της αρχής ότι όσο περισσότεροι οι ελεγχόμενοι και τρομοκρατημένοι, τόσο λιγότεροι θα είναι οι εξεγερμένοι.
Για να αποτραπεί αυτός ο τεχνητός, τερατώδης, ψεύτικος, εξουσιαστικός, εικονικός και γκρίζος κόσμος που σταδιακά παίρνει την μορφή του νεομεσαιωνικού νεοφεουδαλικού/μετανθρωπισμού σε ψηφιακή μορφή «πρέπει να βρούμε μια σταθερή ακτή: αυτή τη γραμμή αντίστασης για όσους από εμάς είναι αποφασισμένοι να παραμείνουμε αγκυροβολημένοι στην πραγματικότητα, για την υπεράσπιση της ανθρωπότητας και για την υπεράσπιση όλων όσων ζουν».[9] «Ας σχηματίσουμε συμμαχίες για να αποκρούσουμε την μετανθρωπιστική πρωτοπορία»[10], που δημιουργεί νέους εφιάλτες για την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό πρώτο και άμεσο μέλημα των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού πρέπει να γίνει η απελευθέρωση των επιστημών και της τεχνολογίας από το κεφάλαιο για να ακολουθήσει η επανενοποίηση της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας, προϋπόθεση ικανή και αναγκαία για την ζωτική και δημιουργική επανασυγκόλληση της κοινωνίας και συνολικά της ανθρωπότητας στη βάση του διαχρονικού οράματός τους για μια ήπια, ορθολογική και αριστοποιημένη πρόοδο προς την κοινωνική ισότητα και τον αταξικό οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό[11].
